Arte de paisaxes: Diferenzas entre revisións

 

=== Barroco ===

 

Foi no [[Pintura barroca|Barroco]] cando a pintura de paisaxes estableceuse definitivamente como un [[xénero pictórico|xénero]] en [[Europa]], co desenvolvemento do [[coleccionismo]], como unha distracción para a actividade humana. É un fenómeno propio do norte de Europa que se atribúe, en gran medida, á [[reforma protestante]] e o desenvolvemento do [[capitalismo]] nos [[Países Baixos]]. A [[nobreza]] e o [[Igrexa Católica Romana|clero]], até entón os principais clientes dos pintores, perderon relevancia, sendo substituídos pola [[burguesía]] [[Comercio|comerciante]]. As preferencias desta non ían cara ás complexas [[Pintura de historia|pinturas de historia]], con temas da [[Antigüedad clásica]], a [[mitoloxía]] ou a [[Historia Sacra]], nin cara a complexas [[alegoría]]s, senón que preferían temas sinxelos e cotiáns, polo que alcanzaron independencia [[Tema artístico|xéneros]] até entón secundarios como o [[bodegón]], a paisaxe ou a [[escena de xénero]]. Produciuse tal especialización que cada pintor se dedicaba a un tipo de paisaxe específica. Así había pintores que tomaban como tema os «países baixos», isto é, os terreos que quedaban baixo o [[nivel do mar]], cos seus [[canle]]é, [[pólder]]s e [[muíño]]s de vento; destacaron neste tipo [[Jan van Goyen|van Goyen]], [[Jacob Ruysdael]] e [[Meindert Hobbema]]. [[Hendrick Avercamp]] especializouse en estampas invernais, con estanques xeados e patinadores.

 

Mentres que no Norte de Europa desenvolvíase con esa amplitude todo tipo de paisaxes puras, no sur seguía precisándose unha anécdota relixiosa, mítica ou histórica como pretexto para pintar paisaxes. Tratábase da paisaxe chamada «clásico», «clasicista» ou «heroico», de carácter idílico, que non se correspondían con ningún concreto que existise realmente, senón construídos a partir de elementos diversos (árbores, ruínas, arquitecturas, montañas...). O título do cadro e os pequenos personaxes perdidos na natureza dan a clave da historia representada no que a primeira ollada parece só unha paisaxe. Este tipo foi creado polo [[Escola Boloñesa|clasicismo romano-boloñés]], e en concreto polo máis destacado dos seus pintores, [[Annibale Carracci]], en cuxa ''[[Fuxida a Exipto (Carracci)|Fuxida a Exipto]]'' os personaxes sacros teñen menos importancia que a paisaxe que lles rodea.

 

Esta liña seguiron os dous grandes paisajistas [[Francia|franceses]], formados en [[Italia]]: [[Nicolas Poussin]] e [[Claudio Lorena]]. Lorena é considerado un paisajista moderno debido a que observou atentamente a [[natureza]] e fixo estudos [[ao aire libre]] sobre a luz ás diferentes horas do día, as sombras sobre os edificios, os reflexos na auga. Con todo, aínda que realizou algunhas paisaxes puras, a inmensa maioría da súa obra segue tendo como tema unha historia relixiosa ou mitológica e para iso inclúe figuras humanas, ás veces executadas por man doutros pintores. Tivo enorme influencia na [[pintura romántica]] e mesmo no [[impresionismo]].