Duns Scoto: Diferenzas entre revisións

Foi alumno do colexio franciscano de [[Haddington]], e estudou [[teoloxía]] en [[Nothampton]], onde foi ordenado sacerdote en [[1291]]. Enviárono a [[París]] entre os anos 1291 e 1296, e despois volveu a Inglaterra, á universidade de [[Cambridge]]. De Cambridge pasou a [[Oxford]] (1300-1302) e de aquí a París (1302-1303). A causa das crecentes tensións entre o emperador e o papa, Scoto foi chamado ao estudo franciscano de [[Colonia - Köln|Colonia]]. Alí, despois dun ano de docencia, faleceu en 1308.

 

Para captar o diferente nivel teórico dos seus escritos, é preciso distinguir dous grupos: o primeiro, da súa época xuvenil, está constituído por ''Comentarios'' a obras de filósofos antigos, en particular de [[Aristóteles]] e de [[Porfirio]], e o segundo grupo, correspondente ao seu período de madurez, representado polos ''Comentarios ás Sentencias'' de [[Pedro Lombardo]]. A pesar da similitude de xénero literario -son sempre comentarios-, a diferenza de contidos e de valor entre os dous grupos é notable, como suxiren incluso os títulos cos que foron designadas ditas obras: ''Reportata parisiensia'', ''Lecturae cantabrigenses'', ''Ordinatio''. ''Reportario'' indica un tipo de escrito redactado coa aprobación do mestre -neste caso, Scoto- polos seus propios discípulos, que deixaban constancia de todo o que o mestre lles ía ensinando. A ''Ordinato'', que antes recibía o nome de ''Opus Oxoniense'', foi ditada de forma persoal polo propio Scoto. Trátase da súa principal obra. Por último a ''Lectura'' consiste nos apuntes do mestre, redactados como esquema para a ensinanza cotiá. Xunto a estes escritos convén recordar un opúsculo denso e conciso, o ''De Primo Principio'', que foi definido como "a máis grande das obras breves de Duns Scoto" (E. Roche).

 

 

Neste contexto hai que situar a exaltación da persoa humana. En efecto, neste acto a individualización -definida como rexeitamento da división- é personalizada ou subxectiva, en polémica co [[averroísmo]], cuxa teoría do intelecto único atacaba o seu trazo máis peculiar. Cualificada de maneira suxerente como ''ultima solitudo'', a persoa é ''ab alio'', pode ser ''cum alio'', pero non ''in alio''. Pode comunicar, condicionar e ser condicionado, pero non perder o seu ser en si. O ente persoal é un universal concreto, porque na súa unicidade non forma parte dun todo, senón que é un todo no todo: ''imperium in imperio''. Particular e universal coinciden no concepto, determinado en grao sumo, de persoa. O home, cada home, non é unha determinación do universal na medida en que é unha realidade singular no tempo e irrepetible na historia, é de feito supremo e orixinario, porque está destinado, grazas á mediación de Cristo, ao diálogo co Deus da escritura.

 

==Véxase tamén==

===Bibliografía===

*{{Cita libro |título= Historia del pensamiento filosófico e científico|nome= Giovanni|apelidos= Reale|ligazónautor= |coautores= Darío Antiseri|ano= 1995|editor= Herder|localización= Barcelona|isbn= |páxina= |páxinas= |dataacceso=21 de febreiro de 2013 |url=}}

 

===Ligazóns externas===