Radio Futura: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Sen resumo de edición |
|||
Liña 30:
O ano [[1983]] foi un ano de concertos por toda España, polo que o grupo viuse obrigado a levar unha vida de estrada, o que inspiraría moitas das súas próximas cancións. Nese tempo Radio Futura ten xa un enorme prestixio a nivel popular; manexan un repertorio non gravado en ningún álbum, pero escoitado pola radio, polo que todo o mundo coñece os seus temas e tararea as letras nos seus concertos. No outono deste ano Radio Futura chega a un acordo coa casa discográfica Ariola para editar o seu segundo álbum, A lei do deserto, A lei do mar, que saíu a principios de 1984 e foi un éxito total, pasando largamente as previsións de vendas.
Neste primeiro disco «serio» atopámonos coa «terrible» "Tormenta de arena", a cortante "Hadaly", "Escuela de calor", realizada a partir de retazos soltos de textos sobre a cidade en xeral e convertido seguramente no seu tema máis coñecido, a versión instrumental desta última, a orixinal "Historia de play-Back", a divertida e con aires de película do oeste "La ley", a onírica "En Portugal", o eléctrica "
Da lei do deserto, a lei do mar extraéronse como singles as cancións "
A principal característica deste álbum é que se trata dun álbum conceptual con dous partes: a primeira, «A lei do deserto», contén sons secos e duros, mentres que a segunda, «A lei do mar», consta de sons deliciosamente acuosos.
Liña 38:
Como A lei do deserto, a lei do mar fora un álbum con nada menos que tres longos anos de preparación, o grupo suscitábase agora a realización dun disco con maior rapidez; así que se encerraron nunha casa no Escorial para realizar a maqueta do novo traballo, con oito temas dos que se extraeron seis, e máis tarde viaxaron a Londres para completar a gravación definitiva, con dez temas que ata chegar alí non tocaran aínda todos xuntos. O resultado foi Dun país en chamas, un disco bonito aínda que barroco por estar cargado de innovacións tecnolóxicas (aínda que en calquera caso realizado co feeling das viaxes, quedando como un disco de estrada), publicado en 1985 e que quizá sexa o álbum máis arriscado que fixo xamais un grupo español.
En De un país en chamas atopamos o punk de "
Deste «segundo» álbum publicáronse independientemente como singles os temas "No tocarte", "La ciudad interior", "El bobo Simón" nas súas versións «de tarde» e «de madrugada», "En
Por outra banda, suscítanse remesturar o tema "Semilla Negra", publicado anteriormente, polo que chaman a Raimundo Amador para introducir unha guitarra @flamenco. Co single obteñen non só un grande éxito en España senón tamén un éxito internacional. Para rematar, o batería Solrac Velázquez decide abandonar o grupo por desavenencias co resto dos membros da banda, xa que eles queren evolucionar cara a ritmos latinos, mentres que el quere quedarse no rock.
| |||