Revisión como estaba o 20 de xuño de 2012 ás 08:52 editar Angeldomcer (conversa \| contribucións) 20.214 edicións mSen resumo de edición ← Edición máis vella		Revisión como estaba o 18 de agosto de 2012 ás 09:15 editar desfacer Lameiro (conversa \| contribucións) 61.491 edicións corrixo Edición máis nova →
Liña 1: [[Ficheiro:Cybele bronze CdM.jpg\|miniatura\|Bronce representando a Cibeles, século I a.C.]] '''Cibeles''', unha deusa de orixe ~~frixio~~frixia, foi asimilada polos romanos á grega [[Rea (deusa)\|Rea]]. == Historia. == En orixe, esta deusa frixia encarnaba a fertilidade, e en certo modo, á natureza en estado salvaxe. O seu culto penetrou en Roma con bastante forza no 204 a.cC. cando os Libros Sibilinos, consultados para dete-lo perigo dunha invasión cartaxinesa durante a [[segunda guerra púnica]], ordenan o traspaso a [[Roma]] da pedra negra (betilo) de Pesinonte, en Frisia, identificado coa deusa Cibeles. Grazas á amizade de Atalio I, rei de [[Pérgamo]], a cousa puido facerse e o Betilo foi instalado nun templo levantado sobre o Palatino. Cibeles, como '''Rea''' e polo tanto esposa de '''Saturno''', vendo que o seu marido devoraba tódolos seus fillos para evitar que ningún deles o destronase, e seguindo o consello da súa nai, '''Gaia''', esconde o seu fillo '''Xúpiter''' e lle dadá en troques unha pedra envolta ~~cas~~coas roupas do bebé, logrando así salvalo. == Símbolos. == Os seus animais protexidos eran o [[~~panthera leo\|~~león]] e as [[abella]]s. Represéntase especialmente sentada nun trono e acompañada de dous leóns, que simbolizan a natureza salvaxe. == Xenealoxía. == Cibeles é filla de '''Urano''' e [[Gaia]], o ceo e a terra, respectivamente. Na súa asimilación a '''Rea''', e esposa de Saturno e nai de [[Ceres]], [[Vesta (deusa)\|Vesta]], [[Xuno]], [[Neptuno (mitoloxía)\|Neptuno]], [[Plutón (deus)\|Plutón]] e [[Xúpiter (deus)\|Xúpiter]]. == Culto. == Dende as súas orixes frixias, ~~'''~~Cibeles~~'''~~ era moi coñecida e venerada no mundo antigo. Contábase que podía curar as enfermidades (ou incluso provocalas), polo que era considerada protectora do seu pobo durante a guerra. Era adorada no monte Dyndimo, onde se atopaba a rocha que a representaba, caída segundo a lenda directamente dos ceos. Este monte atopábase na gran cidade comercial de Pessino, mencionada polo xeógrafo e historiador latino ~~'''~~[[Estrabón]]~~'''~~. Visto o seu carácter sanguento e ~~orgiástico~~orxiástico, e a ~~presencia~~presenza en Roma de sacerdotes eunucos, este culto, opoñéndose á relixión romana tradicional, foi xulgado altamente sospeitoso polos filósofos, que non se ~~podian~~podían adherir a esta clase de relixión. Non obstante foi florecente tanto na República coma no Imperio, onde os sacerdotes frixios, ou galos, foron substituídos por un colexio de funcionarios romanos, os Arquilagos. O Emperador en persoa encabézao. Sen embargo foi forecente tanto na República coma no Imperio, onde os sacerdotes frixios, ou galos, foron substituídos por un colexio de funcionarios romanos, os Arquilagos. O Emperador en persoa encabézao. A partir do século III un rito novo se insire sobre o culto de Cibeles: o bautismo Tauróbolo, ou sexa o sacrificio dun [[touro]] e a aspersión do seu sangue sobre os fieis. Este rito de purificación é o substituto probable dos ritos de mutilación dos crentes, rito ~~samguento~~sanguento que reinaba na orixe do mito, con flaxelacións, emasculación, etc.▼ ▲A partir do século III un rito novo se insire sobre o culto de Cibeles: o bautismo Tauróbolo, ou sexa o sacrificio dun touro e a aspersión do seu sangue sobre os fieis. Este rito de purificación é o substituto probable dos ritos de mutilación dos crentes, rito samguento que reinaba na orixe do mito, con flaxelacións, emasculación,etc. == O mito de Cibeles e seu fillo Atis == A pedra negra na cal Cibeles está ritualmente presente( (o Betilo) demostra o [[arcaísmo]] do culto. En efecto, a rocha é un dos máis antigos símbolos da Nai-Terra. Entre as numerosas descricións do mito pode citarse a que fai [[Pausanias (xeógrafo)\|Pausanias]], resumida por [[Mircea Eliade]]: “Un monstro hermafrodita, Agditis, naceu dunha pedra fecundada por [[Zeus]]. Os deuses decidiron castralo e transformalo en deusa(Cibeles), da sangue do hermafrodita naceu unha [[amendoeira]], comendo unha das súas améndoas, Nana, a filla do río Sangarios, quedou preñada e deu luz aun neno, [[Atis]]. Unha vez máis, Atis celebraba o seu casamento coa filla do rei, cando Cibeles, quen lle profesaba un amor louco, se introduce na sala do festín. Os asistentes enlouqueceron colectivamente: o rei amputouse os seus xenitais;Attis cástrase baixo un [[piñeiro]] e morre.Accedendo aos rogos de Cibeles-Agditis, [[Zeus]] acepta que o corpo de Attis non se corrompa, que os seus cabelos non deixasen de medrar e que siga movendo o dedo mainiño.”▼ ▲“Un monstro hermafrodita, Agditis, naceu dunha pedra fecundada por [[Zeus]]. Os deuses decidiron castralo e transformalo en deusa(Cibeles), da sangue do hermafrodita naceu unha [[amendoeira]], comendo unha das súas améndoas, Nana, a filla do río Sangarios, quedou preñada e deu a luz ~~aun~~un neno, [[Atis]]. Unha vez máis, Atis celebraba o seu casamento coa filla do rei, cando Cibeles, quen lle profesaba un amor louco, se introduce na sala do festín. Os asistentes enlouqueceron colectivamente: o rei amputouse os seus xenitais; Attis cástrase baixo un [[piñeiro]] e morre. Accedendo aos rogos de Cibeles-Agditis, [[Zeus]] acepta que o corpo de Attis non se corrompa, que os seus cabelos non deixasen de medrar e que siga movendo o dedo mainiño.” Mito salvaxe, sanguinario, cheo de ruído e de furor, oposto ós cultos formalistas e codificados de Roma e Grecia, a paixón de Atis está claramente inspirada no ciclo vexetativo: emasculado, Attis morre baixo un piñeiro; no outono. Cibeles percorre o país laiándose pola morte do que ama. Este último esperta grazas á intervención de Zeus(deus uraniano), e resucita co renacemento da primavera.▼ ~~Este culto “naturista” posuía unha violencia que se acordaba co carácter extremo do clima anatolio(turco).~~ ▲Mito salvaxe, sanguinario, cheo de ruído e de furor, oposto ós cultos formalistas e codificados de Roma e Grecia, a paixón de Atis está claramente inspirada no ciclo vexetativo: emasculado, Attis morre baixo un piñeiro; no outono. Cibeles percorre o país laiándose pola morte do que ama. Este último esperta grazas á intervención de Zeus (deus uraniano), e resucita co renacemento da primavera. Este culto “naturista” posuía unha violencia que se acordaba co carácter extremo do clima anatolio (turco). == Os ritos de Cibeles== As festas de Cibeles desenvólvense dende o 15 ata o 28 de marzo, no período de crecemento da vexetación. O primeiro día (Canna intrat), lévanse ó templo canas cortadas, símbolo do río Sangarios cerca do cal Cibeles tería atopado a Atis. Tras sete días, os ''dendrophores'' (ou portadores de árbores) levan un piñeiro cortado (Arbor infrat). A árbore simboliza ó deus morto. Tras nove días (o 24 de marzo), chega o día do Sangue (Dies sanguinis): flaxelación, emasculación dos crentes, ofrendas á deusa. ~~Tras sete días, os dendrophores (ou portadores de árbores) levan un piñeiro cortado (Arbor infrat). Árbore simboliza ó deus morto.~~ ~~Tras nove días ( o 24 de marzo), chega o día do Sangue (Dies sanguinis): falxelación, emasculación dos crentes, ofrendas á deusa.~~ [[Categoría:Mitoloxía romana]]

Cibeles: Diferenzas entre revisións