Desde a época máis antiga na que nos é coñecida, a lingua acadia sufriu unha forte influenzainfluencia de parte do sumerio, lingua coa que os seus falantes conviven moito. Tomaron moitos dos trazos dela: verbo en final de frase, predilección polas frases nominais. Numerosas palabras acadias veñen derivadas do sumerio. Xeralmente, recoñécense polo feito de que a súa consoante final, que precede a desinencia casual, aparece redobrada despois do paso ao acadio. Por exemplo DUB.SAR, ''o [[escriba]]'', vólvese ''tupšarru(m)''. Igualmente É.GAL, literalmente ''gran casa'', é dicir, ''o palacio'', dá ''ekallu(m)''. Esta herdanza que vén dunha lingua profundamente diferente das linguas semíticas constitúe a principal orixinalidade do acadio en relación coas outras linguas deste grupo. Isto ten como consecuencia que é imposíbel a clasificación por raíces nos dicionarios de acadio, como se fai nos das outras linguas semíticas.
Cómpre igualmente sinalar que o acadio influíu á súa vez no sumerio, polo menos no vocabulario.
Liña 172:
==== Sintaxe ====
A diferenza das outras [[linguas semíticas]], que teñen unha sintaxe en SVO, o acadio ten unha sintaxe en SOV, a causa da influenzainfluencia do [[sumerio]]. Dentro do obxecto, o complemento directo (acusativo) precede ao complemento indirecto (dativo/xenitivo). As proposicións subordinadas están xeralmente introducidas por un pronome (a miúdo ''ša'' = «quen», «que»), e o seu verbo remátase cun prefixo específico, ''-u'' en [[lingua babilonia|babilonio]], ''-ni'' en [[lingua asiria|asirio]].
