Segunda guerra balcánica: Diferenzas entre revisións

O artigo 2º do [[Tratado de Londres de 1913|Tratado de Londres]], asinado o {{data|30|5|1913}} indica que "Súa Maxestade o Emperador dos Otománs cede ás Súas Maxestades os Soberanos Aliados todos os territorios do seu Imperio no continente de Europa ao oeste dunha liña trazada de [[Enez|Enos]] no [[mar Exeo]] a [[Kıyıköy|Midia]] no [[mar Negro]], coa excepción de Albania".<ref>[http://en.wikisource.org/w/index.php?itle=Treaty_of_London_-_Peace_Treaty_between_Greece,_Bulgaria,_Serbia,_Montenegro_and_the_Ottoman_Empire Tratado de Londres].</ref> Como non estaba definida ningunha fronteira entre os membros da liga, as relacións entre os vencedores deterioráronse rapidementerapidamente debido a desacordos nesta cuestión.

Durante as negociacións de antes da guerra que levaron á creación da Liga balcánica, Serbia e Bulgaria asinaran un acordo secreto o {{data|13|3|1912}} concernente á futura fronteira en Macedonia que debía pasar por unha liña [[Kriva Palanka]]-[[Ohrid]] (esta dúas vilas volvíanse aos búlgaros) deixando a parte máis grande da [[Macedonia|Macedonia do Vardar]] en mans de Bulgaria. A política búlgara era asinar tal acordo para impedir a expansión de Serbia, negándose a asinar un acordo do mesmo tipo con Grecia, crendo que o seu exército podería conquistrarconquistar a maior parte de Macedonia e o porto de [[Salónica]] antes que os gregos. Infelizmente para ela, os serbios conseguiron invadir unha zona moito máis ao sur que o previsto polo tratado, até a liña [[Bitola]]–[[Gevgelija]]. A zonezona en disputa debería resoñlverseresolverse mediante unha arbitraxe de Rusia. Así mesmo, os gregos lograron apoderarse do puertoporto de Salónica, xusto antes que os búlgaros e establecer unha fronteira común cos serbios. [[Ficheiro:PosicionesPrimeraGuerraBalcánica.svg|thumb|esquerda|300px|Posicións dos belixernatesbelixerantes á fin da [[Primeira guerra balcánica]] (1913).]]

Cando Bulgaria reclamou a Serbia respectar o acordo de antes da guerra sobre o norte da Macedonia, os serbios, descontentos por ter que evacuar [[Albania]] baixo a presión das grandes potencias, rexeitaron categoricamente ceder máis territorios. Rapidamente, tiveron lugar altercados ao longo das fronteiras de ocupación. En resposta á ameaza búlgara, Serbia comezou negociacións con Grecia, que tamén tiña razóns para temer as ambicións búlgaras. Algúns anos antes, os dous países mantiveran unha guerra larvada mediante grupos de [[guerillaguerrilla]]s en Macedonia, e un reximentorexemento búlgaro fora autorizado para entrar en Salónica oito meses antes.

O {{data|1|6|1913}}, un día despois da sinatura do tratado de Londres e 16 días antes do ataque búlgaro, serbios e gregos asinaron un acordo militar secreto confirmando que a liña de demarcación entre as súa zonas de ocupación se convertería na fronteira entre os dous países. O acordo prevía igualmente a formación dunha alianza en caso de agresión búlgara ou austrohúngara. Nas negociacións, Serbia non menciona as causas da súa disputa con Bulgaria, en particular o acordo sobre a fronteira no norte de Macedonia. Con este acordo, Serbia acertou en implicar a Grecia na cuestión da fronteira en Macedonia, porque iso lle garantizabagarantía a zona de ocupación actual serbia.<ref name="Ref-1">[http://cnparm.home.texas.net/Wars/BalkanCrises/BalkanCrises02.htm Crises balcánicas]</ref> Bulgaria, nunha tentativa de entorpecer a aproximación serbo-grega, asinou un protocolo con Grecia confirmando unha liña de demarcación permanente entre as súas forzas respectivas recoñecendo oficiosamente o control grego do sur de Macedonia. Pero a rotura deste acordo poría fin a esta diplomacia antiserbia.

Outro punto de fricción era o rexeitamento búlgaro de ceder [[Silistra]] a [[Romanía]], como prevía antes da guerra, a cambio da neutralidade romanesa. Cando Romanía, despois da primeira guerra balcánica, pediu a cidade, Bulgaria ofreceulle pequenas modificacións da fronteira que non incluían Silistra nin garantías sobre os dereitos dos [[Valaquia|valacos]] en Macedonia. Romanía ameazou con recuperar este territorio pola forza, pero unha proposición rusa de arbitraxe impediu as hostilidades. No protocolo de [[San Petersburgo]] do {{data|8|5|1913}}, Bulgaria aceptou ceder Silistra, pero non a [[Dobruxa|Dobruxa do Sur]]. Baixo presión rusa, Romanía aceptou. O acordo final era un compromiso entre as reivindicacións romanesas sobre Dobruxa e o rexeitamento búlgaro a aceptar ningunha transferencia significativa. O feito de que Rusia non protexera a integridade territorial de Bulgaria fixo que os búlgaros perderan confianza nun resultado favorábel das arbitraxes rusas concernentes á zona de ocupación disputada cos serbios.<ref name="Hall117">Hall (2000), páx. 97</ref> O comportamento de Bulgaria tivo así mesmo consecuencias a longo prazo sobrersobre as relacións ruso-bálgaras porque Bulgaria rexeitou calquera compromiso sobre o acordo de preguerra con respecto á fronteira con Serbia. Isto conduciu finalmente a Rusia a poñer fin á súa alianza con Bulgaria, resultando inevitábel unha confrontación con Romanía e Serbia.