Arte de paisaxes: Diferenzas entre revisións

Foi no [[Pintura barroca|Barroco]] cando a pintura de paisaxes estableceuse definitivamente como un [[xénero pictórico|xénero]] en [[Europa]], co desenvolvemento do [[coleccionismo]], como unha distracción para a actividade humana. É un fenómeno propio do norte de Europa que se atribúe, en gran medida, á [[reforma protestante]] e o desenvolvemento do [[capitalismo]] nos [[Países Baixos]]. A [[nobreza]] e o [[Igrexa Católica Romana|clero]], até entón os principais clientes dos pintores, perderon relevancia, sendo substituídos pola [[burguesía]] [[Comercio|comerciante]]. As preferencias desta non ían cara ás complexas [[Pintura de historia|pinturas de historia]], con temas da [[Antigüedad clásica]], a [[mitoloxía]] ou a [[Historia Sacra]], nin cara a complexas [[alegoría]]s, senón que preferían temas sinxelos e cotiáns, polo que alcanzaron independencia [[Tema artístico|xéneros]] até entón secundarios como o [[bodegón]], a paisaxe ou a [[escena de xénero]]. Produciuse tal especialización que cada pintor se dedicaba a un tipo de paisaxe específica. Así había pintores que tomaban como tema os «países baixos», isto é, os terreos que quedaban baixo o [[nivel do mar]], cos seus [[canle]]é, [[pólder]]s e [[muíño]]s de vento; destacaron neste tipo [[Jan van Goyen|van Goyen]], [[Jacob Ruysdael]] e [[Meindert Hobbema]]. [[Hendrick Avercamp]] especializouse en estampas invernais, con estanques xeados e patinadores.

 

 

Houbo quen cultivou a paisaxe urbana, as perspectivas das cidades holandesa, coas súas casas de ladrillos e as agullas das igrexas no horizonte, como [[Gerrit Adriaenszoon Berckheyde]] ou [[Carel Fabritius]]. Aínda que [[Johannes Vermeer|Vermeer]] dedicouse sobre todo á [[escena de xénero]], pintou a paisaxe urbana máis coñecido da época; o seu ''[[Vista de Delft]],'' foi considerada por [[Marcel Proust]] como «o cadro máis belo do mundo», e inmortalizó esta pintura na súa obra ''[[En busca do tempo perdido]]''.<ref>''Ler a pintura'', p. 47.</ref>