Mosteiro de San Xulián de Samos: Diferenzas entre revisións

O '''Mosteiro de San Xulián de Samos''' é un [[mosteiro]] [[medieval]] fundado no [[século VI]], segundo a tradición por [[Martiño de Dumio]] e, que chegou a ser un dos de maior importancia de [[Galicia]], e que na actualidade se atopa en bo estado de conservación. Pertence á orde dos [[beneditino]]s e está no concello de [[Samos]], ([[provincia de Lugo]]).

A súa fundación atribúeselle a [[Martiño de Dumio]]. Sábese que foi renovado por [[Froitoso de Braga]] no [[século VII]], mais o primeiro escrito que o menciona é do ano [[665]]: unha inscrición nos muros do claustro da portaría que di que foi reconstruído polo bispo de Lugo [[Ermefredo]]. Despois desta restauración foi abandonado coa [[invasión musulmá]], até a reconquista do rei [[Fruela I]] das Asturias (arredor do [[760]]). Cando, anos máis tarde, este foi asasinado, atoparon refuxio nel a súa viúva e o seu fillo, o futuro [[Afonso II de Asturias|Afonso II, o Casto]]. Gañou con isto a protección real, comezando polas propiedades en media milla á redonda, que propiciaría o seu crecemento. A comezos do [[século X]], o bispo de Lugo, [[don Ero]], tentou facerse co seu control e expulsou os monxes. No mesmo século foi reocupado a instancias do rei [[Ordoño II]] e desde [[960]] a comunidade viviu baixo a [[regra de San Bieito]], aínda que no [[século XII]] sumousese sumou á [[Cluny|reforma cluniacense]] co bispo [[don Xoán]].

O mosteiro de Samos desfrutou de grande importancia durante a [[Idade Media]], o que se reflicte en que posuía duascentas vilas e quiñentos lugares. En [[1558]], incorporado xa a San Benito El Real de [[Valladolid]], sufriu un incendio que obrigou á súa total reedificación. A comunidade foi [[exclaustración|exclaustrada]] en [[1835]], aínda que os monxes beneditinos regresaron en [[1880]]. Sufriu outro incendio en [[1951]], tras o que foi reconstruído.

A '''igrexa''', [[barroco|barroca]], foi construída entre [[1734]] e [[1748]]. Ten [[planta]] de [[cruz latina]] e tres [[Nave (arquitectura)|nave]]s. O interior é luminoso e solemne. A bóveda está iluminada por oito [[óculo]]s e as pinturas dos catro doutores [[Virxe María|marianos]] beneditinos ([[Anselmo]], [[Bernardo]], [[Ildefonso]] e [[Ruperto]]). O [[retablo]] maior tamén é clasicista e ten unha imaxe do patrón do mosteiro, San Xulián, obra de [[Xosé Ferreiro]]. A fachada, barroca, vai precedida dunha escalinata en forma de lazo que recorda a do [[Fachada do Obradoiro|Obradoiro]]. Está dividida en dous [[corpo (arquitectura)|corpos]], cunha porta flanqueada por catro columnas de orde [[dórico|dórica]] sobre [[pedestal|pedestais]], que se repiten no corpo superior flanqueando o [[óculo]]. A [[sancristía]], de finais do [[século XVIII|XVIII]], consiste nunha [[bóveda]] de planta octogonal apoiada en arcos de medio punto.
A biblioteca, de 31 m. de longo, conta cun fondo de 25.000 volumes.

O '''Claustro Pequeno''' ou "das [[Nereida]]s" foi construído entre [[1539]] e [[1582]] polo monfortino [[Pedro Rodríguez]], cuxo nome aparece nunha das claves da banda suroeste. Imita o estilo [[arquitectura gótica|gótico]] e conta con curiosos motivos de decoración, como a inscrición humorística "¿Qué miras, bobo?" nunha clave. O centro do claustro ocúpao daa fonte barroca das Nereidas, de comezos do [[século XVIII|XVIII]].