Cirurxía: Diferenzas entre revisións

A medicina ten un estatuto particular; é a primeira ciencia práctica herdeira dun ''savoir-faire'' a tentas <ref>André Pichot, ''Op. cit.'', páx. 169: Comparativamente ás disciplinas expostas antes, a medicina ten aquí de particular que xorde máis da técnica (é dicir, da arte) que a ciencia propiamente dita, polo menos no que concerne ás súas formas primitivas.</ref> Das 30.000 táboas cuneiformes descubertas, unhas 800 tratan algún tema médico (unha delas, a primeira receita coñecida). O nome do primeiro ciruxiáncirurxián coñecido é [[Urlugaledin]], do 4000 a.C., cuxo carimbo persoal mostra dous coitelos rodeados de [[Planta|plantas medicinais]]. Este carímbo áchase no [[Museo do Louvre]] de [[París]]. O modelo de saúde-enfermidade entre os sumerios baseábase nunha concepción sobrenatural da enfermidade: esta era un castigo divino imposto por diferentes [[demo]]s tras a ruptura dalgún [[tabú]]. Por tanto a medicina estaba intimamente ligada ao sacerdocio, quedando a cirurxía relegada a especialidade médica de segunda categoría.<ref>Kramer, Samuel Noah (1975): ''La historia empieza en Sumer''. Círculo de lectores.</ref> Non obstante, o desenvolvemento das técnicas cirúrxicas é notabel: en [[Nínive]] encontráronse instrumentos de bronce e obsidiana de elegante factura: [[bisturí]]s, [[serra]]s, [[trépano]]s, etc.

Polo tanto, na chamada ''antigüidade clásica'' a medicina e, sobre todo, a cirurxía, estaba moi pouco desenvolvida. Como quedou dito, as tarefas manuais eran despreciadas polos científicos (filósofos) da saúde, entendiendo a ciruxíacirurxía como unha aberración do verdaidero tratamento das enfermidades, que viña dado por unha simple axuda á natureza curadora (coa [[dieta]] e a [[fitoterapia]]). Sen embargo, os filósofos denominados [[presocrático]]s son os primeiros en interrogarse sobre os fenómenos naturais. Chamados φυσιολογοι (''physiologoi'', 'fisiólogos')<ref>Do [[lingua grega|grego clásico]] φύσισ (''phýsis'', 'natureza'), e λόγος (''lógos'', 'palabra', 'expresión', 'razoamento').</ref> por Aristóteles porque tiñan un discurso racional sobre a natureza, investigan sobre as causas naturais dos fenómenos que chegaron a ser os primeiros obxectos do método.

Tras Hipócrates a seguinte figura médica grega de interese é [[Aristóteles]]. Este pensador polifacético aprendeu medicina con seu pai, pero non consta que exercera esta disciplina. Aristóteles funda a [[física]] e a [[zooloxía]], cando a ciencia adquire un método, baseado na [[dedución]]. A el débese tamén a primeira formulación do [[filosofía|siloxismo]] e da [[Razoamento indutivo|indución]].<ref> Raymond Chevallier (1993): ''Sciences et techniques à Rome''. PUF, col. "Que sais-je?": Paris, páx. 75</ref> As nocións de "materia", "forma", "potencia" e "acto" foron os primeiros conceptos de elaboración abstracta.<ref>Véxase L. Couloubaritsis (2000): ''La Physique d'Aristote: l'avènement de la science physique''. París: Vrin, 2ª ed.</ref> Para Aristóteles, a ciencia está subordinada á filosofía ("é unha filosofía secundaria", dixo) e ten por obxecto a busca dos primeros [[Principio (filosofía)|principio]]s e das primeiras [[causa]]s, o que o discurso científico chamará o [[determinismo|causalismo]] e que a filosofía denomina [[aristotelismo]]. Aristóteles é a orixe dun retroceso do pensamento en relación a certos presocráticos. En cambio, a súa [[escola peripatética]] foi a cuna de varios médicos e ciruxiánscirurxiáns famosos da época, aínda que non achegaron novidades destacábeis en materia de cirurxía.

A cirurxía non se desenvolve até os [[século XII|séculos XII]] e [[século XIII|XIII]]. No século XIII os estudos de ciruxíacirurxía máis importantes lévanse a cabo en torno a [[Boloña]], na recente universidade inaugurada en [[1088]], onde Hugo de Borgognoni funda a facultade de medicina. O seu fillo Teodorico de Borgognoni ([[1205]] - [[1296]]) escrbiu ''Chirurgia'', un tratado dedicado exclusivamente á cirurxía, no que pon en discusión a práctica, herdada de Galeno, de deixar que as feridas se carguen de pus, como a medida máis eficaz para a súa curación. Para as [[Sutura (medicina)|sutura]]s utilizaba fío fabricado con intestino de animais, (auténtico precursor do [[catgut]], fío de sutura utilizado antes do desenvolvemento dos materiais sintéticos, feito a partir do intesino de cabalo ou de cabra, e utilizado para as suturas internas, de maneira que puidesen seren reabsobidas co tempo).

=== A ciruxíacirurxía renacentista ===

Xa desde o [[século XIII]] a categoría dos cirurxiáns franceses viña incrementándose e facéndose visíbel mediante a autoridade para vestir a [[Toga (vestimenta)|toga]] longa e realizar cirurxía maior. Ao largo dos seguientes séculos comeza a empregarse o termo de "barbeiro" para referirse a un gremio de "prácticos", non médicos, descoñecedores do [[latín]] e cuxo campo de actuación limitábase a intervencións menores, como [[flebotomía]]s, extracción de pezas dentarias, ou curación de pequenas feridas. En Francia, os éxitos da ciruxíacirurxía durante o Renacemento, como veremos a continuación, levarían á desaparición das diferenzas de clase entre os médicos e os cirujanoscirurxiáns.

=== O século XVIII: a ciruxíacirurxía ilustrada ===

== Ramas da ciruxíacirurxía ==