Alonso Berruguete: Diferenzas entre revisións

[[Ficheiro:Alonso Berruguete (por José Alcoverro) 01.jpg|thumb|160px|Alonso Berruguete, representado nunha estatua en [[Madrid]] ([[José Alcoverro]], [[1892]]).]]

 

Aprendeu pintura e escultura no taller familiar; as súas obras de entón evidencian o contacto cos escultores activos en Castela, fundamentalmente en [[Burgos]], [[Ávila]], [[Valladolid]] e [[Palencia]]. Desde [[1507]] estivo en [[Italia]] ampliando os seus coñecementos de pintura, principalmente en [[Florencia - Firenze|Florencia]], onde debeu chegar cara a [[1512]]. Alí é citado varias veces por [[Vasari]], quen constata os seus contactos con [[Bramante]], [[Miguel Anxo]] e [[Leonardo da Vinci]]. Estivo entre os manieristas toscanos discípulos de [[Andrea do Sarto]] e hai quen afirma que participou activamente na xénese do manierismo pictórico florentino. Copiou o Laocoonte recentemente descuberto en [[Roma]] por encargo de Bramante, e iso fai supor que se aliñaba no grupo rival de Miguel Anxo Buonarrotti.

 

Os longos anos de estancia en [[Italia]] permitíronlle coñecer profundamente aos mestres do [[Quattrocento]] e os modelos da escultura grecolatina clásica; na súa obra hai unha admiración profunda pola obra de [[Donatello]], quen lle inspira algúns tipos, e, desde logo, Miguel Anxo, polos seus volumes rotundos e a atormentada terribilitá da súa obra final. De [[Leonardo dá Vinci]] aprendeu a individualizar os rostros, a pesar do cal todas influencias confluíron nun estilo moi persoal e un temperamento fortemente expresivo, que se reflicte nas súas figuras dun contorno llameante e anguloso que revive a estética do Gótico. Vasari considera que en Florencia copiou os cartóns de [[Miguel Anxo]] realizados para a decoración da Sala do Gran Consello.

== Galería de obras ==

<gallery>