Plauto: Diferenzas entre revisións

Os modelos literarios da palliata son as obras Comedia Nova grega, pero de entre tódolos comediógrafos gregos, o preferido polos autores latinos é Menandro (342/ 1-292/1 a.C.), un autor que acadou gran popularidade no seu tempo. Aínda que, outros dous grandes representantes da Comedia Nova foron: [[Dífilo]] e [[Filemón]].

 

Un tema principal da nova comedia grega é a relación pai-fillo. A relación entre un pai e o seu fillo na comedia nova é moi forte, e o fillo permanece leal ao seu pai. A relación é o foco de toda a actuación dos personaxes principais. En Plauto tamén a atención centrase na relación entre o pai e o fillo, pero vemos unha rivalidade entre os dous homes que non se observou en Menandro. Ambos autores, a través das súas obras, reflicten unha sociedade patriarcal na que a relación pai-fillo é esencial para a función e o desenvolvemento dunha familia axeitada. Xa non é unha declaración política, como na comedia antiga, senón unha declaración sobre as relacións familiares e o comportamento apropiado entre un pai e o seu fillo. Pero as actitudes destas relacións son moi diferentes entre ambos autores, un reflexo de como eran os mundos de Menandro e Plauto.

 

O escravo ten un papel importante nun bo número de obras de Plauto. O [[servus callidus]], en particular, é un personaxe moi forte, que non só ofrece a exposición e o humor, senón que a miúdo impulsa a trama nas obras de Plauto. C. Stace <ref> Stace, C., "Los Esclavos de Plauto," Grecia e Roma 15 (1968), p. 7 </ref> argumenta que Plauto tomou o carácter común dos escravos da nova comedia grega pero alterándoo para os seus propios fins. Na nova comedia, escribe, "o escravo non é a miúdo moito máis que un xiro cómico, co obxectivo engadido, quizais, da exposición". Isto demostra que non había precedente deste arquetipo de escravos e que algúns dos papeis da antiga comedia seguen en Plauto (os monólogos expositivos, por exemplo).

 

Con todo, como Plauto atopa un humor nos escravos orientado cara enganar aos seus amos ou compararse con grandes heroes, orientou tamén ao personaxe un paso máis aló e creou algo distinto. O "escravo listo" é unha das innovacións máis importantes de Plauto, con respecto a comedia nova grega.

 

Para comprender na súa totalidade a técnica compositiva de Plauto é necesario non só a ánalise das súas pezas, sénon tamén tomar como punto de referencia os modelos gregos dos que se serviu e así decatarse das novidades e innovacións do noso autor, é dicir, da súa técnica literaria e compositiva.

 

[[Categoría:Nados en -254]]

 

Un elemento común, ainda que non fixo, das comedias plautinas é o '''prólogo''', que adopta as variacións típicas da Comedia Nova alexandrina. 

 

O motivo é situar ó espectador nun plano omnisciente, dende o que poida saborear os erros e confusións que viven os personaxes.

 

Plauto aprendeu grego literario e tamén traducía comedias gregas ao latín. Os clásicos latinos non contemplaban o concepto de “orixinalidade” co mesmo sentido aprensivo moderno. Para eles era lícito tomar argumentos, ideas, escenas, personaxes e formas de expresión dun autor anterior. A forma de cada xénero literario era considerada como unha esencia preexistente, extraída pola especulación literaria en cada obra. En consecuencia, ao autor se lle consideraba non coma creador, senón coma “protos euretés”, é dicir, o que a encuentra primeiro, o inventor. 

 

Plauto leva a cabo o '''aggiornamento''' que é a actualización da obra poñendo ao día chistes, etc. en voga do momento.<ref>Amado, Teresa e Castro, Eva: ''A comedia do Gurgullo'', Santiago de Compostela, Xunta de Galicia, 2003, pp. 108, ISBN: 84-453-3642-8</ref>

 

Os personaxes que dan vida a esas accións dramáticas responden a uns trazos determinados, estereotipados, que os fan recoñecibles e identificables aos ollos do público. Plauto soubo adaptar eses personaxes da Grecia inmediatamente anterior a Alexandre á Roma da súa época, acaecida aproximadamente século e medio despois. Efectivamente, os personaxes parecen gregos, pero son romanos; velaí o mérito de Plauto.