Diácono: Diferenzas entre revisións

 

O diácono é consagrado pola imposición das mans do bispo. Así, pois, é a imaxe sacramental de Cristo servidor: "Porque o Fillo do Home non veu para ser servido, senón para servir, e para dar a súa vida para a redención de moitos" ([[Evanxeo de Marcos|Marcos]], 10:45).

 

=== Funcións dos diáconos ===

No curso dos tempos a función de diácono foi pouco a pouco evolucionando, en particular na Igrexa latina. Parece que a necesidade de dispoñer de homes dedicados unicamente e este servizo fíxose menos necesaria, o os laicos foron frecuentemente suficientes para asegurar os requirimentos materiais [[diácono|diaconais]]. Pouco a pouco, o diaconado permanente desapareceu e a orde dos diáconos quedou reducida a unha etapa cara á ordenación [[presbítero|presbiterial]]. De todos os xeitos, como quedou dito, San [[Francisco de Asís]], fundador dos franciscanos no [[século XIII]], era diácono e así permaneceu toda a súa vida. Estes casos de diáconos rarifícanse á fin da Idade Media.

 

 

Seguindo as proposicións do [[Concilio Vaticano II]] <ref>"Alí onde as conferencias episcopais o xulguen oportuno, a orde do diaconado deberá restablecerse como estado de vida permanente, segundo as disposicións da Constitución sobre a Igrexa (LG 29). É útil en efecto que haxa homes que cumpran un ministerio verdadeiramente diaconal, ben sexa predicando a Palabra de Deus como catequistas, ben gobernando en nome do cura e do bispo as comunidades cristiáns, ou exercendo a caridade nas obras sociais ou caritativas, e que sexan fortificados pola imposición das mans transmitida desde os apóstolos e máis estreitamente unidos ao altar, para que adquiran o ministerio máis eficazmente, por medio da graza sacramental do diaconado". ''Ad Gentes'' § 16, 1965.</ref>, A Igrexa católica romana restableceu, na súa parte latina, polo ''Motu proprio'' de [[Paulo VI]] ''Sacrum Diaconatus Ordinem'' <ref>[http://www.vatican.va/holy_father/paul_vi/motu_proprio/documents/hf_p-vi_motu-proprio_19670618_sacrum-diaconatus_lt.html ''Sacrum Diaconatus Ordinem''] {{la}}. Motu proprio ''Sacrum Diaconatus'' de Paulo VI, de 18 de xuño de 1967, no sitio do Vaticano, dispoñíbel tamén {{en}} e {{it}}.</ref> do 18 de xulo de 1967, o diaconado permanente e a ordenación para o diaconado de homes casados.

Desde o [[Concilio Vaticano II]], o [[Catecismo]] da [[Igrexa Católica Romana|Igrexa católica]] ensina que a Igrexa latina restableceu o diaconado "como un grao propio e permanente dentro da xerarquía", mentres que as Igrexas de Oriente mantivérano sempre.<ref>Véxase artigo [[Diaconisa]]</ref>. Este diaconado permanente, que pode ser conferido a homes casados, constitúe un arrequecemento importante para a misión da Igrexa.

 

 

Só o home (''vir'') bautizado recibe validamente esta sagrada ordenación. O sacramento da Orden confire un ''carácter espiritual indelébel'' e non pode ser retirado nin ser conferido por un tempo determinado. Pódeselle liberar de obrigas e das funcións vinculadas á ordenación e até se lle pode impedir exercelas, pero non volve a ser laico novamente, posto que desde a ordenación queda ''marcado'' permanentemente.

 

O papel do diácono na Igrexa católica romana está definido na constitución dogmática ''Lumen Gentium'': "Segundo as disposicións tomadas pola autoridade cualificada, pertence aos diáconos administrar solemnemente o bautismo, conservar e distribuír a Eucaristía, asistir, en nome da Igrexa, ao matrimonio e de bendicilo, levar o viático aos moribundos, dar lectura aos ideais da Sagrada Escritura, instruír e exhortar ao pobo, presidir o culto e as oracións dos fieis, presidir os ritos fúnebres e a sepultura. Consagrados aos oficios de caridade e de administración, os diáconos deber recordar a advertencia de san Policarpo: ser misericordioso, celoso, vivir segundo a verdade do Señor que se fixo o servidor de todos".<ref>''Lumen Gentium'', n°29</ref>.

== Os diáconos na Igrexa Ortodoxa e no catolicismo oriental ==

O cristianismo oriental conservou as ordes menores: chantre, lector, subdiácono , así como o diaconado como orde permanente. Un home casado ou un monxe pode ser ordenado diácono, pero un diácono non casado non pode casar. Os diáconos participan na vida da comunidade parroquial e axudan ao celebrante durante a liturxia (onde, entre outras funcións, len o Evanxeo (sen predicar) e incensan baixo a dirección dun presbítero.

[[Ficheiro:Cerkiew sanok2.jpg|miniatura|esquerda|Protodiácono uniata da catedral de [[Sanok]], levando a ''kamilavkion'' sobre a cabeza e o ''orarion'' pregado baixo o antebrazo esquerdo]]

Á parte de ler o [[Evanxeo]] e asistir na administración da [[Comuñón]], e de incensar as [[icona (arte)|icona]]s e pobo, chamar aos fieis á oración, dirixir as [[ladaíña]]s, e ter una papel no diálogo da [[Anáfora (liturxia)|anáfora]], na tradición oriental non está permitida a administración de ningún [[Sacramento (relixión)|sacramento]]s, excepto o bautismo ''in extremis'' (en perigo de morte), condicións nas que calquera, incluídos os laicos, poden facelo. Cando asisten a un bautizo normal, usualmente é o diácono o que introduce na auga ao bautizado.<ref>[http://www.biblegateway.com/passage/?search=Hechos%208:38-8:38&version=CST ''Feitos: 8, 38''. BibleGateway.com] {{es}}</ref> En contraste coa [[Igrexa Católica Romana]], os diáconos nas Igrexas orientais non presiden a celebración de casamentos, porque na teoloxía oriental este sacramento confírese coa bendición nupcial do presbítero.

 

De acordo coa tradición do Patriarcado Ecuménico, a maneira máis común de dirixirse a un diácono é como "Padre".<ref>[http://www.goarch.org/resources/etiquette| ''Etiqueta e protocolo''. Arquidiocese ortodoxa grega de América.] {{en}}</ref> Dependendo das tradicións locais, aos diáconos se lles chama "Padre", "Padre diácono," "Diácono padre" ou, se quen a apela é o bispo, simplemente como "Diácono".

 

A tradición de bicar a man dos clérigos esténdese aos diáconos.

Historicamente, as diaconisas nunca tiveron a mesma posición na xerarquía que os diáconos. Asistían normalmente no bautizo de mulleres, e atendían as necesidades espirituais das mulleres da comunidade, pero non servían no altar.

 

 

Oficia na [[catedral]] diocesana. No seu ''orarion'' está bordada tres veces a palabra ''santo'', en referencia ao [[trisaxio]]. Hoxe en día esta función dáse tamén aos diáconos casados que teñan máis de vinte anos de servizo. Frecuentemente teñen unha boa voz para animar o canto litúrxico.

=== No anglicanismo ===

O anglicanismo en varias provincias restableceu o diaconado como orde permanente. Un home (e, en moitas provincias da Comunión anglicana, unha muller) pode ser ordenado diácono (e despois presbítero).

 

 

Ao contrario dos diáconos católicos e ortodoxos que só poden casar antes da ordenación, aos diáconos anglicanos se lles permite libremente casar antes ou despois da ordenación, como aos presbíteros. Moitos diáconos se preparan para o presbiteriado e son usualmente ordenados como presbíteros ao redor de un ano despois da súa ordenación diaconal.

Un efecto diso foi a creación dun amplo e agobiante de diaconado feminino durante moito tempo, mentres que moitos homes son ordenados presbíteros e despois dun tempo moi curto como diáconos.

 

 

Os diáconos non poden presidir a eucaristía, nin poden pronunciar a absolución dos pecados ou pronunciar a bendición trinitaria.<ref>[http://www.katapi.org.uk/ChristianFaith/LXIII.htm#IV The Christian Faith: Ch 63- Ordination- (2) As a Sacrament] {{en}}</ref>