O divino sainete: Diferenzas entre revisións

[[Manuel Curros Enriquez]], 1888. É un longo poema de carácter satírico-burlesco (“ladrade,mordede,ride.Indicará Curros referíndose a función dos versos da súa obra). Composto por 512 unidades de versos octosílabos con rima consonante, que parodia unha das obras cume da literatura occidental, a [[Divina Comedia]] de [[Dante]]

1) Facer unha crítica as institucións de goberno e os sectores reaccionarios da sociedade, en xeral, e á Igrexa Católica, en particular.

2) Expresar unha defensa do [[Rexurdimento]] e das súas principais figuras e reivindicar o dereito á existencia dunha literatura galega completamente autónoma, posta o servizo do país.

Nos diversos vagóns viaxan o xuíz Mella e o bispo Cesáreo Rodrigo (que actuaron contra Curros cando a publicación de Aires da miña terra); frades obscenos e lambóns, que devoran ó xeito caníbal ós nosos escritores, incluído o propio Curros; beatas luxuriosas que non ocultan a verdadeira motivación da súa devoción…; libreiros e usureiros que lle meteron calote a Curros; carlistas sanguinarios con pinta de moi devotos que moulan a súa derrota política; escritoras como [[Emilia Pardo Bazán]], envexosas da fama de [[Rosalía de Castro]] e contrarias o Rexurdimento etc… . Todos estes personaxes son satirizados por o poeta.

Unha vez en Roma, Añón e Curros entrevístanse co papa León XIII e aconséllanlle que a Igrexa renuncie as súas enormes riquezas, que deixe de lado os bens temporais e abandone as súas ambicións guerreiras. O papa promete facer todas esas cousas… máis Añón apostila con sorna, xa de regreso: “¡nunca se cumpren/os programas liberales!” e o poema remata: “desde entón creo… ou non creo/ pero dudar ¡xa non dudo!