Karl Rahner: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
mSen resumo de edición |
elimino ligazón a homónimos |
||
Liña 1:
[[File:Karl Rahner by Letizia Mancino Cremer.jpg|thumb|150 px|Karl Rahner]]
'''Karl Rahner''', nado en [[1904]] e falecido en [[1985]], foi un Teólogo alemán, pertencente á [[Igrexa Católica Romana|Igrexa Católica]], inicialmente posto en cuestión por esta ata a súa plena rehabilitación e consideración como un dos grandes pensadores católicos de tódolos tempos. Xunto con [[Karl Barth]] e [[Hans Urs von Balthasar]], figura entre os grandes teólogos cristiáns do século XX.
==Traxectoria==
Liña 40:
Neste sentido, a Escritura é a sedimentación da historia da fe da comunidade primitiva. É ela mesma tradición. Esta tradición non se esgota nos [[Pais da Igrexa]] e nos primeiros [[concilio]]s que comparten a Igrexa católica e a [[Igrexa ortodoxa]] senón que continúa hoxe.
É nesta perspectiva dende a cal ha de entenderse o Primado de [[pedro, papa|Pedro]] e a [[infalibilidade do Papa]]; non como a calidade dunha persoa privada ou un home illado, senón como o servizo de quen está á cabeza da Igrexa e interpreta de xeito auténtico a fe que ela vive como pobo crente dende a tradición e a Escritura, e en comuñón cos sucesores dos [[Apóstolo]]s (os [[bispo]]s).
Rahner, na súa defensa da ortodoxia, non fuxe da crítica sincera. Alerta do perigo do que el chama orgullo clerical, o egoísmo de grupo e do culto á personalidade incompatible co seguimento do Xesús real, ''manso e humilde de corazón''. Critica que a burocracia eclesial mire con ollos torcidos e condenatorios ao presente sen transmitir o entusiasmo do [[Espírito Santo|Espírito]]. Entende que demasiadas veces cáese en receitas baratas de pequenos cregos ou nun adoutrinamento casuístico que nada ten que ver coas situacións concretas, complexas e non racionalizables por completo da vida humana real.
Liña 50:
Neste sentido, o [[evanxeo]] ha de ser boa noticia, experiencia de Deus que libera da culpa e da anguria vital máis profunda. Se non se empeza por este anuncio do fundamental, non se deben inculcar normas morais que poderían resultar causas de coercións máis radicais e angustias máis profundas.
O crente no é un tipo especial de home, senón o home tal como é, aceptado e amado por Deus. Por iso o crente acéptase a sí mesmo e a súa vida concreta con todos os absurdos, misterios e contradicións. Por iso supera o medo para aventurarse nos desafíos da súa historia. Un home que vive a liberdade como apertura a todo, sen excepción.
Existe tamén unha experiencia de Deus non crente, nunha existencia auténtica onde se intúe unha vivencia orixinaria de Deus, aínda que innominada. A acción redentora de Deus non se limita aos muros dunha institución eclesial aínda que se encontre en plenitude na mesma. Pódese falar, xa que logo, dun cristianismo anónimo segundo a frase de S. [[Agostiño de Hipona]]: ''moitos que semellan estar dentro están fóra, e moitos que semellan estar fóra, están dentro.''. O home que aínda non coñece a Xesús de xeito explícito, ou que o descoñece pola desfiguración dos que se din crentes, pode encontralo no seu irmán e no amor a él. Especialmente nos esfameados, doentes, encarcerados e marxinados. (Mt 25-40).
| |||