Vándalos: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m r2.7.1) (Bot: Engado: sq:Vandalët |
m Bot: Substitución automática de texto (-No entanto +Porén) |
||
Liña 24:
Con todo, o dominio vándalo do norte de África duraría só algo máis dun século e caracterizouse por un progresivo debilitamento militar do exército vándalo, unha grande incapacidade dos seus reis e aristocracia cortesá para atopar un modus vivendi aceptábel cos grupos dirixentes romanos e pola paulatina vida aparte de amplos territorios do interior, máis periféricos e montañeses, onde foron consolidándose embrións de Estados baixo o liderado de xefes tribais [[bérberes]] máis ou menos romanizados e cristianizados. A política da monarquía vándala foi fundamentalmente defensiva contra todos os seus máis inmediatos inimigos: a propia nobreza bárbara e a aristocracia provincial romana. Un labor de desatención social e descabezamento político que á forza habería de afectar ás mesmas estruturas administrativas herdadas do Imperio, o que ocasionaría a súa definitiva ruína. A causa profunda de devandita ruína non sería outra que a mesma base do poder dos reis vándalos, o exército, e as esixencias do mesmo.
Xenserico (428-477), o auténtico fundador do Reino vándalo, puxo as bases do apoxeo do mesmo, pero tamén as da súa futura decadencia. O cénit do seu reinado e do poderío vándalo en África e o Mediterráneo constituír a paz perpetua conseguida con [[Constantinopla]] no verán do 474, en virtude da cal recoñecíanse a súa soberanía sobre as provincias norteafricanas, as Baleares, Sicilia, Córsega e Sardeña.
Co fin de eliminar posíbeis disensións no seo da súa familia e liñaxe por cuestión da sucesión real, suprimindo así tamén calquera papel da nobreza na mesma, Xenserico creou un estraño sistema de sucesión, talvez a imitación do que puidese existir nos principados bérberes, denominado seniorato ou «Tanistry», en virtude do cal a realeza transmitíase primeiro entre irmáns por orde de idade e só despois do falecemento do último destes pasábase a unha segunda xeración. Os reinados dos sucesores de Xenserico non fixeron máis que acentuar as contradicións internas da Monarquía, no medio dun debilitamento constante do poder central e a súa falta de substitución por outra alternativa.
Liña 35:
Con todo, o reinado do seu irmán e sucesor [[Trasamundo]] (496-523) sería unha síntese dos dous precedentes, claro síntoma do fracaso de ambos. A falta de apoios internos, Trasamundo buscaría sobre todo alianzas externas con [[Bizancio]] e o poderoso [[Teodorico o Grande|Teodorico]], casando coa irmá deste, [[Amalafrida]].
A crise política do final do reinado do ostrogodo incitou ao seu sucesor e sobriño [[Hilderico]] (523-530) a buscar custase o que custar o apoio do emperador [[Xustiniano]], para o que intentou facer as paces coa Igrexa católica africana, á que restituíu as súas posesións. Política esta que non deixou de crear descontentos entre a nobreza de servizo. Aproveitando unha derrota militar fronte a grupos [[bérberes]], esta oposición logrou destronalo, asasinalo e nomear no seu lugar a un dos seus, [[Xelimero]] (530-534).
== Lista de reis vándalos (Asdingos) ==
| |||