Jethro Tull: Diferenzas entre revisións

Tras a frenética actividade que envolveu á banda no 1970 produciuse a segunda baixa: Glenn Cornick, o baixista, decidiu iniciar unha carreira musical en solitario formando o seu propio grupo: Wild Turkey, que tería un éxito discreto no panorama musical underground británico. Así, a finais de 1970 produciuse o segundo relevo na banda. Dito cambio trouxo de novo a un vello coñecido: Jeffrey Hammond-Hammond, que ocupou o posto de baixista vacante. Desta forma entrou Jethro Tull en 1971, ano que resultaría crucial para a sá carreira. En xaneiro publicase o primeiro dos dous grandes discos do grupo na súa longa traxectoria: "Aqualung", álbum extraordinario, digno dos mellores calificativos. Calquera que siga con atención a evolución da banda dende os seus inicios darase conta do exponente de madurez que supón este disco. É a primeira obra de Jethro Tull que pode considerarse en certo modo "conceptual", ó abordar o tema da relixión dende un punto de vista crítico e irónico, se ben Anderson nunca quiso burlarse da relixión en sísi mesma, senonsenón das imposicións ás que o ser human está sometido por ela, incluso antes de ter uso de razón. De calquera forma, o estilo base do disco é o rock duro, coma pode apreciarse nos temas máis importantes do mismo: "Aqualung", "Cross-eyed Mary", "Locomotive breath" ou "Wind up"; non obstante, seguen tendo un peso específico moi importante as influencias folk e clásicas, e non tanto o jazz ou o blues.

As ditas influencias aprecianse nas partes acústicas de cancións coma "My God", "Cheap day return", "Slipstream", "Mother goose", "Wond’ring aloud" ou "Up to me". A frauta de Anderson soa mellor que nunca, con solos tremendos e belísimos acompañamentos misturadosmesturados con partes moito máis enérxicas e furiosas. Mención aparte merece o solo de frauta e voces de "My God", no que se fai patente unha vez máis a influencia da música clásica e barroca nas composicións deste xenial músico. Parte dos temas que aparecen neste maxistral disco xa foran tocados en directo, en especial "My God" e "Locomotive breath", polo que cando pusosese puso á venda, os fans arrasaron nas tendas de discos. Tal era a expectación levantada por "Aqualung". Os resultados foron evidentes: máis de 5 millóns de copias vendidas, disco de ouro, multiplatino e numerosos premios e loubanzas por parte da crítica especializada. A pesar de todo, o disco non alcanzou o primeiro lugar nas listas de vendas, aínda que sí chegou ó nº 4 en Gran Bretaña e ó nº 7 nos Estados Unidos, sendo o primeiro álbum do grupo que conseguiu entrar no "Top ten" deste país. Todo isto e moito máis é "Aqualung", disco polémico e xenial, censurado en España, onde non se puido publicar ata 1975 e, aínda así, có cambio de "Locomotive breath" por "Glory row" nun dos exemplos máis incoherentes e esperpénticos do que é a censura no mundo do rock, ó prohibirse a aparición de "Locomotive breath" coma tema do disco "Aqualung" pero, porén, permitirse coma tema do disco "Living in the past", que se publicou en 1972. ¿Alguén entende que poderosas razóns puideron ter os censores españois daqueles tempos para permitir que un mesmo tema poidesepuidese aparecer nun disco e non noutro ó mesmo tempo?. ¿QuizáisQuizais en realidade todo era unha rabieta contra o grupo e a crítica por haber encumiado un disco tan "perigoso" para a relixión?. O tempo puxo cada cosa no seu sitio e na actualidade non hai problemas para disfrutar de "Aqualung" na súa totalidade, sen censura nin cortes, aínda que coma veremos a continuación, non foi este o único disco de Jethro Tull que sufriu as iras da censura no noso estado.

En marzo de 1971 produciuse a terceira deserción no seo do grupo: Clive Bunker quería casarse e cambiar de aires musicais, polo que uniuse a Robin Trower, Frankie Miller e James Dewar para formar o grupo [[Jude]], de nula relevancia na música moderna. O seu posto ocupouno outro vello amigo dos tempos de The Blades: Barriemore Barlow. Desta forma, Ian Anderson convertiuseconverteuse no único membro de Jethro Tull que quedaba do cuarteto inicial que gravou "This was". A formación do grupo quedaba, pois, da seguinte forma: Anderson á voz, guitarras acústicas e frauta, Barre coma guitarrista, John Evans ós teclados e pianos, Jeffrey Hammond ó baixo e o mencionado Barlow á batería.

Non obstante, existía unha sexta persoa que aínda que non era membro fixo do grupo, sí que comezaba a adquirir importancia polas súas numerosas e importantes colaboracións: referimonosreferímonos a David Palmer, que dende aas sússúas intervención nun dos temas de "Stand up" seguiuse prodigando aportando os seus coñecementos da música clásica para realizar diversos arranxos orquestalesorquestrais nalgunhas cancións do grupo. Esta formación é considerada por moitos críticos coma a mellor e máis produtiva de toda a historia de Jethro Tull. o debut de Barriemore Barlow produciuse en maio de 1971, cando a banda gravou nos Sound Techniques Studios de Londres o EP "Life’s a long song", que incluía cinco temas: o que daba título ó disco, "Dr. Bogenbroom", "Up the pool", "For later" e "Nursie". Por estas datas comezan unha xira por todo o mundo que lles encumiaría coma uno dos mellores grupos en directo. Público e crítica sucumbiron á enerxía, calidade e maestría de Jethro Tull sobre un escenario, así coma ó seu inigualable show escénico, froito da fantasía e das tabóastáboas dos seus compoñentes.

A pesar de que a imaxe do grupo sempre foi e segue sendo a de Ian Anderson tocando a súa frauta sobre unha soa perna, o certo é que o potencial en directo da banda nutriase en non pouca medida poas ideas dos seus membros, que desenrrolaban os seus propios "numeriños" en directo. Estes pequenos detalles teñen grande importancia cando un grupo de rock presentase ante os seus fans, sobre todo á hora de crear un clima propicio para á asimilación das súas cancións, pero tamén para conseguir "teatralizar" a música que neses momentos desenrrolase e transmitir á audiencia algo que non se pode percibir a través do disco: a imaxen e o dinamismo dunha auténtica banda de rock. Nisto, Jethro Tull eran e seguen sendo uns auténticos mestrosmestres. Moitos grupos posteriores imitaron ata a saciedad os trucos de Anderson sobre o escenario, así coma diversos efectos utilizados por él nos concertos. Na xira do 71 comezaron escoitarse en vivo certos fragmentos do que sería o seu próximo disco, os cales revelaban que a calidade e éxito de "Aqualung" non ian ser flor dun día, senonsenón que terían continuidade. Víase vir outra obra maestramestra, coma así terminaría sendo.

Así, podemos encontrar múltiples facetas novedosas, coma pode ser o formato do disco, en forma de periódico desplegable con numerosas páxinas nas que aparecen noticias de todo tipo, chenas de sarcasmo e humor e, sobre todo, de intelixencia, moita intelixencia. Xunto a este aspecto "visual" encontramos signos evidentes de mestría musical nos 40 minutos de duración de "Thick as a brick": o son do grupo é moito máis elaborado, os arranxos comenzan a ser extremadamente difíciles. Os cambios rítmicos, melódicos, etc., sucedense sen parar, aportando cada un deles unha nova perspectiva do que estamos escoitando. A conxunción entre os miembros da banda resulta aplastante. Moitos dudaron de que "Thick as a brick" poidesepuidese executarse en directo de forma adecuada, tal era o grao de dificultade instrumental do disco, pero equivocabanseequivocábanse, xa que a banda ofrecerá parte do que aparece no álbum nos seus conciertos de 1971. "Thick as a brick" levou á banda ó cumio da popularidade e creatividade, aínda que as letras do disco aparecen asinadas por un tal Gerald Bostock, en realidade Ian Anderson preferiu utilizar dito seudónimopseudónimo e a truculenta historia dun niño prodixio de oito anos que gaña un concurso de poesía e logo é descalificado por deixar embarazada a unha nena de catorce, coma un elemento máis de crítica social e imaxinación creativa, por suposto, coma un reclamo para crear interese e incluso polémica entre os seus fans. Con todo, todo queda moi claro se se consulta á Sociedade de Autores Británica, xa que "Thick as a brick" aparece coma unha composición enteramenteenteiramente de Anderson na súa letra e na súa música. Os concertos de presentación de "Thick as a brick" por todo o mundo estiveron cheos de mestría, poderío instrumental e vocal, así coma dun forte tratamento escénico, produto seguramente da influencia que en Anderson tiveron diversos shows televisivos coma o Flying Circus de [[Monty Python]].

O seguinte disco de Jethro Tull publicaríase no mesmo ano que "Thick as a brick", aínda que non se trataba dun disco enteiramente novo, senonsenón dunha recopilación de singles non publicados en ningún disco, temas extraídos dos seus anteriores traballos, algunhas cancións novas e partes en directo dalgúns dos seus concertos. EstamonosEstámonos referindo a "Living in the past", editado en xullo de 1972 en Gran Bretaña e en octubrooutubro dese mesmo ano en Estados Unidos. O álbum foi un acerto por parte do grupo, xa que moitos fans perderanse no seu momento moitos dos singles que Jethro publicaran entre Lp e Lp, polo que esta era una magnífica oportunidade para facerse con eles sen ter que recurrirrecorrer ó mercado de segunda man, coa propina adicional de que, ó tratarse dun disco dobre, ofrecía unha boa perspectiva do que o grupo fora capaz de ofrecer en directo mediante unha das catro caras dos discos, que era enteiramente en directo, así coma o regalo adicional dalgún que outro tema novo.