Pierre Simon Laplace: Diferenzas entre revisións

En [[1799]] foi nomeado ministro do interior durante o [[Consulado (Francia)|Consulado]], aínda que non estivo no cargo máis de seis semanas. O seu antigo alumno [[Napoleón Bonaparte|Napoléon I]] conferiulle en [[1805]] a [[lexión de honra]] e en [[1806]] o título de conde do [[Primeiro Imperio francés|Imperio]]. En [[1812]] publica a súa ''Teoría analítica das probabilidades'' e en [[1814]] o seu ''Ensaio filosófico sobre a probabilidade''. En [[1816]] foi elixido membro da Academia Francesa. A pesar do seu pasado bonapartista, trala [[Segunda Restauración|restauración]] dos [[Borbón]]s foi bastante hábil como para conseguir ser nomeado marqués en [[1817]].<ref>[http://www.academie-francaise.fr/immortels/base/academiciens/fiche.asp?param=336 Biografía] da [[Académie française]]</ref>

 

En ''Exposition du système du monde'' (''Exposición do sistema do mundo'', 1796) expuxo unha teoría sobre a formación do [[Sol]] e do [[sistema solar]] a partir dunha [[nebulosa]] ou remolino de po e gas. Aínda que con moito maior detalle e múltiples refinamentos, esta "[[Hipótese nebular]]" permanece nos nosos días como o fundamento básico de toda a teoría da formación estelar. Por outra parte, demostrou tamén a estabilidade do sistema solar, sentou as bases científicas da [[Teoría da probabilidade|teoría matemática de probabilidades]] (na súa obra ''Théorie analytique des probabilités'', onde, entre outros logros, formulou o método dos mínimos cadrados, fundamental para a teoría de erros) e formulou de maneira moi firme e influínte a imaxe dun mundo completamente determinista.