Eurocomunismo: Diferenzas entre revisións

O '''eurocomunismo''' é o intento nos [[anos 1970]] de varios partidos comunistas europeos de anchear a súa influencia incluíndo temas de [[clase media]], rexeitando o apoio incondicional á [[URSS]] e expresando claramente a fidelidade aos procesos [[pluripartidismo|pluripartidistas]] nos países occidentais. Foron precisamente os partidos comunistas máis fortemente enraizados nas súas respectivas sociedades -caso notable do [[Partido Comunista Italiano]] (PCI) e do [[Partido Comunista Francés]] (PCF)- os máis proclives a adoptar a liña eurocomunista, mentres que partidos máis pequenos e marxinais (como o [[Partido Comunista de Gran Bretaña]]) quedaron máis dependentes da patrocinaxe de [[Moscova]]. O [[Partido Comunista de España]] (PCE) e o Partido Socialista Unificado de Cataluña ([[Partit Socialista Unificat de Catalunya|PSUC]]) foron legalizados logo da [[ditadura]] de [[Francisco Franco|Franco]] cunha liña esencialmente eurocomunista, o que lles custou as respectivas escisións do [[PCPE]] e o [[Partido Comunista Cubano|PCC]]. Os partidos comunistas de [[Portugal]], [[Austria]] ou [[Grecia]] tamén mostraban distintas tendencias eurocomunistas, pero foron sempre minoritarias.

 

O eurocomunismo oficializouse en marzo de [[1977]], cando os secretario xerais [[Enrico Berlinguer]] do PCI, [[Santiago Carrillo]] do PCE e [[Georges Marchais]] do PCF se reúniron en [[Madrid]] e presentaron as liñas fundamentais da "nova forma". Pero o PCI en particular xa desenvolvera unha liña independente de Moscova dende facía anos, que quedou claramente expresada en 1968, cando o PCI e o PCE foron os dous únicos partidos comunistas do mundo en condenar a [[Primavera de Praga|invasión soviética de Praga]]. En 1975 o PCI e o PCE fixeron unha declaración sobre a "construción do socialismo" que debía ser en "paz e liberdade". En [[1976]] en Moscova, Berlinguer, diante de 5000 delegados comunistas, falou dun "sistema pluralista" (traducido polo intérprete como "multiforma") e describiu as intencións do PCI de construír "un socialismo que cremos necesario e só posible en Italia".

 

O eurocomunismo, en definitiva, considera que é extremadamente difícil realizar unha revolución socialista nos países capitalistas. Por este motivo, o partido debía de exercer o papel de liderado a traverso dunha vangarda proletaria e dunha organización baseada en cadros, para converterse nun partido de masas. Dita táctica conduciría nun futuro, segundo os eurocomunistas, a ampliar a súa base social, co que sería posible chegar ao goberno en eleccións pluripartidistas. Hai que sinalar que o eurocomunismo, como indica Carrillo, non renega da revolución; a súa aposta pola reforma é táctica, ante o que consideran unha enorme dificultade de revolución nos países capitalistas.

 

 

Dende un punto de vista [[trotskismo|trotskista]], [[Ernest Mandel]] en ''Os amargos froitos do socialismo nun só país'' [http://www.espacioalternativo.org/node/1595] ve o eurocomunismo como un desenvolvemento subseguinte da decisión tomada pola URSS en 1924 de abandonar o obxectivo da revolución mundial e concentrarse no desenvolvemento social e económico da URSS, o así chamado ''socialismo nun só país''. Por isto, considera aos eurocomunistas do PCI e o PCF como movementos [[nacionalismo|nacionalistas]] que xunto á URSS abandonaron o [[internacionalismo]], como fixo a maioría dos partidos socialdemócratas da [[Segunda Internacional]], durante a [[Primeira Guerra Mundial]] cando apoiaron aos seus gobernos nacionais no proceso da guerra.

 

== Véxase tamén ==

* [[Ciencia política]]

 

[[Categoría:Política]]