Narrativa: Diferenzas entre revisións

No [[século XX]], a partir do [[estruturalismo]], xorde unha especie de teoria semiótica da narrativa (ou [[narratoloxía]]) que propón estudar a narratividade en xeral ([[novela]]s, [[conto]]s, [[filme]]s, [[espectáculo]]s, [[mito]]s, [[anécdota]]s, [[canción]]s, [[música]]s, [[vídeo]]s). Encabezados por [[Roland Barthes]], estes estudos pretenden encontrar unha "gramática" da narrativa, mais ou menos como [[Saussure]] encontrara para a fala. É a partir de aí que surxemxurden as fichas de lectura e os estudos sobre o narrador, os actantesactuantes, as estratexias narrativas de determinada escola, entre outros.

[[Roland Barthes]], mestre no estudo da narrativa, afirma que "''a narrativa está presente en todos os tempos, en todos os lugares, en todas as sociedades, comeza coa propia historia da humanidade. [...] é froito do xenio do narrador ou posúe en comun con outras narrativas unha estrutura acessíbel á análise''".

===Estrutura da Narraciónnarración===

*Intriga: Acciónacción considerada como un conxunto de acontecementos que se suceden, segundo un principio de casualidade, con vista a un desenlace. A intriga é unha acción fechada.

*Acción principal: Integraintegra o conxunto de secuencias narrativas que deteñenteñen maior importancia.

*Acción secundaria: Aa súa importancia definesedefínese en relación á principal, deda que depende, por veces; relata acontecementos de menor relevo.

A narración consiste en arranxar unha secuencia de feitos na cal os personaxes se moven nun determinado espazo á medida que o tempo pasa. O texto narrativo está baseado na acción que envolve personaxes, tempo, espazo e conflito. Os seus elementos son: narrador, enredo, personaxes, espazo e tempo.

* Encadeamento ou organización por orde cronolóxica

* Encaixe, en que unha acción é introducida noutra que estaba a ser narrada e que despois se retoma

* Alternancia, en que varias historias ou secuencias van sendo narradas alternadamente pola forma que foi escrita; ese eu lirico debe ser mais abranxente de forma que o leitorlector se familiarice coa lectura.

*'''Presentación''': é o momento do texto en que o narrador presenta os personaxes, o escenario, o tempo, etc. Nese momento el situasitúa o lector nos acontecimentos (feitos).

*'''Clímax''': momento de maior intensidade dramática da narrativanarración. É nese momento que o conflito fica insustentábel, algo ten de ser feito para que a situación se resolva.

*'''Desenlace''': é como os feitos (situación) se resolven no final da narrativanarración. Pode ou non presentar a resolución do conflito.

* [[Tempo cronolóxico]] ou tempo da historia -, determinado pola sucesión cronolóxica dos acontecementos narrados.

* Tempo histórico -, refírese á época ou momento histórico en que a acción se desenvolve.

* Tempo psicolóxico, - é umun tempo subxectivo, vivido ou sentido pola personaxe, que flueflúe en consonancia co seu estado de espírito.

* Tempo do discurso -, resulta do tratamento ou elaboración do tempo da historia polo narrador. Este pode escoller narrar os acontecementos:

** por orde linearlineal

** con alteración da orde temporal ([[anacronía]]), recorrendo á analepse (un chimpo a acontecementos pasados) ou á prolepse (un salto a acontecementos futuros);

** ao ritmo dos acontecementos ([[isocronía]]), como, por exemplo, na escena dialogada;

** a un ritmo diferente ([[anisocronía]]), recorrendo ao resumo ou sumario (condensación dos acontecementos), á elipse (omisión de acontecementos) e á pausa (interrupción da historia para dar lugar a descricións ou divagacións).

* Protagonista, personaxe principal ou heroe: desempeña un papel central, a súa actuación é fundamental para o desenvolvemento da acción.

* Personaxe secundaria: asume un papel de menor relevo que o protagonista, sendo ainda importante para o desenrolardesenvolver daa acción.

* Figurante: ten un papel irrelevante no desenvolvemento da acción, cabendollecabéndolle, no entanto, o papel de ilustrar un ambiente ou un espazo social de que é representante.

* Personaxe redonda (ou esférica): dinámica, dotada de densidade psicolóxica, capaz de alterar o seu comportamento e, por conseguinte, de evolucionar ao longo da narrativa.

* Personaxe plana (ou deseñada): estática, sen evolución, sen grandegran vida interior; por outrasnoutras palabras: a personaxe plana comportasecompórtase da mesma forma previsíbel ao longo de toda a narrativa.

* Personaxe-tipo: representa un grupo profesional ou social.

* Personaxe colectiva: Representarepresenta un grupo de individuos que actúa como se os animase unha única vontade.

* Directa

** Autocaracterización: a propia personaxe refire as suas características.

** Heterocaracterización: a caracterización da personaxe énos facultadafacilitada polo narrador ou por outra personaxe.

* Indirecta: Oo narrador pon a personaxe en acción, cabéndolle ao lector, a través do seu comportamento e/ou da súa fala, trazar o seu retrato.

•* Espazo ou ambiente físico: é o espazo real, que serve de escenario á acción, onde as personaxes se moven.

•* Espazo ou ambiente socialpsicolóxico: éespazo constituídointerior poloda ambiente socialpersonaxe, representando,abarcando poras excelenciasuas vivencias, polasos personaxesseus figurantespensamentos e sentimentos.

**Heterodiexético: Nonnon participante.

**Autodiexético: Participaparticipa como personaxe principal.

**Homodiexético: Participaparticipa como personaxe secundaria.

*Focalización: Éé a perspectiva adoptada polo narrador en relación ao universo narrado, isto é, a maneira como o narrador ve os feitos da historia.

**Focalización interna: o narrador adopta o punto de vista de undun personaxe (ou de varios), resultando unha diminución de coñecemento.

**Focalización externa: o coñecemento do narrador limitaselimítase ao que é observábel do exterior.

**Focalización neutra: Oo narrador non expón o seu punto de vista (este modo non existe na práctica, só na teoría).

**Focalización restritiva: Aa visión dos feitos dáse a través da óptica dalgún personaxe.

**Focalización interventiva: Oo autor fai observacións sobre os personaxes (típica das novelas modernos)

A '''totalidade de significacilónsignificación''' é apuntada por [[Greimas]] como outro elemento fundamental da narrativa. Ainda que aparentemente o lector non entenda un texto, ha de ter nel unha significación para que se configure como historia, como narración.