Glafkos Klerides: Diferenzas entre revisións

En abril de [[1959]], logo de asistir á Conferencia multipartita de [[Londres]] que sancionou o esquema constitucional de transición para a illa, foille confiado o Ministerio de Xustiza no Goberno do arzobispoarcebispo [[Makarios III]], función que desempeñou ata a proclamación da independencia da [[Chipre|República de Chipre]] o 16 de agosto de [[1960]]. Ese ano dirixiu a delegación grecocipriota na Comisión Constitucional Conxunta e nos comicios de xullo saíu elixido deputado por [[Nicosia]] nas listas da Fronte Patriótico, a coalición que servía de soporte político a Makarios. Na inauguración do Legislativo en agosto, foille conferida a presidencia da Cámara de Representantes.

Logo de disgregarse a Fronte Patriótico, en febreiro de [[1969]] Klerides puxo en marcha a súa propia forza política, o Partido Unido (Eniaion), grupo de dereita moderado sustentando nas clases urbanas que se puxo ao servizo de [[Makarios III|Makarios]] e as súas políticas, sintetizadas no rexeitamento á ''Enosis'', a salvaguardia dun Chipre independente e non alineadoaliñado exteriormente, e a procura de solucións pacíficas para os conflitos intercomunais. Nas eleccións legislativaslexislativas do [[5 de xullo]] de [[1970]] o Eniaion foi a lista máis votada con 15 escanos e gañou a partida á poderosa agrupación comunista local, o Partido Progresista da Clase Traballadora (AKEL), e a outra formación xurdida da disgregación do citado bloque gobernamental, a Unión Democrática pola ''Enosis'' de Chipre (EDEK), ou Partido Socialista, liderado por Vassos Lyssarides.

Sendo presidente do Parlamento, Klerides ocupou a xefatura do Estado en funcións entre o [[23 de xullo]] e o [[7 de decembro]] de [[1974]], mentres Makarios estivo no exilio a raíz do fracasado golpe de Estado ultraderechista e prol-Enosis perpetrado pola Garda Nacional chipriota pero orquestadoorquestrado pola xunta militar que rexía en Atenas. Klerides levou as rendas do país na etapa máis delicada da súa historia, que coñeceu a invasión e a ocupación polo Exército de Turquía (Operación Átila) do terzo norte da illa co pretexto da protección da comunidade turcocipriota, aínda que semellante golpe de forza veu facer irreversible a partición da illa, ademais de xerar unha ola de refuxiados grecocipriotas do norte cara ao sur.

En agosto, baixo a ameaza do Goberno de [[Ankara]] que presidía [[Bülent Ecevit]] de lanzar unha segunda operación militar contra a illa, Klerides sostivo en [[Xenebra - Genève|Xenebra]] unhas negociacións de urxencia co representante turcocipriota, [[Rauf Denktash]], quen intentou arrincarlle unha solución baseada na fórmula dunha federación bizonal que outorgaría o 34% do territorio aos turcocipriotas. Klerides rexeitou de plano un marco que conculcaba o principio fundacional da [[República de Chipre]], de maneira que o 14 de agosto as tropas turcas renovaron a súa despregue cara ao sur, ata a declaración dous días despois dun alto o lume e dunha liña de demarcación, a denominada [[Liña Atila]], que discorría desde a baía de Morphou ao noroeste e a cidade de [[Famagusta]] ao leste, e dividía a mesma capital [[Nicosia]] en dous sectores (Liña Verde). O 13 de febreiro de [[1975]] os turcocipriotasturcochipriotas proclamaron no 37% do territorio que controlaban un Estado Federado Turco, con Denktash de presidente.