Dead Kennedys: Diferenzas entre revisións

A finais dos anos 80, a banda viuse envolta nun xuizoxuízo por obscenidade nos [[Estados Unidos]] debido ao libreto do seu álbum ''[[Frankenchrist]]'' ([[1985]]), que incluía a explícita pintura de [[H. R. Giger]] ''Penis Landscape''. A banda foi acusada de ditribucióndistribución de material perxudicialprexudicial a menores, pero o proceso rematou cun xurado indeciso.

Dead Kennedys formouse sen xuño de [[1978]] en [[San Francisco, California]], cando East Bay Ray (Raymond Pepperell) puxo un anuncio buscando compañeiros de banda no xornal ''The Recycler'', despois de ver un concerto [[ska-punk]] no Mabuhay Gardens en San Francisco. A composicóncomposición orixinal do grupo consistía en [[Jello Biafra]] (Eric Reed Boucher) na voz, East Bay Ray na guitarra, Klaus Flouride (Geoffrey Lyall) no baixo e 6025 (Carlos Cadona) na batería e na percusión. Con esta formación gravou as súas primeiras demos, e a principios de xullo a banda quería un bateristabatería máis experimentado, polo que recrutou a Ted (Bruce Slesinger). 6025 deixou o grupo, porén, foi convidado a voltarvolver como segundo guitarrista. O seu primeiro concerto sería o 19 de xullo dese ano no Mabuhay Gardens.

Dead Kennedys realizou numerosos concertos en clubesclubs locais despois diso. Debido ao provocativo nome da banda, ás veces tocaron baixo seudónicospseudónimos como "The Sharks", "The Creamsicles" e "The Pink Twinkies". O nome xerou controversia, e o columnista Herb Caen escribiu no ''San Francisco Chronicle'' en novembro de 1978, "xusto cando pensas que o mal gusto acadou o seu punto máis baixo, aparece un grupo de punk rock chamado The Dead Kennedys, que tocará no Mabuhay Gardens o 22 de novembro, o día do 15 aniversario do asasinato de John F. Kennedy"<ref>Caen, Herb (November 17, 1978) "On the Rotunda." San Francisco Chronicle.</ref>. Porén, a pesar da crenza popular, o nome non quería insultar á familia Kennedy, pero Biafra dixo que a súa intención era "chamar a atención sobre o fin do Sono Americano". 6025 deixou a banda en marzo de 1979. En xuño editaron o seu primeiro sinxelo, "[[California Über Alles]]", a través do selo independente [[Alternative Tentacles]]. Posteriormente a banda realizaría unha ben recibida xira pola costa leste.

O 25 de marzo de 1980, Dead Kennedys foi convidada para actuar nos Bay Area Music Awards en San Francisco para, segundo os organizadores, dar maior credibilidade ao evento sobre as "nova onda", xa que se centraba en artistas pertencentes a grandes selos. O día da actuación pasárono practicando o tema qeque lles pediron que tocasen, "California Über Alles". A banda convertiríaseconverteríase no tema de conversa da cerimonia cando despois de 15 segundos de canción Biafra dixo, "Alto aí! Temos que probar que agora somos adultos. Non somos unha banda de punk rock, somos unha banda de new wave".

Os membros da banda, vestidos con camisetas brancas cun gran S pintado en negro, tiraron dunha garavata negra que tiñan nas costas formando así o símbolo do [[dólar]], e entón comezaron a interpretar un novo tema titulado "Pull My Strings", unha satírica canción que atacaba á industria da música comercial e que contiña letras como "É a miña pirola o suficientemente grande e o meu cerebro o suficientemente pequeno para que me fagas unha estrela?". OOO tema tamén facía referencia á canción de [[The Knack]] "[[My Sharona]]". "Pull My Strings" nunca foi gravada para unha edición de estudio, aínda que a actuación nos Bay Area Music Awards, que foi a primeira e única vez que foi interpretada, foi editada no álbum recompilatorio ''[[Give Me Convenience or Give Me Death]]''.

A principios de 1980 gravaron e editaron o sinxelo "Holiday in Cambodia". Posteriormente nese mesmo ano, a banda lanzou o seu álbum de estrea, ''[[Fresh Fruit for Rotting Vegetables]]''. O disco acadou o número 33 na lista de álbums británica. En xaneiro de 1981 Ted anunciou que quería deixar o grupo para seguir unha carreira na arquitectura e que buscaría un substituto. Realizou o seu derradeiro conceroconcerto en febreiro de 1981 e sería reemprazadosubstituído por D.H. Peligro (Darren Henley).

Por esas mesmas datas, East Bay Ray intentou presionarmeter presión ao resto da banda para asinar co gran seloeselo [[Polydor Records]]; Biafra dixo que estaba preparado para deixar o grupo se o resto dos membros querían asinar coa discográfica, aínda que East Bay Ray afirma que el recomendou non realizar o contrato con Polydor. O selo finalmente decidiu non asinar cos Dead Kennedys despois de saber que o seguinte sinxelo que tiña planeado o grupo sería "Too Drunk to Fuck".

En maio a banda publicou "Too Drunk to Fuck". A canción causou moita contrversiacontroversia no [[Reino Unido]] e a [[BBC]] temía que acadara o ''Top 30''; o que requeriríarequiriría ser mencionado no programa ''Top of the Pops''. Porén, isto nunca sucedeu xa que o sinxelo só chegou ao posto 36.

Despois de que Peligro se unise á banda, o EP ''[[In God We Trust, Inc.]]'' (1981) amosa á banda indo cara o hardcore/thrash. Ademais do controvertido traballo artístico do EP, no que aparece a figura dun Cristo de ouro nunha cruz de billetes de dólar, as letras de Biafra son máis políticas, e temas como "Moral Majority", "Nazi Punks Fuck Off!" e "We've Got a Bigger Problem Now" convertiríanconverterían a Dead Kennedys nos líderes dun movemento social. En 1982, editaron o seu segundo álbum de estudio, ''[[Plastic Surgery Disasters]]''. A súa portada amosa a man dun neno desnutrido en [[África]] sobre a man dun home branco. Esta imaxe gañou o premio [[World Press Photo]] en 1980, e foi tomada por [[Mike Wells]] no distrito de [[Karamoja]] en [[Uganda]].

A música da banda evoluiraevoluíra en pouco tempo, movendosemovéndose novamente das fórmulas hardcore cara a un máis inovadorinnovador estilo jazzeiro, cunha musicalidade e dinámica máis aló doutras bandas do xénero. Nese momento a banda convertérase nunha forza política de facto. A banda continuou xirando polos [[Estados Unidos]], ademais de tocar por [[Europa]] e [[Australia]], e gañou moitos seguidores no ''underground''. Aínda que continuaron facendo concertos durante 1983 e 1984, tomáronse un descanso e non editaron novas gravacións para concentrarse no selo [[Alternative Tentacles]], que converteuse en sinónimo da cultura alternativa do "faino ti mesmo". A banda continuou compoñendo e interpretando novo material durante ese tempo, e eses temas aparecerían no seu seguinte álbum.

Porén, o álbum tamén foi o inicio dunha prolongada época de problemas legais para a banda. As imaxes incluídas no libreto enfureceron á recén creada Parents Music Resource Center (PMRC). En decembro de 1985 unha adolescente mercou o disco na tenda Wherehouse Records no condado de Los Angeles. A nai da rapaza escribiu cartas queixándose ao Procurador Xeral de California e aos fiscais de Los Angeles. En 1986, os membros da banda, xunto con outras partes involucradas na distribución de ''Frankenchrist'', foron acusados penalmente pola distribución de material perxudicialprexudicial a menores. A tenda onde a adolescente realmente mercou o álbum nunca foi nomeada na demanda. A acusación centrouse nunha ilustración de H.R. Giger, titulada "Work 219: Landscape XX" (tamén coñecida como "Penis Landscape", paisaxe de penes). Incluída como un póster no álbum, Penis Landscape representa nove penes copulando.

Os membros da banda e outras persoas da cadea de distribución foron acusados de violar o Código Penal de [[California]] por un delito menor cunha pena máxima dun ano de cadea e unha multa de 2.000 dólares. Biafra dixo que durante ese tempo axentes do goberno invadiron e rexistraron a súa casa. A fiscalía tentou presentar o póster ao xurado de forma illada para consideralo material obsceno, pero a xuizxuíza Susan Isacoff dictaminouditaminou que o póster debía ser considerado xunto coa música e as letras. Os cargos contra tres dos acusados orixinais, Ruth Schwartz (dona de Mordam Records), Steve Boudreau (un distribuidor involucrado do suministrosubministro de ''Frankenchrist'' á tenda Los Angeles Wherehouse) e Salvatore Alberti (dono da fábrica onde o disco foi feito), foron retirados por falta de probas.

En agosto de 1987, o xuízo penal foi presentado ao xurado cos dous acusados restantes: Jello Biafra e Michael Bonanno (antigo mánagerrepresentante de Alternative Tentacles). Ese mesmo mes o proceso rematou cun desacordo entre o xurado. 7 dos seus 12 membros estaban a favor da absolución de todos os acusados. Os fiscais de distrito Michael Guarino e Ira Riener presentaron unha moción para un novo xuízo que foi rexeitada pola xuizxuíz Isacoff, da Corte Superior do condado de Los Angeles. O álbum, porén, foi retirado de moitas tendas de discos de todo o país.

Ademais do xuizoxuízo por obscenidade e de ser ignorados polos principais medios (a [[MTV]] e a meirande parte das radios prestáronlle á banda moi pouca atención), o grupo tamén se desilusionou coa escena ''underground''. A escena [[hardcore]], que tiña sido un refuxio para intelectuais do libre pensamento e inconformistas oprimidos, estaba atraendo a ''hooligans'' que ían aos concertos punk só para bailar violentamente e pegarse coa música. Nos primeiros anos a banda criticara aos neo-nazis por intentar arruinar a escena punk, pero un problema crecente foi o aumento de popularidade do [[thrash metal]] e o macho estereotipado "post-1982 hardcore" que levou ao grupo (e ao seu xénero) a unha audiencia que pouco tiña que ver coas ideas e ideais que representaba. En xaneiro de 1986, frustrados e alienados pola súa propia escena, os Dead Kennedys decidiron separarse para perseguir outros intereses e realizaron o seu último concerto o [[21 de febreiro]]. A banda continuou traballando en cancións, con Biafra compoñendo temas como "Chickenshit Conformist" e "Anarchy for Sale", nas cales articulaba os seus sentimentos con respecto ao embrutecemento do [[punk rock]].

Durante o verán dese ano gravaron esas cancións para o seu derradeiro álbum, ''[[Bedtime for Democracy]]'', que foi lanzado en novembro. A portada, que representa unha [[Estatua da Liberdade]] desfigurada invadida polos nazis, os medios, os oportunistas, membros do [[Ku Klux Klan]], membros corruptos do goberno e zombis relixiosos, fíxose eco da idea de que a escena punk xa non era un refuxio seguro para a xente que quería "respirar en libredadeliberdade". O álbum contén un feixe de rápidas e curtas cancións intercaladas co [[jazz]] ("D.M.S.O."), o ''spoken word'' ("A Commercial") e a psicodelia ("Cesspools In Eden"). O enfoque lírico é máis introspectivo e serio ("Where Do Ya Draw The Line?"), con temas contra a guerra e a violencia ("Rambozo The Clown"), alonxándose da imaxinería violenta dos seus primeiros discos, sen deixar de ser tan subversivos coma nunca ("I Spy", "D.M.S.O."). En decembro a banda anunciou a súa separación. Biafra falou sobre as súas crenzas políticas en numerosos programas de televisión e editou un feixe de discos de ''spoken word''. Ray, Flouride e Peligro tamén comezaron carreiras en solitario.