Foi unha das finais máis dramáticas na historia do Campionato do Mundo de Fórmula Un. Os puntos para o Campionato só podían ser anotados polos seis primeiros finalistas (9-6-4-3-2-1). Ao chegar á carreira, tres pilotos tiñan a oportunidade de gañar o título. Graham Hill (BRM) con 39 puntos, John Surtees (Ferrari) con 34 puntos e Jim Clark (Lotus-Climax) con 32 puntos. A carreira comezou con Clark saindosaíndo desde a pole position por diante de Dan Gurney no Brabham-Climax (Gurney tiña só dez puntos ao inicio desta carreira logo de gañar o Gran Premio de Francia e dun sexto lugar). Hill e Lorenzo Bandini, compañeiro de Surtees en Ferrari, loitaban polo terceiro posto, con Surtees nun distante quinto lugar, aparentemente sen ningunha posibilidade de gañar o título. De rematar nestas posicións, Clark sería campión con catro vitorias por dúas vitorias de Hill, a pesar de estar empatados a 39 puntos. Bandini bateu á parte traseira do coche de Hill facéndoo trompear e perder algunsalgúns postos. A partir de entón coche de Hill correu co tubo de escape abolado, o que lle fixo perder potencia. O campionato estaba agora nas mans de Clark. Na penúltima volta, o motor de Clark parouse e as posicións quedaron Gurney-Bandini-Surtees. O título estaba de novo nas mans de Hill. Ao darse conta de que Surtees podería gañar o título terminando en segundo lugar, o director do equipo Ferrari avisou frenéticamente a Bandini para que freara e entrara en boxes na última volta, para deixar adiantar a Surtees. Bandini obedientemente fíxoo e Surtees terminou en segundo lugar, gañando así o Campionato Mundial por un punto sobre Hill (40 por 39).
== Clasificación ==
Liña 103:
! 6
| 18
| {{MEXb}} '''[[Pedro Rodríguez de la Vega|Pedro Rodríguez]]'''
