Cibrán de Cartago: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m r2.6.4) (Bot: Engado: sq:Çipriani i Kartagjenës |
arranxiños |
||
Liña 7:
Durante a persecución de [[Decio]] fuxiu de Cartago, pero seguiu dirixindo a súa comunidade dende o seu refuxio. Con todo, os seus inimigos acusárono a [[Roma]], por covardía e abandono, recibindo a amoestación do [[Papa]]. Pasada a persecución, produciuse un cisma na súa igrexa entre os que defendían a acollida e o perdón aos que abxuraran da súa fe por temor á persecución e os que puñan trabas ao retorno á comunidade deses fieis máis febles (os denominados ''lapsi'': caídos). Cibrán convocou un concilio en Cartago, que esixiu un serio arrepentimento e que para aqueles que chegaran a render culto ao Emperador só habería unha admisión na proximidade da súa morte. O debate foi tan intenso que os partidarios da misericordia sen condicións elixiron un novo bispo chamado Fortunato. Pola súa banda os partidarios dunha dura inflexibilidade proclamaron bispo a Máximo. Isto colocou a Cibrán nunha posición de moderación entre as dúas correntes: suavizou as condicións para os arrepentidos pero os cregos que abxuraran no poderían voltar a desempeñar os seus cargos. A súa posición fortaleceuse cando tras unha gran praga de tifos e a consecuente fame, se volcou na pregaria e na atención aos esfameados e necesitados. Animou aos cristiáns a socorrer aos pagáns.
As polémicas non remataron aí. Posteriormente enfrontouse ao Papa [[Estevo I, Papa|Estevo I]] cando este admitiu a validez do [[bautismo]] impartido polos herexes. Para Cibrao a herexía era máis
Finalmente unha nova persecución cohesionaría a posición dos bispos. O Emperador [[Valeriano]] decretou a obriga para os cristiáns de sacrificar na súa honra o que desembocou na execución do papa [[Estevo I, papa|Estevo I]] e o seu sucesor [[Sisto II, papa|Sisto II]]. Nesta ocasión Cibrán non fuxiría: confesou a súa fe perante o procónsul Aspasio Paterno e foi desterrado a [[Cucubis]] no ano [[257]]. Un ano despois foi confinado na súa propia vila. O 15 de setembro do 258 o procónsul [[Galerio]] condenábao a morrer á espada.
==Pensamento==
Cibrán non abordou a especulación nin se elevou ata grandes tratados doutrinais, os seus escritos están ateigados de preocupacións prácticas cotiás na axitada vida das comunidades cristiáns da época. Gran admirador de [[Tertuliano]], tíñao como mestre e fonte de inspiración, aínda que se afastaba del nalgúns puntos do seu pensamento.
Cibrán fai unha severa autocrítica da Igrexa do seu tempo ata o punto de que a proba da persecución a atribuía á providencia divina para erguer a fe caída e aletargada que provocara volta ao [[pecado]] {{Cita|''Cada un buscaba engrosar a súa facenda e, esquecéndose da pobreza que practicaban os fieis en tempo dos [[apóstolo]]s e que sempre deberan seguir, non tiñan outra ansiedade que a de acumular bens cunha cobiza abrasadora e insaciable...Moitos bispos, que deben ser un estímulo e exemplo para os demais, desprezando o seu sagrado ministerio, empregábanse no manexo de bens mundanos e, abandonando a súa cátedra e a súa cidade, percorrían polas provincias
Aínda que firme partidario da unidade da Igrexa, Cibrán pasou á historia como un dos grandes defensores da autoridade do bispo, baseada na súa
Deixou tamén valiosos
==Obras==
* ''De lapsi''.
* ''De opere et eleemosynis''.
* ''De habitu virginum''.
* ''De Catholicae Ecclesiae unitate''.
==Significación==
|