Revisión como estaba o 7 de marzo de 2013 ás 18:46 editar Cesarinmontoto (conversa \| contribucións) 24 edicións Sen resumo de edición ← Edición máis vella		Revisión como estaba o 7 de marzo de 2013 ás 18:46 editar desfacer Cesarinmontoto (conversa \| contribucións) 24 edicións →‎Vida Edición máis nova →
Liña 3: ==Vida== Era fillo de [[Diotifece]], médico famoso, cirurxián dos Médici. O seu nome «Ficino» vén probablemente da abreviación do nome do pai. Usouno por primeira vez no [[1456]]. Do [[1448]] ao [[1451]] estudou mediciña na Universidade de Pisa en [[Florencia]] pois o seu pai quería que tivese a súa mesma profesión. Non obstante, aínda que Marsilio publicou algunhas obras de mediciña (como De triplice vita libri tres e Epidemiarum antidotus) non seguiu esa carreira. Interesouse pola filosofía neoplatónica grazas á influencia de personaxes como [[Jorge Gemisto Pletón]] e [[Basilio Bessarión]]. No [[1459]] funda a Academia platónica florentina con Cosme de Médici e dedícase con intensidade a aprender o grego. Traduciu do grego ao latín os diálogos de Platón ([[1484]]), Plotino ([[1492)]], o Corpus Hermeticum ([[1471]]) e algúns tratados e cartas escritos por un monxe descoñecido do século V, o Pseudo Dionisio Areopagita. Escribiu á parte dun enorme epistolario un famoso Comentario ao Banquete de [[Platón]] e a Teoloxía Platónica. Aspiraba a unha fusión de platonismo e hermetismo co cristianismo, e no De Vita chegou a ter problemas coa Inquisición polas súas afirmacións que podían entenderse como un retorno ao paganismo e como favorecendo a determinación astrolóxica (cousa que nunca fixo, en realidade, xa que o seu emprego da astroloxía era só para "harmonizar" a vida cos ceos). Asumiu a teoría das emanacións divinas, propia do neoplatonismo No [[1473]] é ordenado sacerdote. Recibe logo dúas comunidades a xeito de prebendas por parte de [[Lorenzo de Médici]] e logo é nomeado canónico da catedral de [[Florencia]]. Mentor e amigo de Pico della Mirandola, modificou definitivamente o enfoque sobre a melancolía, facéndoa característica do xenio literato e creador, exercendo así unha enorme influencia. A súa filosofía é a base de creacións artísticas como [[La Primavera]] e [[El Nacimiento de Venus]], de [[Botticelli]], e o seu influxo estendeuse por todo o [[Renacemento]] chegando a afectar a personalidades tan diversas como [[Durero]], [[Agrippa von Nettesheim]], [[Paracelso]], [[Milton]] e [[Pico della Mirandola]]. Nos tempos difíciles dos Médici uniuse máis a eles e mesmo apoiou a [[Savonarola]] aínda que se mantivo á marxe dos problemas que o levaron á morte. Os últimos anos da súa vida dedicounos a escribir un comentario das Epístolas paulinas, aínda que non alcanzou a concluílo.

Marsilio Ficino: Diferenzas entre revisións