Karl Rahner: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
corrixo |
|||
Liña 23:
===Historia como Revelación e Salvación===
O Misterio Absoluto que é principio, o sustento e a meta do noso ser, como orixe primixenio da persoa El mesmo é realidade interpersoal ([[Santa Trinidade|Trindade]]). Así, faise comunicable na historia da salvación a través especialmente de [[Israel]] e, dun xeito irrevogable e definitivo, en [[Xesús de
Este é o significado da revelación. A historia é sempre a historia do singular e irrepetible, xa que logo a historia xeral da humanidade alúmase dende o concreto. Así é como se experimenta o Misterio como [[Logos]], e como Logos encarnado en Xesús onde se produce a unión cume entre a humanidade e a divindade: a total comunicación de Deus ao home. A encarnación supón que Deus se anodada na [[materia]]: Materia que é a condición da posibilidade dunha comunicación inmediata, dun coñecemento e amor recíprocos consonte ao ser corporal do home.
Liña 45:
Neste sentido, o [[evanxeo]] ha de ser boa noticia, experiencia de Deus que libera da culpa e da angustia vital máis profunda. Se non se empeza por este anuncio do fundamental, non se deben inculcar normas morais que poderían resultar causas de coercións máis radicais e angustias máis profundas.
O crente no é un tipo especial de home, senón o home tal como é, aceptado e amado por Deus. Por iso o crente acéptase a si mesmo e a súa vida concreta con todos os absurdos, misterios e contradicións. Por iso supera o medo para aventurarse nos desafíos da súa historia. Un home que vive a liberdade como apertura a todo, sen excepción. De aí nace unha visión positiva dos bens intramundanos, do amor humano, da sexualidade, da alegría, do éxito, do traballo, sen absolutizalos como [[ídolo]]s. Trátase dunha liberdade que descansa na
Existe tamén unha experiencia de Deus non crente, nunha existencia auténtica onde se intúe unha vivencia orixinaria de Deus, aínda que innominada. A acción redentora de Deus non se limita aos muros dunha institución eclesial aínda que se encontre en plenitude na mesma. Pódese falar, xa que logo, dun cristianismo anónimo segundo a frase de S. [[Agostiño de Hipona]]: ''moitos que semellan estar dentro están fóra, e moitos que semellan estar fóra, están dentro.''. O home que aínda non coñece a Xesús de xeito explícito, ou que o descoñece pola desfiguración dos que se din crentes, pode encontralo no seu irmán e no amor a el. Especialmente nos esfameados, doentes, encarcerados e marxinados. (Mt 25-40).
| |||