Eduardo III de Inglaterra: Diferenzas entre revisións

Eduardo subiu ao trono con catorce anos, despois da abdicación forzada do seu pai frutofroito dun reinado repleto de intrigas políticas. Como rexentes tivo á propia Isabel de Francia e a [[Roger Mortimer]], o seu tutortitor, os responsaveisresponsábeis pola súa subida anticipada ao trono. Ao contrario do seu pai, Eduardo III tiña unha personalidade forte. Tomando o control do país con 18 anos, Eduardo III mandou executar ao ''padrasto'' Mortimer e exilarexiliar á nai, acusandoosacusándoos do asasinato do seu pai, tres anos antes. No mesmo ano casou con [[Filipa de Hainault]], con quen tivo unha ampla descendencia (ver abaixo).

En [[1328]], [[Carlos IV de Francia]], o último dos tres fillos de [[Filipe IV de Francia|Filipe IV]], morría sen descendentes masculinos. Como en Francia vigorava a [[lei sálica]], a coroa pasou para Filipe de Valois, un primo afastado, que foi coroado como [[Filipe VI de Francia]]. Eduardo III era sobriño do falecido Carlos IV, por vía da nai, e considerou a súa pretensión mellor que a do Conde de Valois, a pesar da lei sálica. Os franceses non aceptaran esta hipótese que resultaría nunha perda de independencia e confirmaron a Filipe VI como rei. Despois de algúns conflitos diplomáticos, Eduardo III declarou abertas as hostilidades con Francia, iniciando así o que ficariaficaría coñecido como a [[Guerra dos Cen Anos]]. O inicio das hostilidades foi marcado polos sucesos da [[Batalla de Crécy|batalla de Crecy]] ([[1346]]) e da [[batalla de Poitiers (1356)|batalla de Poitiers]] ([[1356]]), e pola conquista de grande parte do Norte de Francia. A pesar diso, Eduardo III non fixo ningunha tentativa para ir mais lonxe e conquistar [[París]], por exemplo. Entregado o control da frentefronte francesa ao fillo [[Eduardo, o Príncipe Negro]], que habería de se mostrar un líder militar notábel, Eduardo III concentrouse na guerra con Escocia. O resultado da campaña do Príncipe Negro foi excelente: Inglaterra venceu a Francia na [[Batalla de Poitiers (1356)|Batalla de Poitiers]] e Eduardo III tivo a honra de ver ao rei [[Xoán II de Francia]] como o seu prisioneiro. As condicións de rescate, detalladas no [[Tratado de Brétigny]], garantiangarantían para o seu reino 3.000.000 de coroas e cerca de un terzo do territorio francés.

A pesar de respectarse mutuamente, Eduardo III e o seu primoxénito non se levaban ben nin tiñan a mesma visión do que debería ser a política interna. O casamento do príncipe de Gales con [[Xoana de Kent]] fora motivo de unha antipatía nunca sanadasanda totalmente. No entantoPorén, cando Eduardo de Gales morre en [[1376]], Eduardo III chorou a súa morte e tornouse melancólico. Morreu no ano seguinte, sendo sucedido polo seu neto Ricardo.

Cerca da morte de Eduardo III, a sucesión no trono inglés parecía asegurada para Ricardo, pero moitos xoves da prole de Eduardo crearon algún que outro problema. Por exemplo, os conflitos que estalarán entre os diversos ramos da súa descendencia darán orixe à [[Guerra das Rosas]], onde os seus netos das casas de [[Casa de York|York]] e [[Casa de Lancaster|Lancaster]] disputarán a coroa nunha sangrentasanguenta guerra civil.