Marsilio Ficino: Diferenzas entre revisións

Era fillo de [[Diotifece]], cirurxián famoso e médico persoal de [[Cosme de Médici]]. O seu nome «Ficino» vén probablemente da abreviación do nome do pai. Usouno por primeira vez no [[1456]]. Do [[1448]] ao [[1451]] estudou medicina na Universidade de Pisa en Florencia pois o seu pai quería que tivese a súa mesma profesión. Recibiu a tradicional formación escolástica da man de Niccolo Tignosi da Foligno quen, ademais, lle ensinou a teoría da medicina. Dicíase que Ficino posuía grandes dotes de curación e adquiriu, ademais, unha grande reputación como astrólogo. Non obstante, aínda que Marsilio publicou algunhas obras de medicina (como ''De triplice vita libri tres'' e ''Epidemiarum antidotus'') non seguiu esa carreira. Interesouse pola filosofía neoplatónica grazas á influencia de personaxes como [[Jorge Gemisto Pletón]] e [[Basilio Bessarión]]. No [[1459]] fundou a Academia platónica florentina con Cosme de Médici e dedícase con intensidade a aprender o grego.

Traduciu do grego ao latín os diálogos de [[Platón]] ([[1484]]), [[Plotino]] ([[1492)]]), o Corpus Hermeticum ([[1471]]) e algúns tratados e cartas escritos por un monxe descoñecido do século V, o [[Pseudo Dionisio Areopagita]]. Escribiu á parte dun enorme epistolario un famoso Comentario a ''[[O banquete]]'' de Platón e a Teoloxía Platónica. Aspiraba a unha fusión de platonismo e hermetismo co cristianismo, e no ''De Vita'' chegou a ter problemas coa Inquisición polas súas afirmacións que podían entenderse como un retorno ao paganismo e como favorecendo a determinación astrolóxica (cousa que nunca fixo, en realidade, xa que o seu emprego da astroloxía era só para "harmonizar" a vida cos ceos). Asumiu a teoría das emanacións divinas, propia do neoplatonismo.

No [[1473]] foi ordenado sacerdote. Recibiu logo dúas comunidades a xeito de prebendas por parte de [[LorenzoLourenzo de Médici]] e logo foi nomeado canónico da catedral de Florencia.

O humanismo difundiuse por toda Europa, a países como [[Alemaña]], [[Países Baixos]] e [[España]]. En [[Francia]] o fíxoo da man de Jacques Lefèvre d’Etaples; en Inglaterra destacan autores como [[John Colet]], un dos representantes do Humanismo neste país, quen, xunto con Tomás[[Thomas MoroMore]], seguiron o platonismo de Ficino e Pico.

Aínda que unha boa parte da súa obra consiste nunha excepcional labor de tradución de textos filosóficos transcendentais, Ficino escribiu tamén comentarios e resumes que constituíron obras persoais e diferenciadas. Entre a fundamental obra de tradución realizada por Fincino atópanse textos de Homero, Hesíodo, Espeusipo, Plotino, Porfirio, JámblicoXámblico, Pitágoras, Teofrasto, Atenágoras, Proclo, Psello, Henócrates, Sinesio, Alcinoo, Hermias, San Pablo, e os apoloxéticos cristiáns; así como a tradución e comentario da obra de Platón.