|
As autoridades da Unión e a Confederación aplicáronse á tarefa de coidar aos centos de miles de enfermos e feridos que foron baixas neste conflito. Con todo, moitos pacientes morreron e outros sufriron, sobre todo porque os coñecementos médicos da época non comprendían o uso de antisépticos e vendas e instrumentos esterilizados, nin recoñecían a importancia da hixiene e a aplicación da ciencia sanitaria.
O Departamento Médico dos Estados Unidos e o Servizo Médico dos Estados Confederados do Sur foron organizados cada un ao mando dun Cirurxián Xeral, e proporcionaron primeiros auxilios no campos de batalla, transporte en ambulancias, hospitais de campaña e xerais, máis coidados diarios ás tropas. A Unión empregou a 10.000 cirurxiáns, os Confederados a 4.000. Moitos destes doutores foron enviados á fronte ou preto del, e, aínda que xeralmente eran considerados non combatentes, moitos resultaron mortos ou feridos. Durante o curso dunha batalla era habitual que o cirurxián dun rexemento estivese no centro. Acompañáballe un enfermeiro cunha mochila de campaña de dez quilos e os encargados de enfermería (padioleiros e encargados das ambulancias). O cirurxián asistente aplicaba vendaxes temporais e enviaba aos feridos a un hospital de campaña emprazado polo cirurxián na retagarda.
Logo de [[1862]], os hospitais de campaña federais da Unión foron organizados por divisións ou corpos. Estes hospitais de campaña estaban a miúdo cerca do lumefogo do campo de batalla, co cal resultaban o dobre de perigosos. Ademais, importantes operacións, sobre todo amputacións, facíanse sen ningunha hixiene., Coco cal foi importante o número de vítimas nos postoperatorios. Era normal, sobre todo nas cidades, que grandes edificios fosen transformados en hospitais. O transporte a estes establecementos facíase por medio de ambulancias, que non eran senón vehículos acolchados empuxadostirados por cabalos, aínda que tamén era frecuente a utilización do tren.
Como a guerra erase facía cada díavez máis longa, as listas de baixas eran cada vez máis amplas, así que se tivo que recorrer á construción de novos edificios. Estes adoitaban ser edificacións dun só piso, ben ventilados e quentados, con camas limpas e comida nutritiva. O máis importante destes foi o de «Chimborazo», en Richmond.
A [[anestesia]] aínda non era moi coñecida, e o máis parecido era o cloroformo., Asíasí que a inxestión de [[alcohol|alcol]] ou operar sen anestesia era o común. O Sur viuse con problemas para obter medicamentos; vivía do comercio con Europa, co risco do bloqueo. Como anécdota, moitas damas vivían do contrabando, cosendo baixo as súas enaugas os medicamentos. Ante tal situación, revitalizouse o uso do medicamento natural.
A difícil situación na que se atopaban os soldados no transcurso das hostilidades, motivou que as autoridades preocupásensese preocupasen por aliviar a situación dos soldados. Foi o Goberno Federal o único que organizou este apoio. En xuño de 1861 creouse a Comisión Sanitaria para recadar fondos privados e traballo de voluntarios co propósito de mellorar a saúde e a hixiene nos campamentos do exército e de buscar en xeral o coidado e a comunidadecomodidade das tropas. Ademais os seus axentes na fronte encargábanse da hixiene nos campamentos e entregaban «extras» aos soldados; a Comisión encargábase dos coidados alimenticios, subministracións médicas, fogares de recuperación para os feridos, aloxamento para as tropas en tránsito, un valioso directorio de todos os feridos nos hospitais da Unión, e servizos de consulta gratis para todo o persoal militar e aas súasúas familias. A Comisión Cristiá encargábase do benestar moral dos soldados. Formada en 1861 pola Asociación Xuvenil Cristiá, o seu labor na fronte era distribuír biblias, libros de himnos e tratados relixiosos, coidandocoidar aos feridos e administrandoadministrar aos moribundos., Nonencargándose sótamén iso, taménde subministracións hospitalarias, carros de café, materiais de escritura e selos gratisgratuítos para os soldados, e salas de lectura nos campamentos permanentes. Esta organización funcionaba con contribucións voluntarias. O Sur non gozaba de institucións similares, pois as que existían perofuncionaban no ámbito local.
=== A identificación dos mortos ===
|
