Karl Rahner: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m engado a Categoría:Nados en 1904 mediante HotCat |
Xas (conversa | contribucións) ordeno cat |
||
Liña 9:
==Pensamento==
===O home===
O home está situado ante si mesmo como unha interrogante que sobarda todas as respostas parciais que se poden atopar nas distintas ciencias. A necesidade de facerse cargo de si mesmo é o que o caracteriza como suxeito e non como cousa. É un ser dun horizonte infinito, que transcende. Isto pode provocarlle unha anguria (en linguaxe de [[Kierkegaard]]) que o faga fuxir ao superficial e o cotiá, pero sempre estará en camiño cara novas metas, grandes ou cativas. El é a pregunta que se levanta baleira e que non pode respostarse a si mesma.
Liña 17 ⟶ 15:
===A Culpa===
Dende a perspectiva moral, no home prodúcese unha fenda entre o que é na súa vida cotiá e o deber ser, unha traizón a unha chamada dese horizonte infinito que o coloca ante si como o que frustra a súa auténtica entidade como suxeito pleno. Esta conciencia é o que denominamos [[culpa]] e a situación de base é o [[pecado]].
Liña 24 ⟶ 21:
O home necesita dese ofrecemento que o transforme pois experimenta o [[pecado orixinal]]. Este non ha de entenderse como unha transmisión biolóxica dunha culpa allea que se remonta ao primeiro home ou grupo de homes ([[Adán]]), senón como a experiencia radicalmente limitante dunha liberdade codeterminada polas obxectivizacións da culpa ao longo da historia da humanidade. O home, en canto persoa arela a comuñón plena, pero experimenta a separación (o inferno son os outros, dirá [[Jean-Paul Sartre]]). O home en canto suxeito está condenado ao seu [[libre albedrío]], pero experimenta a escravitude do pecado e a morte como culpa.
===
O Misterio Absoluto que é principio, o sustento e a meta do noso ser, como orixe primixenio da persoa El mesmo é realidade interpersoal ([[Santa Trinidade|Trindade]]). Así, faise comunicable na historia da salvación a través especialmente de [[Israel]] e, dun xeito irrevogable e definitivo, en [[Xesús de Nazareth]]. Aquí a experiencia do home perante o misterio sagrado non é o pavor terrible dun horizonte afastado, senón a intimidade acolledora, o rostro próximo, o Amor que se comunica, o familiar que nos acubilla e que nos da seguridade para unha vida plena, sen límites, sen medos e sen culpa (experiencia de [[perdón dos pecados]]).
Liña 35 ⟶ 31:
===A Igrexa e o [[Papa]]===
Todo isto pode experimentarse na vida da comunidade dos crentes a través da [[tradición]] e a Escritura. Esta acción singular do [[Espírito Santo]], a través da comunidade dos que viven da memoria viva do Xesús Salvador e materializada nos [[Sacramento (relixión)|sacramento]]s é a esencia da Igrexa. A cal non vive para si mesma senón para a dar vida ao mundo marcado pola escravitude da negación do amor e a morte.
Liña 44 ⟶ 39:
Rahner, na súa defensa da ortodoxia, non fuxe da crítica sincera. Alerta do perigo do que el chama orgullo clerical, o egoísmo de grupo e do culto á personalidade incompatible co seguimento do Xesús real, ''manso e humilde de corazón''. Critica que a burocracia eclesial mire con ollos torcidos e condenatorios ao presente sen transmitir o entusiasmo do [[Espírito Santo|Espírito]]. Entende que demasiadas veces cáese en receitas baratas de pequenos cregos ou nun adoutrinamento casuístico que nada ten que ver coas situacións concretas, complexas e non racionalizables por completo da vida humana real.
===
O crente non debe ser un obxecto cego e mudo da lei eclesial. O individuo debe examinar os problemas morais ante a súa [[conciencia]], iluminando esta á luz da comunicación de Deus interpretada polo maxisterio da Igrexa. Debe recoñecerse que unha conciencia recta non sempre atopa unha resposta axeitada na aplicación cega dunha lei xeral a un caso concreto na existencia peregrinante do home que, dende a súa fraxilidade, vaise formando como persoa crente. Ás veces hai que lesionar á letra da lei eclesiástica para ser autenticamente fiel ao seu espírito.
Neste sentido, o [[evanxeo]] ha de ser boa noticia, experiencia de Deus que libera da culpa e da
O crente no é un tipo especial de home, senón o home tal como é, aceptado e amado por Deus. Por iso o crente acéptase a
Existe tamén unha experiencia de Deus non crente, nunha existencia auténtica onde se intúe unha vivencia orixinaria de Deus, aínda que innominada. A acción redentora de Deus non se limita aos muros dunha institución eclesial aínda que se encontre en plenitude na mesma. Pódese falar, xa que logo, dun cristianismo anónimo segundo a frase de S. [[Agostiño de Hipona]]: ''moitos que semellan estar dentro están fóra, e moitos que semellan estar fóra, están dentro.''. O home que aínda non coñece a Xesús de xeito explícito, ou que o descoñece pola desfiguración dos que se din crentes, pode encontralo no seu irmán e no amor a el. Especialmente nos esfameados, doentes, encarcerados e marxinados. (Mt 25-40).
Liña 56 ⟶ 50:
Este home tamén, dun xeito escuro, é chamado á luz. Unha luz que debera ser máis clara e resplandecente para os que, sendo crentes, saben de xeito positivo que non existe autorrealización sen a entrega radical ao outro. Unha entrega que ten en Deus o espazo e a garantía da posibilidade dese amor. Que non experimenta a morte como o arrebatamento do que nos parecía madurado para unha inmortalidade. Que vive sacramentalmente a inmanencia da eternidade no tempo, de xeito que a eternidade devén dende o tempo e non é un don enviado e engadido de maneira accesorio á temporalidade da propia vida. Que, nas tebras desa vida, sábese envolto na [[graza]] de Deus. Que non pasa contas a Deus, senón que confía a El e súa graza toda conta.
{{ORDENAR:Rahner, Karl}}
[[Categoría:Personalidades da teoloxía]]
[[Categoría:Cristianismo]]
|