Also sprach Zarathustra (Strauss): Diferenzas entre revisións

UnhaA representación típica dura 40 minutos (segundo versións), eobra está dividida nunha introdución e oito partes que se encadean sen solución de continuidade e sen seguir ningún esquema formal clásico. Strauss denominou as secciones segundo capítulos seleccionados no libro:▼

IniciaseLogo da grandiosa apertura iniciase a sección titulada ''Dos trasmundanos'' ou ''Dos habitantes doutro mundo'', adicada a os que estiveron a buscar a resposta aos enigmas da existencia nas relixións. Esta sección, na que a corda é a protagonista (moitas veces reducida a un pecheno conxunto de cámara) iníciase cunha cita do ''Credo in unum Deum'' gregoriano. Inmediatamente despois da introdución, abren os contrabaixos en trémolo, logo o corno francés brinda unha antesala a violas e cellos quen van transmitindo o tema a toda corda, despois dun intenso momento volve a calma e o tema morre cun pequeno solo da viola. Motívicamente, a sección presenta un tema doente emparentado co credo da tradición gregoriana.<ref name=Moreno/>▼

Na terceira sección o tempo se anima á vez que se clarifica a harmonía. A arpa cun arpegio e un fino acorde de violíns mostran un cambio repentino da obra, logo o corno inglés intenta recordar o tema da introdución; unha abrupta intromisión dos contrabaixos rompe a tensión e contaxia a orquestra enteira, advírtese a participación activa do órgano; a trompeta reexpón o tema da introdución e dánse unha serie de trémolos ascendentes desde os contrabaixos até os violíns que culminan nunha potente escala do piccolo. Nesta parte se presentan os interrogantes que acompañan ao ser humano, o debate entre a natureza (que xa aparece na introdución) e a esperanza nunha vida máis aló da morte, simbolizada polo tema do credo gregoriano.<ref name=Moreno/>▼

Despois da escala do piccolo, violíns en unísono co corno francés interpretan unha longa melodía, mentres a orquestra tende un tapete de axitación, logo os violíns despréndense e continuan sós o seu caminocamiño até atoparse coa enérxica intervención dos trombóns, o cal, impulsa a resolución do episodio, os trombóns e algúns arpexios descendentes da arpa marcan o final do episodio. Esta sección mostra a loita do home consigo mesmo e o seu anhelo de placer e trascendencia a través dunha música axitada no que os temas ascendentes e descendentes se entrecruzan sen descanso. O que nun principio parece unha exaltación do hedonismo e da vida terrenal a cargo dunha apaixoada intervención dos violíns, pronto cede o seu lugar ao desprecio, cun doente pasaxe dos trombóns.<ref name=Moreno/>▼

Na cuarte sección, denominada ''A canción dos sepulcros'' ou ''Canto da tumba'', a atmosfera cambia e tórnase lúgubre, o óboe e logo o corno inglés anuncian o nuevo episodio abríndolle paso ao "solo" de concertino, quen se funde cos demais violíns interpretando unha melodía no rexistro agudo, máis adiante a orquestra entra nunha escena sombría até chegar a un pianíssimo; un solo de clarinete que introduce un novo interrogante cheo de angustia que tentará responder a seguinte pasaxe, anuncia o final do episodio que culmina cun solo de cello.<ref name=Moreno/>▼

Esta parte da obra está constituida por unha complexa [[fuga (música)|fuga]], a forma racional por antonomasia da música. Situados nun ambiente sombrio, os contrabaixos inician unha fuga lenta e en pianíssimo, xogando co tema principal da introdución, pouco a pouco cellos e fagot intégranse á fuga. A atmosfera sombria mantense até ser interrompida por arpegios de arpa e os violíns no rexistro agudo. Un solo do corno inglés co tema da introdución reanima a orquestra cun forte que culmina o episodio. Finalmente a ciencia tampouco consigue responder ás preguntas do ser humano.<ref name=Moreno/>▼

A sexta sección é un alarde de contrapunto no que se mesturan os diferentes temas. Cun solo de trombón apoiado por cellos e contrabaixos exponse o tema da fuga do episodio inmediatamente anterior, marcando así o inicio deste episodio cun intento de fuga, a axitación da orquestra aumenta e séguese un tutti en fortíssimo co tema principal da introdución da obra (tema da natureza). Acto seguido retorna un ambiente sombrío co clarinete baixo e o contrafagot que dan paso a un xogo de trinos nas madeiras que representan a risa, sobre os que se enlazan unha serie de diálogos entre o concertino e o cello solista; logo séguense unha serie de unisonos e escalas da corda que indican o final do episodio. A risa, e con ela a vida están representadas por un novo tema moi luminoso, ata o punto que a orquestra se contaxia da súa enerxía e maxia. É a partir da risa cando Zarathustra descubre un novo mundo que se representa na seguinte sección.<ref name=Moreno/>▼

A penúltima sección é a máis desenvolvida de toda a obra. A danza, que para Nietzsche é o símbolo do dionisíaco, da forza primixenia, faise con toda a partitura. A trompeta expón o tema da introdución, sobre un tapede de trinos tendido polas frautas, é unha pasaxe calma, logo xogando co tema da trompeta a corda dálle paso ao principal solo de violín concertino que ten a obra, este, apoiado polo seu compañeiro de atril; dito solo a dobre corda, é unhaun especietema de vals ou danzavienés; logo o tema desenvólvese por toda a orquestra con predominio do concertino. UnPara o Strauss bávaro o vals é desexo de vida e por elo fai que Zarathustra o baile. A danza deriva nunha versión cada vez máis triunfal cun tutti en fortíssimo dá fin ao episodio e lígao co seguinte.▼