Ácido glicurónico: Diferenzas entre revisións

| location = | date = 2008-10-06 | url = http://dmd.aspetjournals.org/content/37/1/32.abstract| doi = 10.1124/dmd.108.023598 | id = | accessdate = 2010-11-07}}</ref><ref>{{cite journal |author=Bock K, Köhle C |title=UDP-glucuronosyltransferase 1A6: structural, functional, and regulatory aspects |journal=Methods enzymol. |volume=400 |issue= |pages=57–75 |year= 2005|pmid=16399343 |doi=10.1016/S0076-6879(05)00004-2}}</ref> Na reacción mostrada o ácido glicurónico reacciona en forma de UDP-ácido glicurónico <ref>PubChem compound [http://pubchem.ncbi.nlm.nih.gov/summary/summary.cgi?cid=17473 UDP-glucuronic acid]</ref> coa bifenilamina, e liberaríase ao final [[UDP]] (que non se mostran na figura) e o glicuronósido.

 

 

As substancias resultantes da glicuronidación denomínanse [[glicurónido]]s (ou glicuronósidos) e son normalmente moito máis hidrosolubles ca as substancias que non conteñen ácido glicurónico a partir das cales foron sintetizadas. O corpo humano utiliza a glicuronidación para producir unha grande variedade de substancias máis hidrosolubles, e, dese xeito, facilitar a súa posterior eliminación do corpo pola [[urina]] ou as [[feces]] (por medio da [[bile]] producida polo fígado). As [[hormona]]s poden ser tamén glicuronidadas para facilitar o seu transporte polo corpo. Os farmacéuticos a miúdo enlazan fármacos co ácido glicurónico para facilitar unha administración e chegada á célula máis efectiva dun amplo número de substancias. Ás veces substancias tóxicas poden perder parte da súa toxicidade despois da glicuronidación.