Aníbal: Diferenzas entre revisións

En [[-237|237 a.C.]], trala fin da [[Primeira Guerra Púnica]], o seu pai [[Amílcar]] foi enviado polo Consello cartaginéscartaxinés a [[Iberia]], acompañado polo seu xenro [[Asdrúbal o Belo]]. A [[lenda]] conta que Amílcar non era partidario de levarse ao seu fillo, de tan só nove anos, á ardua empresa da conquista de [[Iberia]], aínda que consentiu finalmente en levar ao seu fillo a condición de que xurase inimizade eterna cara a [[Roma antiga|Roma]].

Vistas as dificultades finalmente superadas do seu nomeamento, Aníbal decidiu lanzarse a realizar conquistas que demostrasen a súa pericia no mando e saciasen a sede de ouro dos avariciosos aristócratas que tanto desconfiaran da oportunidade do seu mando. Percorreu o interior da [[Península Ibérica]] durante dous anos atinxindo coa súa campaña renome militar, a confianza dos seus soldados e tesouros inmensos para Cartago, chegando deste xeito a unha situación na que si podería enfrontarse aos romanos. Para evitar unha inminente confrontación entre Roma e Cartago, Asdrúbal, xernoxenro de Amílcar Barca e xeneral dos exércitos cartaxineses á morte deste, estableceu un tratado polo cal non se pode estender a influencia cartaxinesa máis aló do norte do río [[Ebro]]. A alianza entre Roma e [[Sagunt - Sagunto|Sagunto]], asinada posteriormente ao tratado, vulneraba este tratado debido a estar a cidade na órbita de influencia cartaxinesa. Esa é a razón pola que Aníbal atacou [[Sagunt - Sagunto|Sagunto]] no ano [[-219|219 a.C.]], provocando o estalido da contenda.

Aproveitando este feito como escusa, unha embaixada de Roma declarou a guerra contra Cartago, unha guerra que estaba formulada facía moito tempo, pero que fora postergada polo escaso apoio popular romano. Anibal confioulle a defensa de Iberia ao seu irmán Asdrúbal e partiu na primavera do [[-218|218 a.C.]] con 100.000 infantes, 12.000 cabalos e 50 elefantes á conquista de Roma. O seu exército estaba formado por libios (africanos) e mercenarios íberosiberos que se foron unindo ao exército cartaxinés a medida que, primeiro o seu pai, logo Asdrúbal, e finalmente o propio Aníbal, conquistasen o territorio. Desta forma, Aníbal pretendía desviar o golpe mortal que recaería sobre a metrópole cartaxinesa mediante un ataque desesperado directo ao corazón da [[República Romana]].

Dirixíndose cara ao norte, chegou a vadear o [[Ebro]], fronteira co territorio romano, sen achar resistencia entre os pobos que atopou ao seu paso. Neste punto confiou a [[Hannón]] 11.000 homes para manter as comunicacións entre o Ebro e os [[PireneosPirineos]], lugar ata o que continuou, atravesándoo e avanzando logo ata o [[Ródano]]. Malia soster algúns combates cos galos que atopou ao seu paso, conseguiu asinar pactos con algúns deles, ofrecéndolles as riquezas que atopasen máis aló das montañas.

A medida que avanzaban cara a Roma, a infantería de Aníbal reduciuse á metade, maioritariamente pola deserción dalgunhas tropas novatas ibéricas que se uniron a último momento motivadas pola fama adquirida polo estratega logo das súas vitorias. Cando Aníbal estaba preparando ás súas tropas para cruzar o [[Ródano]], un gran continxente de volcos, que habitaban nas proximidades do río, situouse na outra beira coa intención de evitar que os cartaxineses cruzasen o río. Consciente de que pola forza non podería cruzar o río, Aníbal enviou a Hannón cun destacamento de mercenarios íberosiberos río arriba, co fin de que cruzasen o río sen ser vistos e sorprendesen pola retagarda aos [[volcos]].

Tras un pequeno descanso para reparar o seu exhausto exército, enfrontouse aos taurinos (de Taurini, a actual [[Turín]]), derrotándoos e proseguindo o seu avance ao longo do [[río Po]] obrigando aos romanos a evacuar a [[Lombardía]] pola superioridade da súa cabalería. A maior parte dos galos cisalpinos (celtas), que conservaban oa resquemorxenreira da recente derrota sufrida a mans dos romanos, incorporáronse ao exército de Aníbal, sobre todo trala súa vitoria na [[batalla do Trebia]], río afluente do Po, en decembro de [[-219|219 a.C.]] nas proximidades de [[Placencia]], primeira batalla formal entre Aníbal e os romanos da [[Segunda Guerra Púnica]].

Atravesados os Apeninos e logo de derrotar no lago [[Trasimeno]] ao cónsul [[Flaminio]], que pereceu na batalla, avanzou cara Roma, onde Quinto [[Fabio Máximo]] fora nomeado ditador. No seu avance derrotou a [[Marco Minucio Rufo]] e logo, na [[Cannas]], en agosto de [[-216|216 a.C.]], derrotou aos cónsulescónsuis [[Caio Terencio Varrón]] e [[Paulo Emilio]] recentemente nomeados e ao seu poderoso exército de 80.000 lexionarios, cun exército de tan só 30.000. Ese mesmo ano, tras un longo sitio conquistou [[Capua]], a segunda cidade máis grande de [[Italia]], converténdoa na súa nova base.

Malia as súas vitorias non puido aínda marchar sobre [[Roma antiga|Roma]], que podía resistir un longo sitio grazas ás súas murallas e o seu constante aprovisionamientoaprovisionamento por mar. Tampouco era viable o asedio da cidade, porque Aníbal carecía de material de asedio e homes suficientes. De modo que enviou ao seu irmán [[Magón]] a solicitar reforzos a [[Cartago]]. A resposta, por boca de [[Hannón]] o Grande, non puido ser máis desalentadora: Se Aníbal é vencedor, non os necesita; se é vencido, non é digno deles. Sen axuda exterior, a súa posición no sur de [[Italia]] foise dificultando, á vez que o seu obxectivo de conquistar Roma se tornou cada vez máis remoto. Por outra banda, resultáballe cada vez máis difícil defender os pobos que estiveran baixo o xugo romano e que agora se aliaban con Aníbal porque vían nel ao seu libertador dada a falta de efectivos. Nos anos seguinte ocupou as cidades de [[Taranto|Tarentum]] en [[-211|211 a.C.]] e [[Samnium]] en [[-210|210 a.C.]], aínda que tamén sufriu algúns reveses, como a perda de [[Capua]].

De regreso a Cartago, Aníbal fíxose nomear sufete, equivalente ao cónsul romano, cargo desde o cal mostrou os seus dotes de estatista levando a cabo algunhas reformas polo ben da república, por exemplo, poñer coto aos abusivos tributos esixidos por Roma para a firma da paz, de forma que puidesen satisfacerse a prazos sen necesidade de impoñer ao pobo impostos adicionais extraordinarios. Sete anos logo da derrota de [[Zama]], os romanos, recelososreceosos da nova prosperidade de [[Cartago]], enviaron embaixadores á cidade; intuíndo Aníbal que pretendían que se lles entregase a súa persoa, embarcou en segredo para refuxiarse na corte de [[Antíoco III]], en [[Siria]].

=== BiblografíaBibilografía ===

=== Ligazóns externas ===

{{LinkLigazón FAAD|es}}

{{LinkLigazón FAAD|fr}}

{{LinkLigazón FAAD|no}}

{{LinkLigazón FAAD|ru}}