Robert E. Lee: Diferenzas entre revisións

'''Robert Edward Lee''', nado o [[19 de xaneiro]] de [[1807]] en [[Stratford, Virxinia|Stratford]] ([[condado de Westmoreland]], [[Virxinia]]), e falecido o [[12 de outubro]] de [[1870]], foi un xeneral estadounidense cuxo xenio militar constituíu probablemente o principal factor que prolongou a existencia da [[Estados Confederados de América|Confederación]] durante os catro anos que durou a [[Guerra de Secesión|Guerra Civil estadounidense]].

 

Ao principio de 1861, cando a guerra entre os estados do Sur e do Norte parecía inminente o presidente [[Abraham Lincoln]] (a través do Secretario de Guerra Simon Cameron), ofreceulle o mando do exército da Unión, ofrecemento que Lee declinou. O 20 de abril, tres días despois de que o estado de Virxinia declarase o seu afastamento da Unión, Lee presentou a súa renuncia no Exército estadounidense. O 23 de abril foi designado comandante xeral das forzas terrestres e navais de Virxinia. Durante anos foi asesor militar do presidente da Confederación Sureña, [[Jefferson Davis]] e concedéuselle o mando do exército de Virxinia do Norte. En febreiro de 1865 Lee foi nomeado comandante xeral de tódolos exércitos confederados. Dous meses máis tarde a guerra finalizou coa súa rendición ao xeneral [[Ulysses S. Grant]] en Appomattox. Librou grandes batallas entre as cales sobresaen as de: Antietam, Chancellorsville, Fredericksburg, e [[Gettysburg]].

 

Tras a guerra, solicitou inutilmente a amnistía oficial. Aceptou a presidencia do Washington College (agora Universidade Wáshington e Lee) en 1865, un escuro colexio que ofrecía clases de negocios, [[xornalismo]], e [[lingua castelá|español]]. Lee dálle un xiro e impón un simple concepto da honra - "Só hai unha regra, e é que todo estudante é un cabaleiro" - que aínda permanece hoxe na Wáshington and Lee e outra serie de colexios. Orienta o colexio para atraer estudantes masculinos do Norte, e tamén do Sur, e en pouco chega a ser unha destacada institución. Como moitos outros nos Estados Unidos por entón, permanecerá segregado racialmente. Tras John Chavis, admitido en 1795, a Univeridade non volverá admitir un estudante negro ata 1966.