Stonehenge: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
edición baseada en wiki EN |
edición wiki en |
||
Liña 50:
Os arqueólogos atoparon catro ou posiblemente cinco, grandes ocos de poste Mesolítico (un pode ter sido unha árbore natural), que datan de arredor de 8000 anos antes da era actual, estaban baixo o aparcadoiro moderno para turistas. Estos postes de pino de arredor de 0,75 metros de diámetro foron erixidos e eventualmente pudriron in situ. Tres deles (e posiblemente catro) estaban nunha alineación este-oeste, que poidera ter un significado ritual, hai paralelismos coñecidos en Gran Bretaña nese momento, pero sitios similares foron encontrados en [[Escandinavia]]. Salisbury Plain estaba entón aínda arborado pero 4000 anos máis tarde, durante o inicio do neolítico, a xente construíu un recinto de terra no Robin Hood's Ball e longas tumbas de túmulo na paisaxe circundante. Aproximadamente no 3500 antes da era actual, o túmulo de Stonehenge foi construído a 700 metros ao norte do lugar cando os primeiros labregos comezaron a despexar as árbores e aproveitar a zona.
===Stonehenge 1 (
[[File:Stonehenge phase one.jpg|miniatura|esquerda|Stonehenge 1. Despois da limpeza total]]
O primeiro monumento consistía nun banco circular e zanxa envolvente feito no Cretácico Superior (Idade Santoniense) segundo Chalk Seaford, mide ao redor de 110 metros de diámetro, cunha gran entrada no NE e unha menor hacia o sur. Atopábase en pastizais abertos nun punto lixeiramente inclinado. Os construtores colocaron os ósos de cervos e bois no fondo da zanxa, así como algunhas ferramentas de sílex traballadas. Os ósos foron considerablemente maiores que as cornamentas empregadas como picadores para cavar a zanxa, e a xente que os enterrou tiña coidado de eles durante algún tempo antes do enterro. A zanxa era continua pero tiña sido escavada en seccións, como as zanxas dos recintos ''causewayed'' da zona. A terra escavada da zanxa apílase para formar o banco. Esta primeira etapa está datada en torno ao 3100 antes da era actual. O borde exterior da zona cerrada é un círculo de 56 pozos, cada un de aproximadamente un metro de diámetro, coñecidos como os buratos de Aubrey, por John Aubrey, o anticuario do século XVII que pénsase foi o primeiro en identificalos. Os pozos poideron conter de pé madeiras creando un círculo de madeira. Unha escavación recente suxeriu que os buratos de Aubrey orixinariamente poden ter sido utilizados para erixir un círculo de pedras azuis. Se a hipótese fose certa, faría adiantar a estrutura de pedra máis antiga coñecida uns 500 anos. Un pequeno banco exterior máis alá da zanxa tamén podería datar desta época.
===Stonehenge 2 (
As evidencias da segunda fase xa non son visibles. Os buratos para postes datan de principios do terceiro milenio antes da era actual e suxiren que alguna forma de estrutura de madeira foi construída dentro do recinto durante este período. Outras madeiras en pé foron colocadas na entrada NE, e unha alineación paralela dos postes correu hacia o interior da entrada sur. Os ocos de poste son máis pequenos que os buratos de Aubrey, sendo só de ao redor de 0,4 metros de diámetro e están moito menos regularmente espaciados. O banco redúxose a propósito de altura e a zanxa encheuse de lama. Polo menos vintecinco dos buratos de Aubrey sábese que conteñen máis tarde os enterramentos intrusivos, cremacións que datan dos dous séculos posteriores á creación do monumento. Parece que a función inicial dos buratos pasou a converterse nunha función funeraria durante a Fase 2. Trinta cremacións máis colocáronse nunha zanxa do recinto e noutros puntos dentro do monumento, sobre todo na metade oriental. Stonehenge interprétase funcionando como un cemiterio crematorio neste momento, o primeiro cemiterio crematorio coñecido nas Illas Británicas. Os fragmentos de ósos humanos queimados tamén atopáronse na zanxa de recheo.
===Stonehenge 3 I (
[[File:Stone Plan.jpg|miniatura|esquerda|Distribución das pedras na actualidade.]]
As escavacións arqueolóxicas indican que ao redor do ano 2600 antes da era actual, os construtores abandonaron a madeira en favor da pedra, apareceron dous conxuntos concéntricos de ocos (Q e R) no centro do sitio. Estos zócalos de pedra son só parcialmente coñecidos (descrita como a formación de "media lúa"), poderían ser os restos dun doble anel. Unha vez máis, hai pocas evidencias que confirmen esto. Os buratos son a base de ata 80 pedras azuis (amosadas no plano), só 43 das cales pódense rastrexar na actualidade. As pedras azuis (algunhas das cales están feitas de dolerita, una rocha ígnea), pensouse durante gran parte
A entrada do noreste ampliouse nese momento, precisamente coincide ca dirección da saída do sol e posta de sol do solsticio de invierno e verán. Esta fase do monumento foi abandonada sin rematar, aínda así, as pequenas pedras de pé retiráronse ao parecer, e os buratos de Q e R foron recheos.
A Pedra do Talón (5), é unha pedra arenisca terciaria, tamén pode ter sido erixida frente á entrada norte-oriental durante este período. Non pódese precisar a data e pode ter sido instalada en calquera momento durante a fase 3. Ao principio estaba acompañada por unha segunda pedra, que xa non é visible. Había dúas, ou posiblemente tres pedras grandes como portais na entrada NE, dos cales só un, a Pedra do Sacrificio, de 4,9 metros de longo aínda existe. Outras características que datan de la fase 3, inclúen as catro pedras Station (6), dúas das cales ocupaban a cima dos montículos (2 e 3). Os montículos son chamados "túmulos", aínda que non contenen restos funerarios. A Stonehenge Avenue, un par de xanzas paralelas de bancos de 3,2 km ata o río Avon, foron tamén engadidos. As dúas zanxas similares rodean á Pedra do Talón (que por entón era só un monolito) e foron excavadas máis tarde ao redor das Pedras Station.
===Stonehenge 3 II (
[[File:Stonehenge render.jpg|miniatura|Renderizado por ordenador de todo o emplazamento.]]
Durante a seguinte fase importante de actividade 30 enormes pedras sarsen do tipo Oligoceno-Mioceno ''(amosadas en gris no plano)'' foron achegadas ao sitio. Tamén poden ter sido traídas dunha canteira, na contorna de 40 km ao norte de Stonehenge nos Marlborough Downs, ou poden ter sido recollidas dunha canteira de sarsens de xeso máis preto. As pedras estaban traballadas e con forma con fenda e tallada, 30 erixíronse en círculo de 33 metros de diámetro, cun anel de 30 pedras linteis descansando na parte superior. Os linteis axustáronse unha a outra usando outro método de traballo da madeira, a fenda e tallada. Cada pedra estaba en pé, medían ao rededor de 4,1 metros de alto, 2,1 metros de ancho e pesaban unhas 25 toneladas. Cada unha fora claramente traballada co efecto visual final en mente, os ortostatos ensanchan lixeiramente hacia a parte superior co fin de que a súa perspectiva permaneza constante cando vese desde o chan, mentras que o dintel das pedras ten unha lixeira curvatura para continuar a apariencia circular do monumento anterior. As superficies orientadas hacia o interior das pedras son máis suaves e máis finamente traballadas que as superficies exteriores. O espesor medio das pedras é de 1,1 metros e a distancia media entre elas é de 1 metro. Un total de 75 pedras habrían sido necesarias para completar o círculo (60 pedras) e o trilithon herradura (15 pedras). A menos alguns dos sarsens desde entón foron retirados do sitio, o anel parece ter sido deixado incompleto. As pedras de cada lintel son de ao redor de 3,2 metros, 1 metro de ancho e 0,8 metros de espesor. A parte superior dos linteis é de 4,9 metros por encima do chan.
Dentro do círculo de cinco trilitos de pedras sarsen traballadas dispostas en forma de ferradura de 13,7 metros de ancho, co seu extremo aberto orientado hacia o NE. Estas pedras enormes, cinco montantes e dez linteis, e pesan ata 50 toneladas cada unha. Estaban vinculados con unión complexa. Eles están dispostos simétricamente. O menor par de trilitos era ao redor de 6 metros de alto, o par seguinte, un pouco máis alto e o máis grande, só o Trilithon na esquina SO tería 7,3 metros de altura. Só unha vertical desde o Gran Trilithon segue en pie, de los cuales 6,7 metros (22 pies) es visible y un 2,4 metros (7 pies 10 pulg) está por debajo del suelo.
As imaxes dunha 'daga' e 14 machados foron talladas nunha das pedras sarsens, coñecida como a pedra 53. Máis tallas de machados vense nas caras exteriores das pedras 3, 4 e 5. As tallas son difíciles de datar, pero son morfolóxicamente similares a armas de finais da Idade do Bronce, o traballo recente de dixitalización láser nas tallas apoia esta interpretación. O par de trilitos no noreste son máis pequenos, miden ao redor de 6 metros de altura, o máis grande, está no suroeste da ferradura, é de case 7,5 metros de altura.
Esta fase ambiciosa foi datada por radiocarbono entre 2600 e 2400 anos antes da era actual, un pouco antes que o arqueiro Stonehenge, descuberto no foxo exterior do monumento en 1978, e os dous conxuntos de enterros, coñecidos como o Arqueiro de Amesbury e o Arqueiro de Boscombe, descuberto a 4,8 km ao oeste. Casi ao mesmo tempo, un círculo de madeira grande e unha segunda vía construíuse a 3,2 km de distancia en Durrington Walls con vistas ao río Avon. O círculo de madeira orientouse hacia a saída do sol no solsticio de mediados de inverno, oponiéndose ás alineaciones solares en Stonehenge, mentras que a avenida alineóuse ca posta do sol no solsticio de verano e leva desde o río ata o círculo de madeira. A evidencia de dous grandes incendios nas orillas do Avon entre as dúas avenidas tamén suxire que os dous círculos estaban vinculados e pode que empregáranse como unha ruta da procesión nos días máis longos e a noite máis curta do ano. Parker Pearson especula que o círculo de madeira de Durrington Walls foi o centro dunha "terra dos vivos", mentras que o círculo de pedra representaba unha "terra dos mortos", o río Avon serve como un camiño entre os dous.
===Stonehenge 3 IV (2280 a 1930 antes da era actual)===
| |||