Caserta: Diferenzas entre revisións

{{Atención}}

 

 

A cidade de Caserta inclúe, ademais da capital, até 23 aldeas, cubrindo unha superficie total de 56 km ². Entre elas podemos citar Leucio, miradoiro famoso das fábricas reais e seda, e Casertavecchia, co seu castelo medieval e a catedral, de estilos mouro-románico.

Caserta está situado no medio da rúa Samnita, o camiño construído polos Borbóns.

 

A cidade de Caserta, ten orixes antigas e incertas. A área na que foi construído o pazo forma parte dunha área natural de importancia arqueolóxica, onde os etruscos, os samnitas e os romanos deixaron vestixios da súa presenza.

 

Era unha necrópole do século V a.C, e sobre o 423 a.C foi conquistada polos samnitas baixo o nome de Calátia. No 211 d.C estaba en contra dos romanos e a favor de Aníbal. Este foi condenado pola expropiación, o que significou a fragmentación da terra en grandes parcelas. No século VIII, foi destruída polos lombardos de Capua Pando para traballar en Raptor onde no 863 foi construída unha torre como símbolo de conquista.

O centro xa existía no período lombardo, e formárase en torno a unha torre de vixía e defensa agora integrada no edificio do Concello, que xa fora palacio dos Condes de Caserta e residencia real. De feito, o centro actual situado en torno á Praza Vanvitelli, daquela o mercado, foi chamado a Torre por mor da presenza do edificio lombardo que está situado no noroeste do mesmo.

 

A cidade era coñecida polo seu mercado e polo pazo de Acquaviva, que os condes de Caserta herdaron no 1511 a partir das contas de Ratta, e ampliaron o edificio renacentista cunha torre fortificada e cun xardín que impresionara a moitos viaxeiros do século XVI e do século XVII.

 

Na época medieval o centro de Caserta era a Casertavecchia actual, situada a 401 metros de altura. Importante centro episcopal, co Pazo do Bispo, unha catedral e un campanario con cúpula adxunta de estilo románico da Sicilia-árabe. O pazo foi construído ao redor do ano 1100, mentres que datan de 1200 a construción da igrexa. Casertavecchia, coa construción do Pazo, perdeu cada vez máis importancia, xa que se trasladaron á nova cidade, primeiro todas as actividades comerciais, e finalmente o bispado, encontrando aloxamento nun edificio situado preto de Falciano e logo nun edificio no actual Corso Trieste. Os lombardos exercian o poder a través dos Ducados, un dos máis influentes, foi o ducado de Benevento. Ata o século IX, Casertavecchia rexistrou un aumento significativo da súa poboación. Xunto con esto produciuse un maior auxe da vida urbana e levantáronse a Catedral, construída polo bispo Ranulfo, o Palacio Episcopal e outros edificios públicos importantes. Durante este período comezouse a traballar na torre e engadiuse o castelo e a torre cilíndrica, chamada "Maschio". En 1294 a cidade tiña un novo señor, Goffredo Caetani, irmán do Papa Bonifacio VIII. Logo, en 1310 pasou a mans de Diego de Catalán Lahart, mencionado no sexto día no Decamerón de Boccaccio.

 

Ao final de 1700 o Rei Fernando IV construíu en San Leucio unha residencia real cunha fábrica anexa, utilizada para a produción da seda. Ao lado do Pazo de Belvedere, contaba cun encantador xardín italiano na parte traseira e dianteira, e a impresionante vista sobre o Golfo de Nápoles e Caserta.

 

A Reggia di Caserta, ou Palacio Real de Caserta, é unha mansión histórica que pertenceu á familia real da dinastía Borbón de Nápoles, e foi proclamada Patrimonio da Humanidade pola UNESCO en 1997.

 

Ademais, en 2009, o parque do Palacio Real gañou o premio como o máis fermoso de Italia.

A Catedral de Casertavecchia é o edificio relixioso máis bonito e importante da cidade de Caserta. Está situado na vila medieval de Casertavecchia, hoxe un suburbio de Caserta construído a partir de 1113 polo Bispo Ranulf e rematado en 1153.

 

Ten un gran valor artístico e histórico por mor dos diferentes estilos cos que foi construído: o estilo siciliano, o normando, o árabe e, finalmente, o románico.

 

É famosa a suave mozzarella de búfala, producida artesanalmente. Pódese encontrar nas formas máis orixinais, dende redonda ata trenzada. O seu nome deriva do termo italiano “mozzare”, pola característica forma redondeada que lle daban os queixeiros. É un queixo fresco, suave e lixeiramente salgado.