Invasión musulmá da Península Ibérica: Diferenzas entre revisións

Dentro de súa política de asentar o conquistado mediante alianzas e acordos, Abd el-Aziz contraxo matrimonio con Egilo (también citada nalgunas fontes como Egilonda), viuva do rei Rodrigo, con quen tivo un fillo, chamado Asim. Convertida ao islam (aúnaínda que segúnsegundo os seus críticos árabes, só en aparienciaaparencia), cambiou seu nome polo de Umm ‘Asim (nai de Asim).

EstoIsto atraxoacercou a outros nobres visigodos, que abandonaron así a resistencia. Algúns deles incluso convertironsese convertiron ao islam, para non ter que pagar impostos polas propiedades que lograran conservar (de feito, os nobres de ascendencia goda estaban tamén exentos de tributos na época visigoda), e para manter o seu status e influencia mediante novas relacións de clientela política cóscos xefes dos conquistadores.

Pero a bodavoda antes citada de Abd el-Aziz, xunto ao apoio que daban estes nobres visigodos ao gobernador, e as accións deste para reforzar o seu poder fronte aos demáisdemais cargos dos conquistadores (como a asunción de varios ceremonialesceremoniais e pompas rexios), así como seua súa crecente autonomía na toma de decisións fronte ao goberno de Damasco, interpretaronseinterpretáronse como un intento de rebelión contra o Califa.

Por elo, o xefe do Exército, Ziyad ben Nàbigha (casado el tamén cunha nobre visigoda), encabezou, xunto ao cuñado de Abd el Aziz, Ayyub, unha conxura contra o gobernador, acusándolle de facerse secretamente cristián. Froito dela, e seguindo órdesordes directas do califa Sulayman, Abd el Aziz foi asasinado no verán de 715 na mezquita de Sevilla (anteriormente, igrexa de Santa Rufina, expropiada polos musulmáns), mentrasmentres estaba rezando;, e a súa cabeza foi enviada ao Califa.

É notable que en toda a extensión das conquistas musulmáns, dende o Punjab ata os Pirineos, só en España encontrase tal situación de rebeldía dun gobernador árabe contra o Califa. QuizáisQuizais a influencia visigoda, conco seu arraigo social e cultural e a súa fortaleza ideolóxica, influíra, dadas as estreitas relacións coa antiga aristocracia visigoda antes citadas. AúnAínda que tamén axudaba a separación xeográfica. De feito, só uns poucos anos máis tarde, España foi a primeira rexión do «imperio árabe» en romper totalmente coa autoridade dos califas;, formándose un emirato independente.

Tras os feitos antes citados, Ayyub quedou como gobernante interino durante seis meses, ata a chegada do novo gobernador nombradonomeado polo Walí de Ifriquiyya, irmán maior do asasinado. Durante os seis meses que Ayyub dirixiu as forzas do [[Califato Omeia]] non realizou ningunha nova campaña. O novo gobernador foi Al-Hurr (716–19), que chegou á península cun exército árabe de reforzo.

Al-Hurr era consciente de que a dominación árabe era claramente precaria, pois os árabes e os seus mercenarios bereberes eran ununha porcentaxe moi pequenopequena da poboación de España, e a pacificación do territorio era aún superficial. De feito, o rei visigodo Ardo mantivera seu poder no noreste peninsular. Por elo, antes de reiniciar o proceso de conquista dos territorios peninsulares, procedeu a xeneralizar a instalación de guarnicións militares nas cidades xa tomadas, excepto as sometidas mediante acordo.

Al-Hurr, para romper con seu antecesor e estar máis centrado na península, trasladou a sede de seu goberno a Córdoba no ano 716, e estableceuse un novo imposto especial para os non musulmáns, aplicado tamén en outrosnoutros países polos árabes: o ''harag''. Consistía nun imposto territorial, que obligabaobrigaba a pagar ununha porcentaxe do obtido por traballar a tierra.

EstoIsto uniuse coa devolución ou asignación das terras xa pacificadas a nobres visigodos que eranlleseran leais, pode que algunhas pertencentes ao antigo patrimonio da coroa. A moitos nobres, enna súa maioría witizanos, reconoceronsellesrecoñecéronselles os seus patrimonios, a veces incrementados con parte dos dedos seus antigos opoñentes. Así, incluso nobres como Olmundo e Ardabasto, fillos ao parecer de Witiza, retiraronseretiráronse aas súas posesións, leais agora aos novos ocupantes da península, cun certo acordo de autonomía. Olmundo na zona entre Sevilla e Mérida, e Ardabasto entre o norte de Córdoba e Xaén.

EstoIsto fixose non só para asegurar o seu apoio, e súa colaboración no control e a pacificación do reino visigodo, se nonsenón tamén cóco fin de conseguir maiores ingresos para o fisco, tras a introducciónintrodución do ''harag''. Con este forte aumento da presión fiscal obtivo novos fondos para financiar as campañas militares e a administración dos conquistadores, ademais de reforzar a presión económica para conseguir máis conversións de cristiáns ao islam.

Froito destas medidas foi a acuñación dunha nova moeda, de ouro como as visigodas, en árabe e latín, a fin de facilitar a vida económica despois de tantos anos de loitas e falta de goberno centralizado, ademais dos serios problemas que acarreara o intenso atesoramentoatesouramento, normal en períodos de guerra.

MentrasMentres tanto, como xa diximosdixemos, o rei visigodo Ardo sucedera a Agila II no goberno de Septimania e a actual Cataluña, reinando sete anos, dende o ano 714 ao 720. Probablemente contaría cóco apoio de nobres de Aquitania, vinculados familiarmente nalgúns casos con nobres godos ou galo-romanos da Septimania, ou quizáisquizais temerosos dos novos invasores, e con mercenarios francos e saxóns; como xa ocurrira outras veces no pasado, cando aquela zona do reino visigodo rebelarasese rebelara contra o poder real.

Pero o novo gobernador árabe, [[Al-Hurr ibn Abd ar-Rahman al-Thaqafi]], reforzado coas medidas antes citadas, realizou sucesivas campañas, dende o outono de 716 e nos dous anos seguintes, contra este reduto visigodo. Dende Zaragoza atacou e someteu as cidades de Huesca, Barbastro, Lérida, Tarragona, Barcelona e, finalmente, Xirona. A resistencia de [[Tarragona#Alta Edade Media (S VIII-XI)|Tarragona]] debeu ser tenaz pois, tras súa conquista, os árabes deron morte a toda a poboación que sobrevivira ao asedio, e destruíron a cidade, incluídas as súas igrexas e numerosos monumentos.

Al-Hurr realizou tamén unha campaña no norte, despois dunha incursión dos vascóns á zona de Tudela, para ter a retagarda ben cuberta enna súa guerra cóco rei visigodo Ardo. Sobre o ano 716 (ou probablemente antes) os árabes conseguiron un acordo de capitulación con Pamplona, cidade que rendiusellesse rendiu a cambio de manter súa autoridade local e certa tolerancia relixiosa. Só duroulleslles durou ata o ano 732, en que Al-Gafiqi a someteu totalmente antes de partir cara Poitiers.

Igualmente nese ano 717 o gobernador alAl-Hurr nombrou un gobernador na Astura Transalpina (actual Asturias), residente en Xixón, cidade amurallada e comunicada tamén por mar.