Diácono: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m r2.7.1) (bot Engadido: fa:دیکون |
elimino ligazón a homónimos |
||
Liña 1:
Un '''diácono''', do [[lingua grega|grego antigo]] διάκονος, ''servo'', ''servidor'', ''axudante'', a través do [[lingua latina|latín]] ''diāconus'', é unha persoa que recibiu o primeiro grao do [[sacramento]] da [[orde]] na [[Igrexa
O diácono é consagrado pola imposición das mans do bispo. Así, pois, é a imaxe sacramental de Cristo servidor: "Porque o Fillo do Home non veu para ser servido, senón para servir, e para dar a súa vida para a redención de moitos" ([[Marcos]], 10: 45).
Liña 11:
O diácono é entón un home elixido polos [[cristianismo|cristiáns]] e que, despois da imposición das mans por un dos [[apóstolos]], é chamado para ocuparse dos máis desfavorecidos da comunidade. Moi cedo, tamén se encargaron de xerar bens materiais da Igrexa nacente.
Foron designados, segundo as escrituras, os sete primeiros diáconos da [[Igrexa Católica Romana|Igrexa]] primitiva, ([[Feitos dos Apóstolos]] 6: 5) por parte dos [[apóstolos]]: [[Santo Estevo|Estevo]], [[Filipe (diácono)|Filipe]], [[Prócoro]], [[Nicanor (diácono)|Nicanor]], [[Timón (diácono)|Timón]], [[Parmenes]] e [[Nicolás (diácono)|Nicolás]].
Entre eles destacaron Santo Estevo, o primeiro diácono e o primeiro mártir cristián, Filipe, o predicador en [[Palestina|Samaría]] e Prócoro, quen fora amanuense do [[San Xoán|apóstolo San Xoán]] no seu desterro na illa de [[Patmos]].
Liña 27:
== Os diáconos na Igrexa Católica ==
=== Consideracións xerais ===
Dentro da [[Igrexa Católica Romana|Igrexa Católica]] existen dous tipos de diáconos:
* Diácono transitorio
* Diácono permanente
Liña 48:
Seguindo as proposicións do [[Concilio Vaticano II]] <ref>"Alí onde as conferencias episcopais o xulguen oportuno, a orde do diaconado deberá restablecerse como estado de vida permanente, segundo as disposicións da Constitución sobre a Igrexa (LG 29). É útil en efecto que haxa homes que cumpran un ministerio verdadeiramente diaconal, ben sexa predicando a Palabra de Deus como catequistas, ben gobernando en nome do cura e do bispo as comunidades cristiáns, ou exercendo a caridade nas obras sociais ou caritativas, e que sexan fortificados pola imposición das mans transmitida desde os apóstolos e máis estreitamente unidos ao altar, para que adquiran o ministerio máis eficazmente, por medio da graza sacramental do diaconado". ''Ad Gentes'' § 16, 1965.</ref>, A Igrexa católica romana restableceu, na súa parte latina, polo ''Motu proprio'' de [[Paulo VI]] ''Sacrum Diaconatus Ordinem'' <ref>[http://www.vatican.va/holy_father/paul_vi/motu_proprio/documents/hf_p-vi_motu-proprio_19670618_sacrum-diaconatus_lt.html ''Sacrum Diaconatus Ordinem''] {{la}}. Motu proprio ''Sacrum Diaconatus'' de Paulo VI, de 18 de xuño de 1967, no sitio do Vaticano, dispoñíbel tamén {{en}} e {{it}}.</ref> do 18 de xulo de 1967, o diaconado permanente e a ordenación para o diaconado de homes casados.
[[Ficheiro:DeaconsingingExsultet2007.jpg|thumb|200px|esquerda|[[Diácono]] [[Igrexa
Desde o [[Concilio Vaticano II]], o [[Catecismo]] da [[Igrexa Católica Romana|Igrexa católica]] ensina que a Igrexa latina restableceu o diaconado "como un grao propio e permanente dentro da xerarquía", mentres que as Igrexas de Oriente mantivérano sempre.<ref>Véxase artigo [[Diaconisa]]</ref>. Este diaconado permanente, que pode ser conferido a homes casados, constitúe un arrequecemento importante para a misión da Igrexa.
En efecto, á apropiado e útil que homes que realizan na Igrexa un ministerio verdadeiramente diaconal, xa na vida litúrxica e pastoral, xa nas obras sociais e caritativas, "sexan fortalecidos pola imposición das mans transmitida xa desde os apóstolos e así se unan máis estreitamente ao servizo do altar, para que cumpran con maior eficacia o seu ministerio pola graza sacramental do diaconado" (1571).
Liña 73:
[[Ficheiro:Crucession Davidovo Guslitci Moscow reg 8526.jpg|thumb|esquerda|[[Diácono]] levando a cruz acompañado por un subdiácono e servidores, durante a procesión do Redescubrimento da [[Cruz]], preto de [[Moscova]].<ref>Esta procesión celébrase en toda a Igrexa ortodoxa, aquí entre os'' vellos crentes'', que reencontraron a unidade canónica coa [[Igrexa ortodoxa|Igrexa ortodoxa rusa]]</ref>]]
[[Ficheiro:Cerkiew sanok2.jpg|thumb|esquerda|Protodiácono uniata da catedral de [[Sanok]], levando a ''kamilavkion'' sobre a cabeza e o ''orarion'' pregado baixo o antebrazo esquerdo]]
Á parte de ler o [[Evanxeo]] e asistir na administración da [[Comuñón]], e de incensar as [[icona]]s e pobo, chamar aos fieis á oración, dirixir as [[ladaíña]]s, e ter una papel no diálogo da [[Anáfora (liturxia)|anáfora]], na tradición oriental non está permitida a administración de ningún [[sacramento]]s, excepto o bautismo ''in extremis'' (en perigo de morte), condicións nas que calquera, includios os laicos, poden facelo. Cando asisten a un bautizo normal, usualmente é o diácono o que introduce na auga a ao bautizado.<ref>[http://www.biblegateway.com/passage/?search=Hechos%208:38-8:38&version=CST ''Feitos: 8, 38''. BibleGateway.com] {{es}}</ref> En contraste co a [[Igrexa
A vestimenta diaconal é o ''sticharion'' (dalmática), o ''orarion'' (estola de diácono), e a ''epimanikia'' (bocamangas). Cobre a cabeza co ''kamilavka'' clerical (sombreiro cilíndrico)
| |||