|
O '''Bravú''' é un movemento musical que xordeagroma en [[Galicia]] a principios dos noventa,. creadoNesta unhadécada listaxorden unnumerosos tantogrupos abstractamusicais de formaciónsgustos heteroxéneos, que compartíancomparten tanto a fachenda pola súa cúltura como a admiración por [[Manu Chao]] ou [[Fermin Muguruza]]. Coa axuda de experimentos anteriores coma Os Resentidos, Fuxan os Ventos, Pogues, Clash, Mano Negra ou Negu Gorriak as novas xeracións de roqueiros galegos ademáis de amosar unha ampla cultura musical deixan acantoados vellos complexo como utilizar o galego para o rock. Canalizan deste xeito unha rebeldía inherente ao sector máis creativo da mocidade contra un ambiente socio-político que consideraban paifoco e alasante. Introducen nas súas cancións os probleams cotiáns da mocidade da época: paro, obxección ao servizo militar, o sexo, os problemas da aldea e os caciques (p.e: a canción "Tratorada" de "Rastreros" converteuse en exitosa crónica músical das loitas labregas).
Liderados por artistas como [[Xurxo Souto]] ou [[Antón Reixa]], agrupáronse no chamado Rock Bravú, cuxos principios chegou a formular o escritor Javier Valiño no libro "A paixón que queima o peito". En esencia, o bravú é un rock "sen capar" (en palabras dos seus membros) que comezou a xerarse «cando as guitarras chegaron ás aldeas».
Formulado dende a periferia dade Galicia, o mundo rural, este movemento é a expresión propia dos fillos de campesiños e pescadores, así como da xuventudemocidade das barriadas urbanas: insurxente, marcado por un son bravío e sen aditivos que, non ten reparos en facerlle as beiras ó heavy (música de barrio á fin e ó cabo) e ós latidoslatexos caribeños. Unha identidade que mira, así mesmo, ásas tradicionstradicións populares máis charnegas: sexan [[orquestra]] de verbena, [[gaita]]s de romería, [[pandereteira]]s, charangas, cantos de traballo, lemas sindicais ou slogans [[fútbol|futbolísticos]]. Non en van, os siareiros do [[Depor]] soen levar nas súas saídas ó exterior música de grupos senlleiros do bravú, como [[Os Diplomáticos de Monte-Alto]], [[Heredeiros da Crus]] e Os Skornabois.
Outros grupos destacados desta época son Xenreira, Skarnio, Os Papaqueixos, Túzaros, O Caimán do río Tea, Kaos, Ruín Bois, Os Impresentables...
O auxe e a caída do bravú coincide coa explosión do denominado novo [[folk]] galego, unha posta ao día da [[música]] popular que viñan dende fai vinte anos espallando por todo o mundo formacións tan carismáticas como [[Milladoiro]].
|
