Ido: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Sen resumo de edición |
|||
Liña 63:
O ido herda moitas das características gramaticales do esperanto, e en moitos casos o vocabulario é similar. Ambas as linguas comparten as metas da simplicidade e da consistencia gramaticales, a facilidade de ser aprendidas, e o uso de [[palabras raíz]] de varios idiomas europeos. Os dous idiomas, en gran parte, son mutuamente inteligibles. Con todo, foron introducidos certos cambios para tratar algunhas das preocupacións que se presentaron sobre o esperanto. Estes inclúen:
* O [[alfabeto]] esperanto utiliza seis letras non-Latinas, tres das cales non se atopan en ningunha outra lingua existente; consecuentemente, o esperanto recorre con frecuencia a esquemas para representar letras especiais nun texto [[mecanografía|mecanografiado]] e en [[informática]] ou Internet. Isto conduce a unha situación na que a mesma palabra pode aparecer escrita de diversas maneiras. O ido trata este inconveniente usando o [[alfabeto latino]] de 26 letras, con dúas [[dígrafo]]s "ch" (/
:A ortografía do ido é fonética no sentido que cada palabra escrita ten unha pronuncia inequívoca, pero non ten a correspondencia unha a unha entre as letras e as fonemas que o esperanto si ten.
Liña 74:
* O ido non asume o sexo masculino por defecto para palabras da mesma familia e non deriva a palabra feminina agregando un sufijo feminino á palabra masculina, como o fai o Esperanto estándar. En lugar diso, algunhas palabras-raíz defínense como de [[xénero gramatical|xénero neutro]], e dous sufijos distintos derivan as palabras específicas masculinas e femininas.
Existe no entanto, unha corrente do Esperanto que utiliza un método similar: en esperanto o sufijo para o feminino é '''-ino''' ( '''-nj''' se é nomeado con intención de agarimo, por exemplo en español nai > mami ) e o sufijo, non oficial, para masculino é '''-i?ou''', (o motivo dese sufijo en concreto? porque existe un sufijo, oficial, para nomear algo masculino cariñosamente: '''-
* Na medida do posible, o Ido tenta usar en todo momento palabras que se asemellen a outras xa existentes na maioría das linguas nas que se basea. O esperanto con todo outorga maior prioridade á construción mediante afijos e á gramática (distorsionando ás veces a etimoloxía para facilitar a adhesión de afijos), co obxectivo de evitar unha excesiva preferencia cara ás linguas nas que se basea, tratando de dar un carácter máis neutral.
| |||