Selenio: Diferenzas entre revisións

O selenio (do [[Idioma grego|grego]] σελήνιον, resplandor da [[Lúa]]) foi descuberto en [[1817]] por [[Jöns Jacob Berzelius]]. Ao visitar a fábrica de [[acedoácido sulfúrico]] de Gripsholm observou un líquido pardo avermellado que quentado ao soprete desprendía un cheiro fétido que se consideraba entón característico e exclusivo do [[telurio]], resultando das súas investigacións o descubrimento do selenio. Máis tarde, o perfeccionamiento das técnicas de análise permitiu detectar a súa presenza en distintos [[mineral|minerais]] pero sempre en cantidades extraordinariamente pequenas.

O selenio atópase moi distribuído na cortiza terrestre na maioría das [[roca]]s e [[chan]]s áchase en concentracións entre 0,1 e 2,0 [[partes por millón|ppm]]. Raramente atópase en estado nativo obténdose principalmente como subproduto no refino do [[cobre]] xa que aparece nos lodos de [[electrólise]] xunto ao telurio (5-25% Se, 2-10% Che). A produción comercial realízase por tostación con cinzas de sosa ou acedoácido sulfúrico dos lodos.

Primeramente engádese un aglomerante de cinzas de sosa e auga aos lodos para formar unha pasta dura que se [[extrusión|extruye]] ou curta en pastillas para proceder ao seu secado. A pasta tóstase a 530-650 °C e mergúllase en auga resultando selenio hexavalente que se disolve como selenato de [[sodio]] (Na2SeO4). Este redúcese a seleniuro de sodio quentándoo de forma controlada obtendo unha solución dunha viva cor vermella. Inxectando aire na solución o seleniuro se oxida rapidamente obténdose o selenio. A redución do selenio hexavalente tamén pode facerse empregando [[acedoácido clorhídrico]] concentrado, ou sales [[ferro]]sas e ións [[cloro]] como [[catalizador]]es.

O segundo método consiste en mesturar os lodos de cobre con [[acedoácido sulfúrico]] tostando a pasta resultante a 500-600 °C para obter dióxido de selenio que rapidamente se volatiliza á temperatura do proceso. Este redúcese a selenio elemental durante o proceso de lavado con [[dióxido de xofre]] e auga, podendo refinarse posteriormente ata alcanzar purezas de 99,5-99,7% de selenio.