|
A prosa de Florbela exprímese a través do conto (onde domina a figura do irmão da poetisa), dun diario, que antecede á súa morte, e en cartas varias. Algunhas pezas da súa correspondencia son de natureza familiar, outras tratan de cuestións relacionadas coa súa produción literaria, sexa nun sentido interrogativo en canto á súa qualidade, sexa sobre aspectos máis prácticos como a súa publicación. Nas diferentes manifestacións epistolares sobresaen cualidades que non sempre están presentes na restante produción en prosa - naturalidade e simplicidade<ref name="Galvao" />.
[[António José Saraiva]] e [[Óscar Lopes]] na súa ''História da Literatura Portuguesa''<ref name="Saraiva" /> describen a Florbela Espanca como sonetista de “laivos parnasianos”anterianos”<ref name="Saraiva" />(en referencia a [[Antero de Quental]]) e semellante a [[António Nobre]]. Admiten que foi “unha "uma das máismais notabeisnotáveis personalidades líricas illadasisoladas, polapela intensidade dunde um emotivo erotismo feminino, sensem precedentes enentre nós [[Portugal]], concom tonalidades ora egoístas ora dunhade uma sublimada abnegaciónabnegação que aíndaainda lembra Sóror Mariana, ora dunhade uma expansiónexpansão de amor intenso e inestábel(...)”instável[…]"<ref name="Saraiva" />.
A obra da Florbela “procede"precede de lonxelonge e estimula unum máismais recente movementomovimento de emancipacipaciónemancipação literarialiterária da mullermulher, exprimindo nos seus acentos máismais patéticos a imensa frustraciónfrustração feminina das [...…] opresivasopressivas tradiciónstradições patriarcais.”<ref name="Saraiva" />
Rolando Galvão, autor dun artigo sobre Florbela Espanca publicado na páxina electrónica ''Vidas Lusófonas''<ref name="Galvao" />, caracteriza así a obra florbeliana:
“Como"Como dindizem variosvários estudososestudiosos da súasua persoapessoa e obra, Florbela xordesurge desligada de preocupaciónspreocupações de contidoconteúdo humanista ou social. Inserida no seu mundo pequeno burguésburguês, como evidencia nos variosvários retratos que de si faifaz ao longo dos seus escritos. NonNão manifesta intereseinteresse polapela política ou polospelos problemas sociais. DiseDiz-se conservadora. [...…] O seu egocentrismo, que nonnão retira beleza áà súasua poesíapoesia, é demasiadopor demais evidente para nonnão ser mencionadoreferenciado practicamentepraticamente por todos. Sedenta de gloriaglória, didiz Henrique Lopes de Mendonça, transcrito por Carlos Sombrio.
Na súasua escrita haihá unum certo número de palabraspalavras nasem que insiste incessantemente. Antes de mais, o EU, presente, dir-se-á, enem quase todas as pezaspeças poéticas. Largamente repetidos vocábulos reflexos da paixónpaixão: alma, amor, saudade, bicosbeijos, versos, poeta, e variosvários outros, e os que deles derivam. Escritos de ámbitoâmbito para alénalém dos que caracterizancaracterizam esaessa paixónpaixão nonnão sonsão abundantes, particularmente na obra poética. Salvo no que se refere ao seu AlentexoAlentejo. NonNão se coloca como observadora distante, mesmo quando tal parece, exterior a feitosfactos, ideias, acontecimentos.”"<ref name="Galvao" />
O autor do artigo lembra tamén a correspondencia da poetisa co irmán, Apeles, e cunha amiga próxima, que apenas viu en retrato. Repara que os excesos verbais da escritora son provocados pola súa imoderación para exprimir unha paixón. A súa exaltación do amor fraternal é considerada fora do común. Galvão repara que eses limites alargados na expresión do amor, da amizade e das afeicións, son na obra florbeliana unha constante<ref name="Galvao">{{cita web |url=http://www.vidaslusofonas.pt/florbela_espanca.htm |publicado=Vidaslusofonas.pt |obra= |autor=Galvão, Rolando |título="Florbela Espanca" (biobibliografia) |data= |dataacceso=22 de xullo de 2009}}</ref>
|
