Lois XIV de Francia: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
JaviP96 (conversa | contribucións)
JaviP96 (conversa | contribucións)
Liña 50:
Luis XIV mandou ás súas tropas ao Palatinado en [[1688]], debido a que o [[ultimato]] que lle propuxo aos príncipes xermánicos, polo cal estes debían ratificar a [[Tregua de Ratisbona]] (confirmando así la posesión de Luís dos territorios anexionados nesa tregua) así como recoñecer publicamente o dereito das reclamacións da súa cuñada, expirou. Aparentemente, o exército de Luís XIV tiña como ordes apoiar militarmente as reclamacións territoriais da súa cuñada, [[Elizabeth Charlotte]] duquesa de Orleans, no Palatinado. Porén, a invasión tiña outro propósito, o de forzar ao Palatinado para que abandonara a Liga, conseguindo así debilitala.
 
As accións francesas uniron aos príncipes no bando del Emperador. Luís esperaba que Inglaterra, gobernada polo católico [[Xacobo II de Inglaterra|Xacobo II]], se mantivera neutral no conflito, pero a ''[[Revolución Gloriosa]]'' inglesa derrocou a Xacobo, que foi substituído no trono pola súa fijafilla [[María II de Inglaterra|María II]], que gobernou xunto co seu marido [[Guillerme III de Inglaterra|Guillerme III]] (Príncipe de Orange). Debido á inimizade que xurdiu entre Luís e Guillerme na guerra en Holanda, este decidiu unirse á Liga, a cal pasou a denominarse dende ese momento [[Gran Alianza]].
 
As campañas da coñecida como [[Guerra dos Nove AñosAnos]] (1688–1697) estiveron dominadas, polo xeral, polas tropas francesas. As forzas Imperiais resultaron pouco efectivas, xa que a maioría do seu exército seguía a enfrontarse ao [[Imperio otomán|otomán]]. En pouco tempo Francia conseguiu unha gran cantidade de vitorias desde Flandes, no norte, ata o val do Rin, no leste Italia. Ao mesmo tempo, Luís XIV apoiou a Xacobo II no seu intento de recuperar o trono británico, pero este non tivo éxito. Este hechofeito hizoprovocou que la Inglaterra de Guillermo pudierapuidera entrar con másmáis fuerzaforza enno el conflictoconflito continental. No obstante, a pesar deldo tamaño de lada coalición oponenterival, losos franceses aplastaronderrotaron alao ejércitoexército aliado en lana [[Batalla de Fleurus (1690)|Batalla de Fleurus]], así como en lana [[Batalla de Steenkerque]] (1692) y ene lana [[Batalla de Landen|Batalla de Neerwinden]] ([[27 de julioxullo]] de [[1693]]). BajoBaixo laa supervisión personalpersoal deldo reyrei, lasas tropas francesas capturaron Mons en 1691 ye la inexpugnable, hasta el momento,a fortaleza de Namur, elno añoano 1692. LaPorén, a victoriavitoria naval francesa en lana [[Batalla de Beachy Head]] en [[1690]] fue, sin embargo,foi contrarrestada porpola la victoriavitoria angloholandesa en lana [[Batalla de Lada Hogue]] en [[1692]]. LaA guerra duródurou todavíaaínda cuatrocatro añosanos másmáis, hastaata que elo Duque de SaboyaSaboia firmófirmou un acuerdoacordo de paz, aliándose así con loscos franceses elno añoano [[1696]], reforzando losós ejércitosexércitos franceses ye facilitantofacilitando laa captura de [[Milán]] ye [[Barcelona]].
 
La [[Guerra de los Nueve Años]] finalizó en [[1697]] con el [[Tratado de Ryswick]]. Luis XIV devolvió [[Luxemburgo]] y otros territorios de los que se había apoderado en la guerra holandesa de 1679, pero conservó [[Estrasburgo]]. También adquirió la posesión ''de jure'' de su, hasta entonces ''de facto'', posesión de [[Haití]] así como la devolución de los territorios de [[Pondicherry]] y [[Acadia]]. Luis, por otra parte, tuvo que reconocer el reinado de Guillermo III y María II como soberanos de Gran Bretaña e Irlanda, por lo que estos últimos se aseguraron que nunca más volvería a apoyar a Jacobo II; de igual modo renunció a sus reclamaciones sobre el [[Palatinado]]. España recuperó Cataluña y otros territorios perdidos, tanto en la Guerra de los Nueve Años como en otras anteriores, en los Países Bajos. Luis también devolvió en este tratado la Lorena a su duque, pero bajo la condición de permitir la libre circulación francesa en el territorio. Los términos generosos del tratado fueron interpretados como una concesión para favorecer un sentimiento pro-francés en España, lo que, eventualmente, llevaría a Carlos II, rey de España a designar a Felipe, Duque de Anjou (nieto de Luis) como su sucesor.