Jethro Tull: Diferenzas entre revisións

As orixes de '''Jethro Tull''' remóntanse a mediados dos anos 60, cando tres individuos que respondían ós nomes de [[Ian Anderson]], [[Jeffrey Hammond Hammond]] e [[John Evans]] decidiron formar unha banda de [[rock]] chamada [[The Blades]]. o seu debut foi en 1963, no Blackpool’s Holy Family Youth Club, comprendendo a formación ós seguintes músicos: Anderson á guitarra, Hammond ó baixo, Evans á batería e Michael Stephens, ex-guitarrista do grupo [[The Atlantics]]. O repertorio da banda baseábase en temas blues inspirados por xente coma [[Sonny Terry]], [[Howling Wolf]], [[Brownie McGhee]], [[Graham Bond]] e outros músicos norteamericanos e británicos do mesmo estilo musical. Con esta formación e repertorio estiveron actuando unha tempada, ata que comezaron a sucederse os cambios no seo da banda, que rematouse estabilizando coa inclusión de [[Barriemore Barlow]] á batería e o transvase de John Evans ós teclados, que era o instrumento que dende un principio máis lle gustaba. Así chegouse ó primeiro cambio de nome na banda (aínda que non sería o último, coma posteriormente veremos), pasando a chamarse en 1965 [[The John Evan Band]], e incluíndo no seu seo a un verdadeiro rosario de músicos: os mesmos que formaron The Blades menos Michael Stephens, que decidiu abandonar o grupo, e a inclusión de Derek Ward ó baixo, Jim Doolin á trompeta, Martin Skyrme ó saxofón e Chris Riley á guitarra. Durante os seguintes dous anos, 1966 e 1967, o grupo tocou nos clubesclubs máis prestixiosos do Norte de [[Gran Bretaña]], entre os que destacaron o Twisted Wheel Chain e [[The Cavern]], en [[Liverpool]].

Os temas que realizaban eran unha mistura de [[blues]], [[jazz]] e [[soul]]. Un novo cambio de nome produciuse neste período: pasaron a chamarse [[The John Evan´s Smash]], co conseguinte cambio na formación: Jeffrey Hammond, Derek Ward, Jim Doolin, Martin Skyrme e Chris Riley foron substituídos por Chick Murray á guitarra, Tony Wilkinson ó saxofón barítono, Neil Valentine ó saxofón tenor e Glenn Cornick ó baixo. Porén, esta formación só durou un ano, xa que en novembro de 1967 produciuse a grande estampidaestoupada e só quedaron no grupo Ian Anderson e Glenn Cornick, polo que tiveron que recrutar a dous novos músicos. ÉstosEstes serían o batería Clive Bunker e o guitarrista Mick Abrahams, ambos procedentes do grupo [[McGregor´s Engine]]. Con estes catro compoñentes comezou un periplo de dous meses durante os cales actuaron en diversos locais británicos, entre eles o mítico [[Marquee]] e no que sucedéronse os cambios de nome: [[Navy Blue]], [[Bag of Blues]], [[Ian Henderson´s Bag O’ Blues]] e moitos outros, produto do espantosamente mal que tocaban. Parece ser que o constante cambio de nome era o único que permitíalles poder actuar nun local máis dunha vez, xa que coñecéndoos xamais poderían facer polo pouco que gustaban. Porén, xusto daquela sucedeu un feito que máis tarde revelaríase como crucial para o futuro de Jethro Tull e para a historia da música en xeral: Terry Ellis e Chris Wright deciden formar unha compañía de discos á que poñerían por nome [[Chrysalis Records]].

A dita compañía sería nun principio subsidiaria da todopoderosa Island e enfocou o seu traballo á promoción de grupos con sons innovadores, polo que a través do produtor Derek Lawrence deciden fichar ós nosos protagonistas e colocarlle o ridículo nome de [[Candy Coloured Rain]], o cal non se produciu finalmente grazas a que un empregado de Chrysalis que estudara historia suxeriu o de Jethro Tull, que non é outra cousa que o nome dun agricultor, granxeiro e escritor inglés nado en Basildon en 1674, ó que se lle atribue en 1701 a invención e perfeccionamento da máquina de arar e diversos experimentos cos sistemas de sembra. A pesar de todo, o primeiro traballo oficial de Jethro Tull na industria discográfica non saldría baixo o selo Chrysalis, senon que o faría para [[Metro Goldwyn-Mayer]]. Tratábase dun single que incluía na súa cara A o tema "Aeroplane", composto por Len Barnard e Ian Anderson e pola cara B "Sunshine day", composto por Mick Abrahams. Dito single foi publicado en febreiro de 1968 e distribuidodistribuído baixo o nome de Jethro Toe, seguramente debido a un erro de imprenta. En calquera caso, a repercusión deste traballo foi mínima, xa que apenas tivo promoción e tampouco atraeu o interese da crítica e do público.

Tralo intento de alcanzar o éxito, o grupo, esta vez xa baixo o nome de Jethro Tull, comezou unha extensa xira de actuacións durante o verán de 1968 en diversos clubes británicos, volvendo ó Marquee, esta vez xa de forma máis estable e gañándose o beneplácito do público. Este feito foi fundamental para o posterior triunfo do grupo, xa que a base de traballalo nas actuacións en directo conseguiron atraer a atención de gran cantidade de persoas que asistían anonadadas ás incribles loucuras de Anderson coa súa frauta sobre o escenario e á enerxía que desprendía a banda tocando en vivo. Desta maneira, chegou por fin o salto á fama de Jethro Tull: sería no Sunbury Jazz and blues Festival, onde a crítica quedou literalmente sorprendida da popularidade do grupo, debida sobre todo a que a gentexente que os virá tocar en directo polos diversos locais concentrarase alí para velos, polo que casicase todo o público asistente era xa fan de Jethro. Evidentemente, o seguinte paso estaba a punto de darse: a gravación dun Lp, algo que xa viñasevíñase xestandoxerando e que se consumou en outubro de 1968, cando "This was" sae á venda.

Pronto comezaron as desavinzas entre as dos principais figuras de Jethro Tull: Anderson e Abrahams. Éste decide abandonar o grupo, oficialmente porque existían desavinzas no relativo á orientación musical do mesmo. Non obstante, a razón ben poidopuido ser o carisma de Ian Anderson ó fronte do grupo e a súa desbordante creatividade musical, que apuntaba xa dende un principio a direccións máis diversas que as de unha mera banda de blues-rock. EstoIsto poñía en dúbida o liderado de Mick Abrahams (liderado que persoalmentefoi dudoposto queen existise nuncadúbida) e o final non puido ser outro que o que xa coñecemos: o guitarrista marchouse e formou a súa propia banda, Bloodwyn Pig, coa que xamais pasou de ser un artista de segunda fila. Inxusto, pero real como a vida mesma: Mick Abrahams deixará pasar a súa oportunidade de alcanzar a fama e a inmortalidade artística.

O peor, porén, foi que a marcha do guitarrista deixaba un oco en Jethro Tull que tiña que ser ocupado pronto, xa que o seu primeiro tour polos Estados Unidos estaba á volta da esquina. Comeza así unha frenética carreira por incorporar a un bo guitarrista. O primeiro en probar coa banda foi Tommy Iomi, o coñecido guitarrista de [[Black Sabbath]], que só estivo dez días con Jethro Tull, xa que a súa técnica non convencía a Anderson. Tras élel, chegou Davy O’List, que aínda estivo menos tempo con eles: catro días, pero que posteriormente sería mundialmente coñecido como o guitarrista da banda [[Nice]]. Por fin chegou o que sería guitarrista definitivo de Jethro Tull: refírome, loxicamente, a Martin Lancelot Barre, que dende a súa mesma chegada ó grupo converteríase na peza máis importante do mesmo, a excepción, claro está, do señor Anderson. Dicir que Martin Barre é máis que un guitarrista aceptable, pero o certo é que a súa valía non sempre fora recoñecida pola prensa especializada, demasiado acostumada a que un guitarrista sexa o líder dunha banda de rock, ou ós sós enrevesados, tecnicistas e interminables de "héroesheroes" da guitarra (ex: [[Jimi Hendrix]], [[Jimmy Page]], [[Jeff Beck]]...), pero o destacable de Barre e a súa compenetración con Ian Anderson.

Entramos en 1969, ano que foi moi importante para Jethro Tull, xa que na primavera do mesmo comezaron a súa primeira xira por Estados Unidos, nun principio coma teloneiros de [[Led Zeppelin]] ou [[Fleetwood Mac]]. A repercusión dos concertos que a banda ofreceu en [[USA]] foi enorme, ata o punto de que son invitados a gravar en varios estudios musicais daquel país. Ditas gravacións foron moi frutíferas, xa que dunha delas surxiuxurdiu unha das mellores cancións xamáisxamais composta na historia de Jethro Tull: "Living in the past", gravada nos Estudios Vantone de New Jersey. ÉsteEste foi o primeiro single de Jethro que alcanzou o éxito, chegando incluso a facelos aparecer na televisión, concretamente no programa "Top of the pops". Este éxito, unido á publicación do seu segundo traballo, "Stand up", consolidou a Jethro Tull coma unha das mellores bandas do momento. Gravado nos Estudios Morgan de Londres, "Stand up" alcanza rapidamente o número 1 das listas británicas e fai o propio noutros países europeos, chegando a ser disco de ouro, o primeiro que a banda consegue. Neste álbum aprecianseaprécianse xa as características básicas do son típico do grupo, como poden ser a forma de tocar a frauta por parte de Anderson, as alternancias entre as partes suaves e fortes en moitas das cancións e a clara influencia da música medieval no son de Jethro Tull. Aquí aparecen instrumentos coma a balalaika ou a mandolina, que xunto á xa típica frauta (tocada en dous dos temas por Martin Barre) contribuencontribúen a dotar ós temas dun ambiente folk do que a banda xamáisxamais desprenderiase, por moito que en ocasións o señor Anderson declarase que odia a música folk. Pero non só se aprecian neste traballo influencias da música folk, senon que tamén podemos observar coma o rock duro aparece en temas coma "A new day yesterday", "Nothing is easy" e nas partes máis fortes doutros cortes do disco. Igualmente, a influencia da música clásica queda patente nada máis escoitar "Bourée", que é unha adaptación dunha composición de [[Johann Sebastian Bach]]. Todo isto supón que o grupo alónxese un pouco do son blues e jazz que caracterizou o seu primeiro traballo.

Centrándonos no álbum "Benefit", hai que dicir que é un dos seus discos menos influenciados polo folk e, polo contrario, máis próximo ó rock clásico co apoio dos teclados e, sobre todo, piano. Con todo, aí estaba o xenio innovador e inquedo de Ian Anderson para dar o seu toque especial ós temas e conseguir que soasen novamente diferentes ó que o público estaba acostumado. Esta cualidad non estaba ó alcance de moitos outros líderes de bandas de primeira categoría. Jimi Hendrix declarou en varias ocasións ser fan de Jethro Tull, e incluso chegou a coincidir có grupo nun memorable concerto: Isla de Wight, un dos eventos máis emblemáticos do rock dos 70. Alí estiveron a crema e tona do rock mundial, xente coma [[Bob Dylan]], [[Free]], [[The Doors]], [[Emerson Lake & Palmer]], [[Joan Baez]], [[Ten YearsS After]], [[The Who]] e un longo etcétera e, por suposto, Jethro Tull. Este festival celebrouse en agosto de 1970, dous meses despois da aparición dun novo single da banda, incluindo os temas "Wond’ring again" e "Just trying to be". A pesar de que casicase tódolos compañeiros de cartel tíñan máis experiencia e tabóastáboas no negocio, Jethro foi o único grupo que tocou máis de tres horas seguidas a petición do público.