Italo Calvino: Diferenzas entre revisións

En [[1953]] deixou de socato o Partido comunista, do que se afastou aínda máis despois da invasión de [[Hungría]] polas tropas soviéticas. Comezou a publicar artigos nas revistas '' Passato e Presente'' e ''Italia Doman''i. Foi editor con Vittorini de ''Il Menabò di letteratura''.

 

 

A morte de Vittorini's o ano [[1966]] causou en Calvino o que foi definido coma "depresión intelectual", que o escritor consideraba unha época fundamental da súa vida.: "...Acabei de ser novo. Se cadra é un proceso metabólico, algo que pasa coa idade. Fun novo moito tempo, tempo de máis, se cadra, de repente sentín que comezaba a miña vellez., si, a vellez, se cadra coa esperanza de facela durar empezándoa cedo". Entón empezou a frecuentar [[París]] onde o alcumaron ''O irónico divertido'', e onde se uniu a grupos culturais como ''Oulipo'', acrónimo de ''Ouvroir de littérature potentielle'' (taller de literatura potencial) e coñeceu a [[Roland Barthes]] e [[Claude Lévi-Strauss]], dentro da atmosfera que deu lugar ó [[maio de 1968]]. Nesta época foi atraído pola obra de [[Raymond Queneau]], que influíu nos seus traballos posteriores.