A '''narratoloxía''' é a disciplina da crítica [[literatura|literaria]] que se ocupa do estudio interno da [[narrativa]] en sentido [[sincronía|sincrónico]] e [[paradigmaParadigma (lingüística)|paradigmático]], é dicir, tomando os textos como entidades estruturais observables mediante un aparello teorético que permite a análise en atención ós principios (universais) que rexen a construción dun texto. Os narratólogos ocúpanse con temas como a [[caracterización]], o [[tempo narrativo]] vs. tempo narrado, a [[trama]] ou [[argumento]], os [[narrador]]es-[[focalización|focalizadores]] vs. narratarios-focalizarios, o espazo, niveis narrativos, etc. A disciplina desenvolveuse sobre todo dende os traballos de [[Gérard Genette]] e [[Mieke Bal]], que traballaron na creación dunha terminoloxía adecuada para o tratamento de textos literarios, narracións fílmicas, cómics... No campo da aplicación da narratoloxía ós textos antigos cabe destacar o trabajo de I. de Jong, R. Nünlist ou F. Létoublon.
