Ingrid Bergman: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m Simplificando redireccións cara a Estados Unidos de América |
|||
Liña 47:
=== Debut en Estados Unidos ===
En [[1939]], e despois de protagonizar unha ducia de películas en [[Suecia]], trasládase aos [[Estados Unidos de América|Estados Unidos]] para protagonizar a nova versión de ''Intermezzo'' producida por David O. Selznick.
=== Estrela grazas a ''Casablanca'' ===
Liña 66:
O éxito o redobra co seu triunfo nas táboas en [[París]], en ''Té e simpatía'' de Robert Anderson, durante a tempada 1956-57. En [[1959]] volve por primeira vez a [[Hollywood]] despois do escándalo do seu matrimonio para presentar o Óscar á mellor película na 31ª Edición da cerimonia de entrega dos Premios da Academia. A sala recíbea cunha pechada ovación. O [[23 de decembro]] de [[1958]] casa co produtor teatral sueco Lars Schmidt.
A partir de entón comeza a alternar películas en [[Estados Unidos de América|Estados Unidos]] e en [[Europa]], así como aparicións ocasionais en dramas televisivos e en obras de teatro. Dese período destacan os seus labores en ''The Turn of the Screw'' (1959), pola que recibe o seu primeiro premio Emmy; ''Hedda Gabler'' (1962, que a reúne cun brillante elenco xunto a Sir Michael Redgrave, Sir Ralph Richardson e Trevor Howard); ''A visita'' (1964); ''Stimulantia'' (episodio "O colar", filmado a fins de 1964 sobre un relato de [[Guy de Maupassant]] que a reuniu co seu antigo compañeiro da Escola de Arte Dramática, Gunnar Björnstrand, dirixidos ambos polo vello mentor de Ingrid, Gustaf Molander, na que fose o seu último labor para o cine); ''A voz humana'' (1966); ''Flor de cactus'' (1969, coa que regresou por primeira vez a filmar en Hollywood logo de vinte anos de exilio); ''Cuestión de tempo'' (1976, película tamén titulada ''Nina'', xunto a [[Liza Minnelli]], e dirixidas ambas por [[Vincente Minnelli]], nunha película na que ademais tiña unha inesquecible escena xunto a Charles Boyer e na que actuaba a súa propia filla, [[Isabella Rossellini]] na súa debut nas pantallas e era maquillada pola súa xemela, Ingrid Isotta Rossellini); ''Sonata de outono'' (1978, dirixida por Ingmar Bergman, considerada por moitos o seu mellor traballo no cinema).
En [[1974]], Bergman recibe o seu terceiro Óscar, esta vez na categoría de mellor actriz de reparto, pola súa participación na película ''Asasinato no Orient Express''. En [[1975]] diagnostícaselle un cancro de mama e nese mesmo ano divórciase de Lars Schmidt. A pesar da súa fráxil saúde segue traballando a tempo completo.<ref name="test"/>. Faleceu mentres celebraba o seu 67º [[aniversario]].
| |||