Revisión como estaba o 28 de setembro de 2012 ás 00:30 editar Elisardojm (conversa \| contribucións) 102.523 edicións →‎Traxectoria: arranxiños ← Edición máis vella		Revisión como estaba o 28 de setembro de 2012 ás 00:36 editar desfacer Elisardojm (conversa \| contribucións) 102.523 edicións →‎Obras: arranxiños Edición máis nova →
Liña 21: ==Obra== [[Ficheiro:Florbela por Apeles Espanca.jpg\|miniatura\|Florbela nun deseño do seu irmán Apeles Espanca.]] Autora de poemas, artigos na prensa, traducións, epístolas e un diario, Florbela Espanca antes que nada foi poetisa. É á súa poesía, case sempre en forma de [[soneto]], á que ela debe a fama e o recoñecemento. A temática abordada é principalmente amorosa. O que máis lle preocupa á autora é o amor e os ingredientes que romanticamente lle son inherentes: soidade, tristeza, saudade, sedución, desexo e morte. A súa obra abrangue tamén poemas de sentido patriótico, mesmo algúns en que é ~~visíble~~visible o seu patriotismo local: o soneto “No meu Alentejo” é unha glorificación da terra natal da autora. Soamente dúas antoloxías, ''[[Livro de Mágoas]]'' (1919) e ''[[Livro de Sóror Saudade]]'' (1923), foron publicadas en vida da poetisa. Outras, ''[[Charneca em Flor]]'' (1931), ''Juvenília'' (1931) e ''Reliquiae'' (1934) saíron só tras o seu pasamento. Toda a obra poética de Florbela foi reunida por Guido Battelli nun volume chamado ''Sonetos Completos'', publicado por vez primeira en 1934. En 1978 xa saíran 23 edicións do libro<ref name="Saraiva">António José Saraiva, Óscar Lopes. História da Literatura Portuguesa. 9ª ed. Porto: Porto Editora, 1976. p. 967.</ref>. As pezas anteriores ás primeias publicacións da poetisa foran reconstituídas por Mária Lúcia Dal Farra, que en 1994 editou o texto de ''[[Trocando Olhares]]''. Liña 33: Rolando Galvão, autor dun artigo sobre Florbela Espanca publicado na páxina electrónica ''Vidas Lusófonas''<ref name="Galvao" />, caracteriza así a obra florbeliana: "{{Cita\|Como dizem vários estudiosos da sua pessoa e obra, Florbela surge desligada de preocupações de conteúdo humanista ou social. Inserida no seu mundo pequeno burguês, como evidencia nos vários retratos que de si faz ao longo dos seus escritos. Não manifesta interesse pela política ou pelos problemas sociais. Diz-se conservadora. […] O seu egocentrismo, que não retira beleza à sua poesia, é por demais evidente para não ser referenciado praticamente por todos. Sedenta de glória, diz Henrique Lopes de Mendonça, transcrito por Carlos Sombrio. Na sua escrita há um certo número de palavras em que insiste incessantemente. Antes de mais, o EU, presente, dir-se-á, em quase todas as peças poéticas. Largamente repetidos vocábulos reflexos da paixão: alma, amor, saudade, beijos, versos, poeta, e vários outros, e os que deles derivam. Escritos de âmbito para além dos que caracterizam essa paixão não são abundantes, particularmente na obra poética. Salvo no que se refere ao seu Alentejo. Não se coloca como observadora distante, mesmo quando tal parece, exterior a factos, ideias, acontecimentos."''<ref name="Galvao" />}} O autor do artigo lembra tamén a correspondencia da poetisa co irmán, Apeles, e cunha amiga próxima, que apenas viu en retrato. Repara en que os excesos verbais da escritora son provocados pola súa falta de moderación á hora de exprimir unha paixón. A súa exaltación do amor fraternal é considerada fóra do común. Galvão repara en que eses límites alongados na expresión do amor, da amizade e das afeccións, son na obra florbeliana unha constante<ref name="Galvao">{{cita web \|url=http://www.vidaslusofonas.pt/florbela_espanca.htm \|publicado=Vidaslusofonas.pt \|obra= \|autor=Galvão, Rolando \|título="Florbela Espanca" (biobibliografia) \|data= \|dataacceso=22 de xullo de 2009}}</ref>.

Florbela Espanca: Diferenzas entre revisións