Xeografía física: Diferenzas entre revisións

 

Dous procesos desenvolvidos durante o século XIX tiveron unha grande importancia no desenvolvemento da xeografía física. O primeiro foi o [[colonialismo]] europeo en [[Asia]], [[África]], [[Australia]] e mesmo en [[América]], en busca de materias primas necesarias para a [[Revolución Industrial]]. Este fenómeno axudou a crear os departamentos de xeografía das [[universidade]]s das potencias coloniais e as sociedades nacionais xeográficas, dando orixe ao proceso identificado por Horacio Capel como a institucionalización da xeografía. Un dos imperios máis prolíficos neste sentido foi o ruso: a mediados do [[século XVIII]] o almirantado ruso enviou xeógrafos en diferentes ocasións para realizar buscas xeográfica na área do [[Ártico]] [[Siberia|siberiano]]. Entre estes figuraba o que é considerado o patriarca da xeografía rusa, [[Mikhail Lomonosov]], que a mediados de [[1750]] comezou a traballar no departamento de Xeografía da Academia de Ciencias. As súas contribucións mostran a orixe orgánica do solo e desenvolve unha lei sobre o movemento do [[xeo]], abrindo así un novo sector xeográfico: a Glacioloxia. En [[1755]], a iniciativa súa, foi fundada a Universidade de [[Moscova]], da que en [[1758]] foi nomeado director do Departamento de Xeografía da Academia das Ciencias. Neste cargo desenvolverá unha metodoloxía de traballo para a investigación xeográfica.

 

O clima tamén recibirá un forte impulso a partir da escola rusa por [[Wladimir Köppen]], cuxa contribución principal, a clasificación do clima, aínda hoxe é válida. Sen embargo este gran xeógrafo tamén contribuíu ao Paleoxeografia a través do seu traballo ''Os climas do pasado xeolóxico'', que é considerado o pai da [[Paleoclimatoloxia]]. Neste período xeógrafos rusos como [[Sibirtsev]], [[Semyonov]], [[Glinka]] e [[Neustrayev]], entre outros, fixeron grandes contribucións á disciplina.