Tom Pryce: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Fendetestas (conversa | contribucións)
Sen resumo de edición
Fendetestas (conversa | contribucións)
Liña 39:
Os primeiros pasos de Pryce no automobilismo foron no [[Circuíto de Mallory Park]] en [[Leicestershire]] cando tiña 20 anos de idade. Pryce foi apoiado durante os seus primeiros pasos por [[Trevor Taylor]], un expiloto do [[Team Lotus]] e antigo compañeiro de infancia do heroe de Pryce Jim Clark. Máis tarde converteuse nunha estrela das series [[Fórmula 5000]]. A partir de aí, Pryce pasou a competir no ''[[Daily Express]] Crusader Championship'', unha serie dirixida por ''Motor Racing Stables'' para os alumnos da escola de carreiras usando coches [[Lotus 51]] da [[Fórmula Ford]]. Alternaron carreiras entre os circuítos de [[Brands Hatch]] e [[Circuíto de Silverstone|Silverstone]], Pryce fixo o seu debut no primeiro. "Cada carreira custaba 35 [[libra esterlina | libras]], pero vendín o meu [[Mini]] e os meus pais ofrecéronme toda a axuda e o estímulo que podería desexar". Contoulle Pryce a [[Alan Henry]].<ref name="Early Career 1">{{cite book |last=Tremayne|authorlink=David Tremayne|title=Lost Gen.|accessdate=2007-01-22|pages=29}}</ref>
 
O premio para o gañador da serie era un [[Lola Cars | Lola T200]] de [[Fórmula Ford]] valorado en 1.500 £. A serie decidiuse na última rolda, celebrada en [[Circuíto de Silverstone|Silverstone]], o día antes do [[International Trophy]] de Fórmula 1 de 1970, Pryce clasificou na terceira fila para a carreira, que tivo lugar sobre mollado. Jack Pryce recordaba que o seu fillo frotabasecofábase as mans con deleite: "el sempre amou correr baixo a choiva". A primeira parte da carreira foi liderada por un condutor chamado Chris Smith, pero cando comezou a choiva Pryce foi capaz de alcanzar a Smith e de gañar a carreira por unha cómoda marxe.<ref name="Early Career 2">{{cite book |last=Tremayne|authorlink=David Tremayne|title=Lost Gen.|accessdate=2007-01-22|pages=30}}</ref>
 
Pryce estreou o seu novo coche en Brands Hatch, trasladándose a vivir a un casa de hóspedes en [[West Kingsdown]], cerca do circuíto de Brands Hatch.<ref name="Early Career 3">{{cite book |last=Tremayne|authorlink=David Tremayne|title=Lost Gen.|accessdate=2007-01-22|pages=31}}</ref> Pryce continuou a facerse un nome por si mesmo en 1971, entrando nunha nova categoría de coches deportivos biprazas chamada ''Formula F100'', que gañou co que o comentarista de automobilismo [[David Tremayne]] describiu como "vergonzosa facilidade". Logo trasladouse á [[Fórmula Super Vee]]<ref name="F100">{{cite book |last=Tremayne|authorlink=David Tremayne|title=Lost Gen.|accessdate=2007-01-22 |pages=35}}</ref> e pronto fixo o seu debut na [[Fórmula 3]] en Brands Hatch.
Liña 50:
O galés volveu á acción dúas semanas logo do seu accidente en Mónaco. Pryce tamén correu na Fórmula SuperVee, gañando a serie por unha cómoda marxe, "gañei case todas as carreiras fun a realizarme" recordaba Pryce. Tamén participou co equipo oficial Royale de [[Fórmula Atlántico]] en 1972, onde logrou a [[pole position]] nas últimas tres roldas do campionato e gañou a rolda final en Brands Hatch.<ref name="FormulaVee 1">{{cite book |last=Tremayne|authorlink=David Tremayne|title=Lost Gen.|accessdate=2007-01-22|pages=62}}</ref>
 
Seguiu correndo na Fórmula Atlántico en 1973, gañando tres carreiras<ref name="Stardom Beckons 1">{{cite book |last=Tremayne|authorlink=David Tremayne|title=Lost Gen.|accessdate=2007-01-22 |pages=70}}</ref> Royale fixo plans para entrar na [[Fórmula 2]], tal era o talento do galés.<ref name="Stardom Beckons 1" /> A aspiración de correr no campionato de Fórmula dúas estaba prevista para ser apoiada economicamente polo piloto de [[Liechtenstein]] Manfred Schurti. Pero, estes plans só permitiron a construción de un dos coches Royale de F2 antes de que o proxecto fora abondonadoabandonado e Bob King, o xefe de Royale, deixara á empresa.
 
A raíz dunha invitación a probar un dos seus coches, Pryce atopouse correndo na Fórmula dúas co equipo [[Rondel Racing]] de[[Ron Dennis]], o seu mellor resultado para o equipo chegou en [[Norisring]] onde lideraba a carreira ata que un fallo nos freos significou deixar o primeiro lugar ao seu compañeiro de equipo [[Tim Schenken]].<ref name="GP Encyclopedia">{{cite web |url=http://www.grandprix.com/gpe/drv-prytom.html |title=GP Encyclopedia > Drivers > Tom Pryce |accessdate=2006-09-11 |author= |last= |first= |authorlink= |coauthors= |date= |year= |month= |work= |publisher=GrandPrix.com |pages= |archiveurl=http://web.archive.org/web/20060220092700/http://www.grandprix.com/gpe/drv-prytom.html |archivedate=2006-02-20 |quote= }}</ref> A finais de 1973, Pryce gañou o premio Grovewood polos seus esforzos durante o ano. Jack Pryce recordou que o seu fillo non quería gañar o premio, xa que pensaba que traía "mala sorte na carreira dun piloto".<ref name="Stardom Beckons 2">{{cite book |last=Tremayne|authorlink=David Tremayne|title=Lost Gen.|accessdate=2007-01-22|pages=72}}</ref>