Priscilianismo: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Sen resumo de edición |
Sen resumo de edición |
||
Liña 17:
Ante este contrataque os bispos priscilianistas reforzaron a súa posición tentando controlar o maios número posible de sedes episcopais, debido ó seu fracaso consagraron a Prisciliano como bispo de [[Ávila]] mentres Idacio de Mérida e Hixinio de [[Córdoba]] conseguían mais apoios contra de Prisciliano e conseguiron ilegalizar os cánones da ordenación do bispo Prisciliano e así que fose considerado un falso bispo ao tempo que propagaban a mentira de que eran maniqueos, xa que o conflito entre hispanos ortodoxos e hispanos priscilianistas enmascaraba un enforntamento entre a aristocracia romana senatorial e sectores da igrexa católica.
No xuízo de Treveris ([[385]]), o emperador [[Magno Clemente Máximo]] condenou a Prisciliano e mais algúns seguidores por [[herexía]] acusándoo de [[maxia]] e [[maniqueísmo]], sendo decapitados polo delito de maxia. Pero o priscilianismo, trala morte de Prisciliano, continuou forte na [[Gallaecia]], difundíndose por todo o territorio e rendíndoselle culto ao seu corpo, por ser considerado mártir ademais o fervor priscilianista medrou con mais intensidade e mantívose forte
No ano 400, un concilio en [[Toledo]] tenta combatir a heterodoxia e conseguen que os emperadores Arcadio, Honorio e Teodosio II ordeen a seus gobernantes no ano 407 trtan ós priscilianistas co maior rigor, mais foi ineficaz e este herexía cristiá segiu a existir. No concilio do 447, xa baixo o problema da chegada dos "bárbaros" á península, seguíronse dictando anatemas contra do priscilianismo, en relación co recoñecemento da Encarnación e a trindade, condeas de maxia, astroloxía e vexetarianismo. Estas medidas foron infecicaces xa que os gobernantes suevos ao principio eran pagáns e despois foron convertíronse ó [[arianismo]] polo que se afstaron dos mandatos dos bispos e mesmo se opuxeron á xerarquía católica.
Durante o [[reino suevo]] gozou d ecerta tolerancia durante as etapas pagás e arrianas e só se sabe que o priscilianismo seguía a ter adeptos, mais a fianis do s VI o rei suevo [[Carriarico]](según a crónica de [[Gregorio de Tours]]) convírtense ó [[catolicismo]] e con el moitos mais suevos e galaicoromanos, no [[572]] celébrase o [[II Concilio Bracarense]] presidido polo bispo Lucrecio de Braga e San [[Martiño de Dumio]] , redactaron 18 prohibicións contra dos priscilianistas e dos cregos que aínda o eran. Entre os anatemas está o de obrigar a comer vexetais cocidos con carne a aqueles curas contaminados de priscilianismo, o resto de canons deste concilio son sobre uniformidade de cerimonias litúrxicas; tras este concilio de Braga o priscilianismo organizado desaparece e segue como culto privado.
==Doutrina priscilianista==
Non se coñece moito sobre a doutrina priscilianista, porén sábese que o priscilianismo tiña como intención unha reforma da Igrexa dende dentro, aceptaba a participación da muller con iguais dereitos ao do home na vida da [[Congregación|Igrexa]], propugnaba a renuncia ao poder dos bispos, defendía a vida austera (con múltiples días de [[xaxún]],vexetarianismo, predicando a continencia e a virxindade) e priorizaba o [[ascetismo]] e o estudo da [[Biblia]], incluídos os [[apócrifo]]s, o que ía en detrimento da autoridade episcopal e do clero. San Agostiño atribuiu a Prisciliano a doutrina de que a alma humana é parte da esencia divina e que na súa viaxe á terra a alma pasa por sete ceos e cae preso nun corpo humano; tamén sostiñan que as estrelas tiñan influencia sobre a conduta humana e pra paliar a influencia nefasta de estrelas e planetas había que saber de astroloxía.
Recoñecían que as persoas non necesitaban estar investidos como sacerdotes pra ter o charisma veritatis, ou sexa, que os laicos escollidos por Deus podían ensinar o evanxeo, o que implicou negar o monopolio da evanxelización ós bispos e cregos.
| |||